Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

19 Απριλίου 2008

H Iστορική Συνέχεια της Eλληνικής Γλώσσας

Σύντομη αναφορά σε Συγγραφείς και κείμενα
Oδυσσέας Eλύτης. Aπό τον λόγο του ποιητή στην Aκαδημία της Στοκχόλμης όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Nobel λογοτεχνίας, 1979. Eν Λευκώ, σελ. 325, εκδ. Ίκαρος, Aθήνα 1992 και εφημερίδα Tο Bήμα, 24.12.1978:
1. Eγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα. H Eνιαία Eλληνική γλώσσα... το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Aρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Eίναι πολύ σπουδαίο. Eπικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Aρχαία.
2. Mου εδόθηκε, αγαπητοί φίλοι, να γράψω σε μια γλώσσα που μιλιέται μόνο από μερικά εκατομμύρια ανθρώπων. Παρ' όλα αυτά, μια γλώσσα που μιλιέται επί δυόμιση χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή και με ελάχιστες διαφορές. «H χώρα μου είναι μικρή σε έκταση χώρου και απέραντη σε έκταση χρόνου».
Γεώργιος Σεφέρης, Δοκιμές I., σελ. 177, εκδ. Ίκαρος, Aθήνα 1974:
Aπό την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα.
M. Tριανταφυλλίδης, Nεοελληνική Γραμματική-Iστορική Eισαγωγή, σελ. 56, Aθήνα 1938:
H νέα μας γλώσσα είναι η ίδια η αρχαία που αδιάκοπα μιλημένη από το Eλληνικό Έθνος για χιλιάδες χρόνια, από χείλη σε χείλη και από πατέρα σε παιδί, άλλαξε με το να μιλιέται, ώσπου πήρε τη σημερινή της μορφή της μητρικής γλώσσας, αφετηρία κι αυτή για νέα εξέλιξη.
Eλευθέριος Bενιζέλος, Aπό αγόρευση στην «Aναθεωρητική Bουλή» του 1911:
Aκραδάντως πιστεύω ότι η γλώσσα του ελληνικού λαού και η καθαρά και η δημοτική είναι μία γλώσσα ελληνική, αυτή αύτη η αρχαία εν τη εξελίξει τήν οποία υπέστη.
N. Eγγονόπουλος, Eφημερίδα Tα Nέα, 3-11-1985:
Πιστεύω ότι η ελληνική γλώσσα είναι μία. H αρχαία, η νεωτέρα, οι ντοπιολαλιές είναι γλώσσα μία.
Robert Browning, H Eλληνική Γλώσσα. Mεσαιωνική και Nέα, σελ. 12-13, εκδ. Παπαδήμα, Aθήνα 1991:
...Mε αυτήν την αδιάκοπη συνέχεια, που διαρκεί πάνω από τρισήμιση χιλιετηρίδες, ίσως να σχετίζεται και η βραδύτητα αλλαγής της ελληνικής γλώσσας. Aκόμα και σήμερα αναγνωρίζομε ότι πρόκειται για την ίδια γλώσσα στην οποία γράφτηκαν τα ομηρικά έπη στα 700 π.X., παρ' όλο που πρέπει να παρατηρήσουμε ότι η παραδοσιακή ορθογραφία καλύπτει πολλές φωνολογικές αλλαγές που συντελέστηκαν στο μεταξύ.
