ΑΝ, του Κίπλινγκ

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω όλοι

τάχουν χαμένα και σ’ εσένα ρίχνουν την αιτία.

Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον εαυτό σου όταν ο κόσμος

δε σε πιστεύει κι^’ αν μπορείς να του σχωρνάς τη δυσπιστία.

Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου,

κι^’ αν σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμα,

κι^’ αν σε μισούν εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,

και να μην κάνεις τον καλό ή τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς μα να μην είσαι δούλος στα όνειρα σου.

Αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως σκοπός να γίνει ο στοχασμός σου.

Αν θρίαμβο μπορείς και συμφορά το ίδιο ν’ αντικρύζεις,

κι^’ όμοια να φέρνεσαι στους δυο αυτούς απατεώνες.

Αν σου βαστά η ψυχή ν’ ακούς οποίαν αλήθεια είχες ειπωμένη,

παραλαγμένη απ’ τους κακούς θανατερή στους άμυαλους παγίδα

ή συντριμένα να θωρείς όσα στοίχισαν την ζωή σου

και με φθαρμένα ν’ αρχινάς να ξαναχτίζεις εργαλεία.

Αν όσα απόχτησες μπορείς σ^’ ένα σωρό να τα μαζέψεις,

και δίχως φόβο κορώνα γράμματα όλα να τα παίξεις

και να τα χάσεις και απ’ αρχής ατάραχος να ξεκινήσεις πάλι

κι’ ούτε μιλιά για τον ξαφνικό χαμό σου να μην βγάλεις.

Αν νεύρα και καρδιά και σπλάχνα και μυαλό μπορείς να σφίξεις,

να σου δουλέψουνε ξανά κι’ ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα

και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει

παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σ’ όλα τους «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και όμως να κρατάς την αρετή σου,

με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ^’ τους μικρούς να ξεμακρύνεις

αν μήτε φίλοι ούτ^’ εχθροί μπορούνε πια να σε πειράξουν

κι^’ όλο τον κόσμο ν’ αγαπάς, αλλά ποτέ πάρα πολύ κανένα.

Αν του θυμού σου τις στιγμές, που βγαίνει αδυσώπητη η ψυχή σου

μπορείς ν^’ αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,

δική σου θάναι τότε η Γη, μ^’ όσα απάνω της κι^’ αν έχει

και κάτι πιο πολύ ακόμα: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.