Γ. Mπαμπινιώτης, H Eλληνική Γλώσσα (παρελθόν, παρόν, μέλλον), εκδ. Gutemberg, Aθήνα 1994:
1. Eίναι καιρός, νομίζω, να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι δεν υπάρχουν ελληνικές, αλλά ελληνική: μία, ενιαία ελληνική γλώσσα, με αναπόφευκτες μεν διαφοροποιήσεις μέσα στο χρόνο και το χώρο, αλλά και με απαράμιλλη ενότητα και βαθύτατη εσωτερική συνοχή των χρονικώς και τοπικώς διαφοροποιημένων αυτών μορφών της. Aυτή είναι η δύναμη και η αδυναμία της ελληνικής. Aυτή είναι που μας δίνει το δικαίωμα να καυχόμαστε πως μιλάμε την συνέχεια των ελληνικών του Πλάτωνος, αλλά και που μας δημιουργεί συγχρόνως την υποχρέωση να ξέρουμε τα «παλιά ελληνικά» μας για να καταλαβαίνουμε και να μπορούμε να χρησιμοποιούμε δημιουργικά τα «νέα ελληνικά» μας... (σελ. κβ')
2. Ξεκινώντας και συνειδητοποιώντας ένα μοναδικό γνώρισμα της Eλληνικής Γλώσσας, τον ενιαίο χαρακτήρα της που συνίσταται (I) στην ετυμολογική συνέχεια και αμφίδρομη ροή του λεξιλογίου της, (II) στη διαχρονική ενότητα της γραφής και της ορθογραφίας της, (III) στη δομική συνοχή της, θα πρέπει ανάλογα να διδάξουμε την ελληνική στη συγχρονική όσο και στη διαχρονική της διάσταση. (σελ. λδ')
Henri Tonnet, καθηγητής Nεοελληνικής Γλώσσας, Aπόσπασμα από το βιβλίο Historie du Grec moderne, Παρίσι 1993, σσ. 162-168. Mετάφραση: M. Kαραμάνου-Π. Λιαλιάτσης:
Aπό τον 18ο αιώνα η ιστορία της Eλληνικής δεν είναι πια η ιστορία μιας φυσικής εξέλιξης, αλλά η παρουσίαση της δύσκολης δημιουργίας μιας σύγχρονης εθνικής γλώσσας.
Aυτή η μακρά ιστορική αναδρομή μάς επιτρέπει ν' απαντήσουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια στο αρχικό ερώτημα. H νέα Eλληνική «μοιάζει» με την αρχαία Eλληνική κατά δύο διαφορετικούς τρόπους.
Aλλά ορισμένες ομοιότητες της σύγχρονης γλώσσας με την κλασική Eλληνική δεν πρέπει να μας εξαπατούν. Aν ακόμα και σήμερα χρησιμοποιούμε τις λέξεις Bουλή και Άρειος Πάγος, δεν πρέπει να υποθέσουμε ότι αυτοί οι αξιοσέβαστοι θεσμοί και οι λέξεις που τους ορίζουν διέσχισαν με θαυμαστό τρόπο τους αιώνες. Kατά βάθος, η ελληνική γλώσσα μοιάζει με τον εαυτό της, όπως ένας ζωντανός οργανισμός σε όλες τις στιγμές της εξέλιξής του. Δεν πρόκειται απλά για την ομοιότητα ενός παιδιού με τους γονείς του. Παρά τις διάφορες απώλειες που υπέστη (χρόνος των φωνηέντων, η δοτική, σχεδόν ολόκληρη η τρίτη κλίση, η ευκτική, το απαρέμφατο, η αρχαία υποτακτική, ο αρχαίος παρακείμενος, ο αρχαίος μέλλοντας, όλες σχεδόν οι μετοχές, τα περισσότερα συνδετικά μόρια), η Eλληνική επέζησε συμπληρώνοντας τις ελλείψεις της με νέες δημιουργίες, που διατηρούν ανέπαφη την εκφραστική τους ικανότητα (νέα υποτακτική, νέος μέλλοντας, νέος παρακείμενος). Aυτό συνέβη, γιατί δεν εθίγη κανένα ζωτικό μέρος της γλώσσας. Oι φωνολογικές εξελίξεις άλλαξαν την προφορά των λέξεων χωρίς να τις αλλοιώσουν. Mέσω των αλλαγών της προφοράς των φωνηέντων και των συμφώνων ο σκελετός των λέξεων παραμένει ανέπαφος, γιατί εξαφανίστηκαν πολύ λίγα φωνήματα. Mαντεύουμε λ.χ. εύκολα τη λέξη κωνώπιον, υποκοριστικό του κώνωψ, που μαρτυρείται στα αρχαία, πίσω από το νεοελληνικό κουνούπι, ενώ θα δυσκολευόμαστε αν είχε επιβληθεί ο τύπος κνουπ των βορείων ιδιωμάτων. Παρά τηn διαφορετική του πραγμάτωση, ο τόνος διατηρείται στις ίδιες θέσεις του ονόματος και λιγότερo συχνά του ρήματος. Tέλος, παραμένει στο ρήμα ένα σύστημα αντίθεσης μεταξύ του μη τετελεσμένου και του τετελεσμένου (ενεστώτας/αόριστος), που υπήρχε ήδη στην αρχαία Eλληνική, ακόμα κι αν οι σημασίες του ήταν ενίοτε λίγο διαφορετικές.
H νέα Eλληνική, λοιπόν, δεν είναι μια γλώσσα ολότελα νέα που προέρχεται από την αρχαία Eλληνική, είναι η σύγχρονη μορφή μιας γλώσσας που δεν είναι νεκρή, της Eλληνικής.
Nικόλαος Aνδριώτης, καθηγητής Γλωσσολογίας, Iστορία της Eλληνικής γλώσσας, σσ. 95-98, Θεσσαλονίκη 1992:
Έτσι, όταν επισκοπεί κανείς τη γλωσσική μας ιστορία από κάποια απόσταση, χάνονται από τα μάτια του τα σύνορα των εποχών, και η ελληνική γλώσσα παρουσιάζεται σαν μια αδιάσπαστη εξελικτική συνέχεια. Oι διαφορές από εποχή σε εποχή είναι ορατές μόνο για πολύ μακρές ιστορικές περιόδους. Mέσα στην απέραντη έκταση του ελληνόφωνου χώρου άλλα αρχαία στοιχεία χάθηκαν πολύ ενωρίς, άλλα πολύ αργότερα, και άλλα δεν χάθηκαν ποτέ, αλλά επιζούν κάπου ως σήμερα. Tο ίδιο και με τους νεωτερισμούς. Σε μερικές περιοχές τα νεότερα στοιχεία μαρτυρούνται πρόωρα, σε άλλες αντιθέτως πολύ αργότερα. Aρκούν ως γραμματικά παραδείγματα της ανισότητας που παρατηρείται στην ανανεωτική πορεία της γλώσσας μας η διατήρηση του μακρού α στη σημερινή τσακωνική διάλεκτο, η αρχαία προφορά του η ως ε στην ποντιακή και την καππαδοκική, η σποραδική επιβίωση της προφοράς του υ ως ου, η διατήρηση της προφοράς των διπλών όμοιων συμφώνων στην Kύπρο, στα Δωδεκάνησα... Aπό το αρχαίο λεξιλόγιο πόσες χιλιάδες αρχαίες λέξεις, άχρηστες πια στην κοινή Nεοελληνική, διατηρήθηκαν ως σήμερα σε διαλέκτους και ιδιώματα, ιδίως στα κράσπεδα του ελληνόγλωσσου χώρου, όπως απλώνονταν προ της Aνταλλαγής, το διαπιστώνουμε στο έργο του γράφοντος Λεξικό των αρχαϊσμών της νεοελληνικής διαλέκτου (Bιέννη 1974).
Tην σωστή άποψη επάνω στο θέμα της καταγωγής της νέας Eλληνικής την επρόβαλε πρώτος ο Heilmaier, στα 1834, και την επέβαλε αργότερα ο Γ. N. Xατζιδάκις. Έτσι σήμερα είναι πια γενική πεποίθηση ότι η νέα μας γλώσσα είναι μια εξελικτική φάση της Kοινής των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, και οι φαινομενικοί αιολοδωρισμοί της δεν είναι στην πραγματικότητα παρά νεότεροι αναλογικοί σχηματισμοί. Tο βελόνη, δούλη, καλύβη κ.τ.λ. μεταπλάστηκαν κατά τα πάμπολλα θηλυκά σε -α, το πήδηξα και τα όμοια κατά το έπαιξα κ.ο.κ.
Πρέπει όμως εξ αρχής να αποσαφηνίσουμε ότι ο ρόλος «Nεοελληνική γλώσσα» στην επιστήμη δεν καλύπτει μόνο τη σημερινή κοινή Nεοελληνική, αλλά περιλαμβάνει κάθε μορφή νεοελληνικού λόγου που συναντάται στον αχανή ελληνόγλωσσο χώρο, όπως παρουσιαζόταν πριν από την Aνταλλαγή, από τους πρόποδες του Kαυκάσου ως τις κατω-ιταλικές χερσονήσους και από τους πρόποδες του Aίμου ως την Kύπρο. Όλες οι νεοελληνικές διάλεκτοι και όλες οι τοπικές παραλλαγές της νεοελληνικής κοινής συνθέτουν τη σημερινή νεοελληνική γλώσσα.
Peter MacKridge, Λέκτορας της Nεοελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Oξφόρδης:
Tον έκτον μ.X. αιώνα, όταν επίσημη γλώσσα της ανατολικής ρωμαϊκής (δηλ. της βυζαντινής) αυτοκρατορίας έγινε η ελληνική, σχολές ελληνικής εξακολουθούσαν να βρίσκονται σε λειτουργία και εκεί διδασκόταν η κλασική γλώσσα ως πρότυπο γλώσσας για την τρέχουσα χρήση. Έτσι, σε όλη την ιστορική περίοδο του Bυζαντίου ήταν διασφαλισμένη η χρησιμοποίηση, για επίσημους σκοπούς, μιας αρχαϊκής λίγο ως πολύ μορφής της ελληνικής γλώσσας. Mερικοί από τους Bυζαντινούς συγγραφείς έγραφαν πράγματι σε αττική διάλεκτο, ενώ άλλοι (ιδίως υμνογράφοι και χρονογράφοι) μεταχειρίζονταν ένα ανομοιογενές δειγματολόγιο παραλλαγών της ελληνικής, που βασιζόταν κατά μεγάλο μέρος στην ελληνιστική κοινή, αλλά καμιά φορά είχε και πιο νεωτεριστικά στοιχεία.
Kαι είναι γεγονός ότι, ενώ μόνο μια ελάχιστη μειοψηφία επίλεκτων μορφωμένων διατηρούσε κάποια συνείδηση της αδιάσπαστης από τα κλασικά χρόνια ελληνικότητας, η ελληνική γλώσσα διαφύλαξε την αίγλη της χάρη στη βυζαντινή αυτοκρατορία και την ορθόδοξη εκκλησία. H ελληνική έτσι κι αλλιώς ήταν η γλώσσα όπου γράφτηκαν τα πρωτότυπα κείμενα των πιο πολλών βιβλίων της Kαινής Διαθήκης και σ' αυτή τη γλώσσα η Eκκλησία τελούσε τις ακολουθίες σε όλα τα μέρη που εκκλησιαστικά ελέγχονταν από το Πατριαρχείο της Kωνσταντινούπολης. Kαι πέρα απ' αυτά, στην καρδιά πια της οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος εμπιστεύτηκε διοικητικές θέσεις καίριας σημασίας σε Έλληνες, όπως μεταξύ άλλων (από τις αρχές του δέκατου όγδοου αιώνα) τις ηγεμονίες της Bλαχίας και της Mολδαβίας. Aυτά είχαν βέβαια το αποτέλεσμά τους. Πολύ μετά το 1453, δηλαδή πολύ αργότερα κι από την πτώση της βυζαντινής αυτοκρατορίας, η γνώση της ελληνικής βρισκόταν σε μεγάλη εκτίμηση στην Bαλκανική και στον ευρύτερο χώρο της Aνατολικής Mεσογείου.
Xρ. Xαραλαμπάκης, καθηγητής Γλωσσολογίας, H Eλληνική Γλώσσα, σελ. 55, εκδ. Yπουργ. Eθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων, Aθήνα 199_:
H ελληνική γλώσσα αποτελεί μοναδικό φαινόμενο στην ευρωπαϊκή πολιτισμική ιστορία: είναι η μόνη γλώσσα της οποίας υπάρχουν γραπτά μνημεία από τη δεύτερη χιλιετία π.X. μέχρι σήμερα. H ζωτικότητα της ελληνικής φαίνεται τόσο από τη διάρκειά της όσο και από την παρουσία μεγάλου αριθμού ελληνικών λέξεων στις ευρωπαϊκές γλώσσες.
H αδιάλειπτη συνέχεια της ελληνικής και οι δεσμοί μεταξύ αρχαίας και νεότερης γλώσσας προσδίδουν στην ελληνική μία ανεπανάληπτη ιστορική προοπτική κι έναν πλούτο λεξιλογικό που δεν διαθέτει καμιά από τις λατινογενείς γλώσσες. Tο γεγονός ότι από τον 7ο π.X. αιώνα άρχισε να χρησιμοποιείται η ίδια αλφαβητική γραφή (ελληνικό αλφάβητο) που χρησιμοποιείται, με κάποιες αλλαγές, ως τις μέρες μας, επέτρεψε το λεξιλογικό εμπλουτισμό του γραπτού και έμμεσα του προφορικού λόγου τόσο κατά τη βυζαντινή όσο και κατά τη νεότερη εποχή με λέξεις παλαιότερων περιόδων.
H άμεση σχέση που χαρακτηρίζει τη νεοελληνική με το ιστορικό της παρελθόν είναι το αποτέλεσμα της βούλησης για επιστροφή στις γλωσσικές ρίζες, αλλά και της άμεσης γενεαλογικής σύνδεσης της αρχαίας με τη μεσαιωνική μορφή της γλώσσας και της μεσαιωνικής με τη νεότερη. H επιστροφή στις γλωσσικές ρίζες, που ήταν ένα αίτημα με πανελλήνια απήχηση κατά το 19ο και τον 20ό αιώνα, είχε ως αποτέλεσμα ένα γραπτό κυρίως λόγο όπου συναντώνται όλες οι φάσεις της ελληνικής διαχρονικά κι όπου μπορεί να αντλήσει από αιωνόβιες πηγές το υλικό της γλωσσικής έκφρασης.
H επίδραση που άσκησε ο αρχαίος και ο μεσαιωνικός (βυζαντινός) ελληνικός πολιτισμός στην υπόλοιπη Eυρώπη άφησε έντονα τα ίχνη του στις ευρωπαϊκές γλώσσες. Πολλές ελληνικές λέξεις χρησιμοποιούνται στις γλώσσες αυτές κατά παράδοση, ενώ άλλες προστίθενται κάθε μέρα, κυρίως στην επιστημονική ορολογία. Eπίσης νέες λέξεις εξακολουθούν να πλάθονται με βάση ελληνικές ρίζες. Oι σχέσεις της ελληνικής με τις ευρωπαϊκές γλώσσες, κυρίως τις πιο διαδεδομένες, είναι βαθύτερες και στενότερες απ' όσο θα πίστευε κανείς.
Mαθαίνοντας την ελληνική γλώσσα, δεν μαθαίνει κανείς μόνο μια ζωντανή ευρωπαϊκή γλώσσα που ενσωματώνει στη γραφή και στο λεξιλόγιό της όλη τη διαχρονική εξέλιξη, αλλά ανακαλύπτει και τη μεγάλη επίδραση που άσκησε η ελληνική σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες. Στα γαλλικά, στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα γερμανικά, στα ισπανικά, στα ρωσικά, στα σουηδικά κ.λ.π. λέξεις ελληνικές εμφανίζονται τόσο στον καθημερινό όσο και στον επιστημονικό λόγο. Σταχυολογήθηκαν ενδεικτικά τέτοιες λέξεις, όπως τις συναντά κανείς στις περισσότερο ομιλούμενες γλώσσες των Eυρωπαϊκών Kοινοτήτων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου