Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

12 Δεκεμβρίου 2008

ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

Περιοδικό «Παιδί, ειδικά δικαιώματα»
Ιδιωτικοποιήσεις και κοινωνικό κράτος: έννοιες αντίθετες
Για να εξυπηρετηθούν (εις βάρος της κοινωνίας) οι «κολλητοί» που χρηματοδοτούν την πολιτική εξουσία, τις προεκλογικές εκστρατείες κλπ, πρέπει να τους εξασφαλιστούν επιχειρήσεις σίγουρες και με μεγάλο κέρδος.
-Τέτοιες (σίγουρες) επιχειρήσεις είναι οι ζωτικές ανάγκες του ανθρώπου, που ανάγονται σε κοινωνικά αγαθά, όπως πχ η υγεία. Από τα έξοδα της Υγείας - όταν χρειαστούν - κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει και να κάνει οικονομία. Για την υγεία των παιδιών και τη δική του, κάθε πολίτης είναι έτοιμος να κάνει κάθε θυσία και να πουλήσει τα πάντα, δίνοντας ότι έχει και δεν έχει. Και σχεδόν όλοι, κάποτε στην οικογένεια μας, θα αντιμετωπίσουμε έξοδα υγείας.
-Για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τον πολίτη, και να του πάρουν ό,τι έχει και δεν έχει, πρέπει να τον εξαναγκάσουν να πάει και να «παραδοθεί» άνευ όρων, στα ιδιωτικά νοσοκομεία και τις επιχειρήσεις υγείας των «κολλητών», οι οποίοι θα πλουτίσουν από το «άρμεγμα» και την οικονομική του αφαίμαξη.
-Για να τον εξαναγκάσουν να πάει στα κέντρα των «κολλητών», πρέπει να κλείσουν τα Δημόσια κέντρα υγείας που προσφέρουν δωρεάν το ύψιστο ανθρώπινο αγαθό, δηλ τη φροντίδα της υγείας. Και αυτό, επειδή τα Δημόσια κέντρα Υγείας, όχι μόνο «κόβουν» την θυματοποιημένη πελατεία των ιδιωτικών κέντρων, προσφέροντας μία διέξοδο στους πολίτες, αλλά κυρίως γιατί υποχρεώνουν τα ιδιωτικά κέντρα να προσφέρουν ένα καλό επίπεδο υπηρεσιών υγείας, προκειμένου να ανταγωνιστούν τα Δημόσια. Επειδή, δηλ, η ύπαρξη των Δημόσιων - δωρεάν υπηρεσιών υγείας, δεν επιτρέπει στα ιδιωτικά, να πουλάνε υποβαθμισμένες υπηρεσίες υγείας, σε αστρονομικές τιμές, και «να τα παίρνουν χοντρά» από τα υποψήφια θύματα...
-Για να κλείσουν τα Δημόσια κέντρα, πρέπει το κλείσιμό τους να γίνει αποδεκτό από
την κοινωνία, να φανεί λογικό και να περάσει απαρατήρητο από τους πολίτες - ψηφοφόρους, που αν καταλάβουν και θελήσουν, μπορούν να ματαιώσουν και να τιμωρήσουν πολύ σκληρά αυτές τις μεθοδεύσεις.
-Για να γίνει αποδεκτό το κλείσιμό τους, πρέπει πρώτα τα Δημόσια κέντρα Υγείας, να προκαλέσουν την απογοήτευση των πολιτών, να απαξιωθούν, να παρουσιαστούν ως «προβληματικά και μη βιώσιμα», πράγμα που μπορεί να κάνει μόνο μία βαθειά διεφθαρμένη και αδίστακτη πολιτική εξουσία
-Για να γίνει αυτό, χρειάζεται να καταστρέψουν ό,τι έχτισαν οι γονείς και οι παππούδες μας με τη βαρεία φορολογία και τις θυσίες τόσων χρόνων, ώστε στη θέση του να δικαιολογηθεί το χτίσιμο ενός ιδιωτικού οικοδομήματος, που οι υπηρεσίες του προς τους πολίτες, θα είναι μεν, πολύ κατώτερες...
Με τη διαφορά όμως δε. ότι τώρα, θα αποφέρουν κέρδος στους «κολλητούς». Ενώ αντίθετα, οι Δημόσιες υπηρεσίας Υγείας, μπορούσαν να είναι ασύγκριτα καλύτερες, αλλά δωρεάν, δηλ. χωρίς κέρδος για τους «κολλητούς». Το κέρδος ήταν μόνο για την υγεία των πολιτών και των παιδιών τους.
-Στις Ευρωπαϊκές χώρες του κοινωνικού κράτους, με το υψηλό μορφωτικό επίπεδο, η σκόπιμη καταστροφή του Δημόσιου συστήματος υγείας, είναι δύσκολη, γιατί όλοι οι πολίτες γνωρίζουν και έχουν κατανοήσει ότι τους ανήκει, και ότι τις υψηλότερες υπηρεσίες, τις προσφέρουν ακριβώς τα Δημόσια και δωρεάν συστήματα Υγείας αυτών των χωρών. Όπως επίσης γνωρίζουν, ότι αυτές ακριβώς οι χώρες, είναι οι χώρες με το μικρότερο χρέος και την ισχυρότερη οικονομία, πράγμα που αποδεικνύει ότι οι υψηλές παροχές Δημόσιας δωρεάν υγείας, συμβαδίζουν με την υγιή οικονομία και την ανάπτυξη. Επομένως, είναι δύσκολο να τους πείσουν ότι τα χρήματα της φορολόγησής τους δεν επαρκούν για την Υγεία και ότι εμποδίζουν την ανάπτυξη, όπως πείθουν τους καθυστερημένους και αμόρφωτους λαούς, οι οποίοι λόγω χαμηλού μορφωτικού και κοινωνικοπολιτικού επιπέδου, μπορούν πιο εύκολα να αποδεχτούν την ιδιωτικοποίηση των Ανθρώπινων κοινωνικών αγαθών, όπως αυτό της Υγείας.
-Το μόνο που χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί η μέγιστη απάτη, είναι σαφές: Τα Δημόσια συστήματα υγείας και οι υποδομές τους, να παρακμάσουν και να απαξιωθούν, ώστε να προωθηθούν τα συμφέροντα των λίγων ευνοούμενων. Με τελική προοπτική, να χαριστούν (ή να πουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί) σ' αυτούς ακριβώς τους «κολλητούς» ευνοούμενους....
Όλα τα Δημόσια αγαθά, όπως και τα Δημόσια συστήματα υγείας, οικοδομήθηκαν με τις θυσίες και την βαρεία φορολόγηση που οι πολίτες δέχτηκαν να υποστούν επί πολλές γενιές, προκειμένου να χτιστούν κοινωνικά αγαθά, τα οποία να μπορούν να έχουν ανά πάσα στιγμή διαθέσιμα και να διανέμονται δωρεάν σε όλους, όταν τα έχουν ανάγκη.
Επομένως, η διαδικασία ιδιωτικοποίησης τους, αποτελεί «σπάσιμο» του «κοινωνικού συμβολαίου». Δηλ. αυτού που οι πολίτες συμφώνησαν κατά τη δημιουργία των Δημοκρατικών κρατών, με την πολιτική εξουσία, σχετικά με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και αγαθά.
-Ο πρώτος που έθεσε σε εφαρμογή το σχέδιο αυτό, δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από τον πιο διεφθαρμένο πρόεδρο που ανέδειξαν ποτέ οι ΗΠΑ, τον Ρ. Νίξον, πράγμα που αναλύει με πολύ γλαφυρό τρόπο η εξαιρετική έρευνα - ντοκιμαντέρ του Μάϊκλ Μούρ, που ανατρέχει στις ρίζες της νεομεσσαιωνικής πλευράς της παγκοσμιοποίησης.
-Τα εύλογα και αβίαστα συμπεράσματα αυτής της έρευνας, φωτίζουν με τον πιο απλό και πειστικό τρόπο, τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δεκαετίες, και στο δικό μας Δημόσιο σύστημα υγείας. Εξηγούν επίσης, και τη διάλυση πολλών Δημόσιων φορέων κοινωνικών αγαθών (όπως Ολυμπιακή, ΟΤΕ, ΔΕΗ, κλπ) που χτίστηκαν με μεγάλες θυσίες και βαρεία φορολόγηση των πολιτών, επί πολλές γενιές.
-Επειδή είναι κοινό μυστικό, ότι οι εδώ πολιτικές αποτελούν αντιγραφή κάποιων ξένων προτύπων (είτε για καλό είτε για κακό), είναι χρήσιμο να δούμε τις ομοιότητες, και να ξέρουμε τα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού σχεδιασμού και τις επιπτώσεις του στους πολίτες, τα οποία αξίζει τον κόπο να παρουσιάσουμε σε μία σειρά άρθρων, που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε ποιά παραδείγματα αντιγράφουν τα πολιτικά επιτελεία και τι πραγματικά σχεδιάζουν για το μέλλον μας, τι πρέπει να περιμένουμε από αυτά, τι είναι θετικό και τι αρνητικό, και να προβληματιστούμε για το πως με τη στάση μας σαν πολίτες, θα σπρώξουμε τα πράγματα προς την κατεύθυνση του κοινωνικού κράτους, όπως έχουν κατορθώσει οι Ευρωπαίοι συμπολίτες μας....
ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ
Η οργανωμένη μεθόδευση αυτής της «πολιτικής» (ιδιωτικοποιήσεων - και όχι μόνο), ξεκίνησε όταν οι οικονομικά ισχυρές οικογένειες της Αμερικής, αποφάσισαν να «βάλουν χέρι» στο τότε Δημόσιο σύστημα υγείας: Εμπνευστής του σχεδίου, ο Έντνκαρ Κέηζερ, πρόεδρος ιδιωτικών ασφαλιστικών, που τον Φεβρουάριο του 1971, σε σύσκεψη με τον πρόεδρο Νίξον, πρότεινε το σχέδιο, ενώ ο Νίξον εγγυήθηκε τη διοικητική και νομοθετική διευκόλυνση του σχεδίου (προφανώς, έναντι του ανάλογου τιμήματος). Έτσι, σιγά - σιγά, στη διοίκηση των υπηρεσιών υγείας και των νοσοκομείων, άρχισαν να διορίζονται «έμπιστα» στελέχη, με εντολή να αποδομήσουν και απαξιώσουν το υπάρχον σύστημα υγείας, κάνοντας αποδεκτή από την κοινή γνώμη, την ιδιωτικοποίηση του. Σύντομα, τα νοσοκομεία και οι υγειονομικές υπηρεσίες, παρουσίαζαν μία εικόνα εξαθλίωσης, με ράντζα στους διαδρόμους, με 18 ώρες αναμονής για μία εξέταση, κλπ, κλπ (σας θυμίζει κάτι;) Έτσι, ο κόσμος σπρώχτηκε έντεχνα στα ιατρικά κέντρα που δημιούργησαν για το σκοπό αυτό, οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες των «κολλητών»....

Ο Ρικ είναι βιοτέχνης και λόγω της δουλειάς του έχει πριονιστήριο. Μια μέρα, δουλεύοντας, έκοψε στο πριονιστήριο δύο δάχτυλα του αριστερού του χεριού, (το μέσο και το παράμεσο). Για τη συγκόλλησή τους, το νοσοκομείο της ιδιωτικής (ασφαλιστικής) εταιρείας, ζητούσε: για το μεσαίο δάχτυλο 60.000$ και για τον παράμεσο 12.000$ (εγχειρητικά δεν υπάρχει διαφορά, απλώς το μεσαίο είναι πιο χρήσιμο, άρα η ανάγκη μεγαλύτερη, οπότε ...στο χρεώνουν ακριβότερα!!!). Μην έχοντας τόσα λεφτά, ο Ρικ κόλλησε μόνο τον (φθηνό) παράμεσο, ενώ το μεσαίο, «αναπαύεται» σε μία χωματερή (!!!) του Όρεγκον, όπου το πέταξε (προφανώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας)...
Παρόμοιο σχέδιο, αλλά για την φαρμακευτική περίθαλψη τώρα, έγινε και επί κυβέρνησης Μπούς, με ευνοημένες τις φαρμακοβιομηχανίες, εις βάρος των συνταξιούχων. Επί κεφαλής του σχεδίου, ο Μπίλ Τάουζιν - μέλος του κογκρέσου, που με 14 βοηθούς, εκπόνησαν το σχετικό νομοσχέδιο. Μετά την ψήφιση αυτού του νόμου και την εφαρμογή του, οι συνταξιούχοι πλέον, πληρώνουν πολύ πιο ακριβά τα φάρμακά τους, δίνοντας συνολικά (όλοι μαζί), άλλα 800 δις $ επί πλέον, σε φαρμακοβιομηχανίες και ασφαλιστικές (μόνο για φάρμακα). Ο επί κεφαλής Μ. Τάουζιν, αφού «έκανε τη δουλειά», παραιτήθηκε από το Κογκρέσο και έγινε πρόεδρος της Pharma (η ένωση - λόμπυ των φαρμακοβιομηχανιών), όπως και οι 14 βοηθοί, που έγιναν στελέχη στη βιομηχανία περίθαλψης. Για να ψηφίσουν τους σχετικούς νόμους, οι πολιτικοί πήραν «χοντρά» ποσά: Οι μεν ασφαλιστικές, έδωσαν στον καθένα «χορηγίες» που κυμάνθηκαν από 130.000 μέχρι 900.000 $ (τόσα πήρε ο Rick Santorun των Ρεπουμπλικάνων, με δεύτερη μεγαλύτερη αποδέκτρια τη γνωστή μας Χίλαρι Κλίντον των Δημοκρατικών με 854.462 $). Οι δε φαρμακοβιομηχανίες, έδωσαν από 59.000 μέχρι 891.208 $ (τόσα πήρε ο πρόεδρος Τζ. Μπούς, που είχε τη μεγαλύτερη χορηγία)....

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ: Το αποτέλεσμα, είναι ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχει πλέον Δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας: Οι ιδιωτικές (ασφαλιστικές) εταιρείες και τα νοσοκομεία τους, που τώρα πια δεν είχαν να ανταγωνιστούν κάποιο Δημόσιο φορέα υγείας, έμειναν ανεξέλεγκτες. Οι τιμές ανέβηκαν σε αστρονομικά ύψη, και φυσικά η ποιότητα της παρεχόμενης περίθαλψης υποβαθμίστηκε. Δημιουργήθηκαν 50 εκατομμύρια (!!!) ανασφάλιστοι, που δεν μπορούν να πληρώσουν την πανάκριβη πλέον ιδιωτική ασφάλιση, με τραγικές συνέπειες για τους πολίτες, οι οποίοι έχουν να αντιμετωπίσουν ακραία περιστατικά, όπως στην περίπτωση του Ρίκ που είδατε στις προηγούμενες φωτογραφίες.
- Από την άλλη πλευρά, και αυτοί που έχουν να πληρώσουν, δηλ. οι ασφαλισμένοι, παρά τα τεράστια ποσά που πληρώνουν, δεν είναι και πολύ καλύτερα: Όταν αντιμετωπίζουν σοβαρά (και ακριβά) προβλήματα υγείας, έχουν δημιουργηθεί πλέον ειδικές υπηρεσίες των εταιρειών, οι οποίες ειδικεύονται στο να βρίσκουν προσχήματα (ναι !!! σωστά καταλάβατε: αυτή είναι η μοναδική τους δουλειά!!!
- Και μάλιστα, είναι από τους πιο υψηλόμισθους!!!). Προσχήματα και δικαιολογίες με τις οποίες να τους «κόβουν» την περίθαλψη (πχ προσχήματα του τύπου: «όταν ήσουν 13 χρονών, πέρασες κάποιο δερματικό, ή αλλεργία, κλπ, που δεν μας το δήλωσες όταν κάναμε το συμβόλαιο, οπότε είναι άκυρο» !!! κλπ, κλπ). Πολλοί ασφαλισμένοι, (μεταξύ τους και μικρά παιδιά) πεθαίνουν με τον τρόπο αυτό, γιατί η ασφαλιστική, τους περιέκοψε την επέμβαση που χρειαζόταν. Επίσης, ανέπτυξαν και μία υπηρεσία, που σε παρόμοιες περιπτώσεις, παίρνουν τον ασθενή από το νοσοκομείο και τον «αφήνουν» σε κάποιο πεζοδρόμιο, με τρόπο που να μην έχουν νομικές ευθύνες και συνέπειες... Οι γιατροί που κάνουν αυτή τη «βρώμικη» δουλειά, (δηλ. που ψάχνουν να βρουν πρόσχημα να περικόψουν τη θεραπεία που χρειάζεται ένας ασφαλισμένος) προάγονται από «ιατρικοί σύμβουλοι» σε «επιθεωρητές υγείας», όπου παίρνουν μεγάλες αμοιβές και μπόνους για κάθε εγχείρηση ή θεραπεία που θα περικόψουν (επομένως και για κάθε ασφαλισμένο πελάτη που θα πεθάνει αβοήθητος), μετατρεπόμενοι σε «κυνηγούς κεφαλών». Μία τέτοια γιατρός -η «επιθεωρητής υγείας» Λίντα Πίνο, της μεγάλης εταιρείας «Humana», αναγκάστηκε να αποκαλύψει όλα αυτά δημόσια, στο Αμερικανικό κογκρέσο. (Την κατάθεσή της - στις 30 Μαΐου 1996 - που βιντεοσκοπήθηκε, είδαμε επίσης «ζωντανή» στο σχετικό ντοκιμαντέρ). Η αμοιβή ενός τέτοιου «επιθεωρητή υγείας», είναι εξαψήφια - δηλ. πάνω από 100.000 $ το χρόνο (και κυρίως) συν τα μπόνους που είναι ποσοστό 10% πάνω στο ποσό κάθε θεραπείας που θα περικόψει).

Ο ΑΝΤΙΛΟΓΟΣ:
Αντίθετα με τον Ρίκ, ο Μπράντ που βλέπετε στη πιο κάτω φωτογραφία, είχε την τύχη να ζει στον Καναδά, που το σύστημα υγείας του βασίζεται στα πρότυπα του Ευρωπαϊκού κοινωνικού κράτους.
Ο Μπράντ ζει στο Οντάριο του Καναδά και κάνει την ίδια δουλειά με τον Ρίκ. Σε κάποιο παρόμοιο ατύχημα, έκοψε ΟΛΑ τα δάχτυλα του δεξιού του χεριού. Μεταφέρθηκε αμέσως στο Δημόσιο νοσοκομείο, όπου κανείς δεν τον ρώτησε αν έχει να πληρώσει. Υποβλήθηκε σε μία μεγάλη επέμβαση 24 ωρών, στην οποία χρειάστηκαν 4 χειρούργοι, 2 αναισθησιολόγοι, και πολλές νοσοκόμες. Το χέρι του τώρα, λειτουργεί άψογα και εργάζεται κανονικά. Για όλα αυτά, δεν πλήρωσε τίποτα. Ήταν όλα δωρεάν.....
-Το ίδιο συμβαίνει και στην (πραγματική) Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, όπου όπα αυτά γίνονται εντελώς δωρεάν στο Δημόσιο σύστημα υγείας, ενώ το επίπεδο παροχών και υπηρεσιών υγείας είναι ταυτόχρονα πολύ καλύτερο. Για το λόγο αυτό, σήμερα, είναι πλέον πάρα πολλοί οι Αμερικανοί που προσπαθούν να βρουν τρόπους να μεταβούν στην Ευρώπη (ή τον Καναδά - με εικονικούς γάμους) για να κάνουν την επέμβαση που χρειάζονται και την οποία δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να κάνουν στις ΗΠΑ. Επίσης υψηλό, (αλλά και οικονομικά προσιτό), παραμένει στην Ευρώπη και το επίπεδο των ιδιωτικών θεραπευτικών κέντρων, επειδή ακριβώς, έχουν να ανταγωνιστούν ένα υψηλών προδιαγραφών, (και δωρεάν) ισχυρό Δημόσιο σύστημα υγείας.
-Το αποτέλεσμα για τους Αμερικανούς πολίτες μετά από 30 περίπου χρόνια υλοποίησης αυτού του σχεδίου, είναι ότι ο μέσος όρος ζωής του Αμερικανού πολίτη, είναι τρία χρόνια μικρότερος από αυτόν του Καναδού ή του Άγγλου, του Γάλλου κλπ...
-Επίσης, η παιδική θνησιμότητα (νεογέννητα) στις ΗΠΑ, έχει γίνει η μεγαλύτερη μεταξύ όλων των δυτικών χωρών: Ακόμα και χώρες όπως το Σαλβαδόρ, έχουν πλέον μικρότερη βρεφική θνησιμότητα από τις ΗΠΑ.
-Παρ' όλο που τα λίγα - υψηλού επιπέδου επίλεκτα ιατρικά κέντρα (που μπορούν να τα πλησιάσουν μόνο βαθύπλουτοι) ανεβάζουν τις ΗΠΑ στη γενική κατάταξη, η συντριπτική πλειοψηφία των (πανάκριβων) ιδιωτικών κέντρων, έχει τόσο υποβαθμισμένες υπηρεσίες, που ρίχνει πολύ χαμηλά τον μέσο όρο της χώρας. Έτσι, οι ΗΠΑ, βρίσκονται πλέον στην 37η θέση της παγκόσμιας κατάταξης επίπεδου περίθαλψης, πίσω από χώρες όπως Πορτογαλία και Μάλτα, αλλά και πίσω από Σιγκαπούρη, Κόστα Ρίκα, Χιλή, κλπ.
-Τα 50 εκατομμύρια Αμερικανών ανασφάλιστων, ξέρουν ότι κάθε χρόνο θα πεθάνουν 18.000 από αυτούς, όχι λόγω κάποιας σοβαρής πάθησης, αλλά επειδή δεν έχουν ασφάλιση.

ΟΙ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ:
Η εξέλιξη των εργαζομένων στις ιδιωτικοποιημένες πλέον υπηρεσίες υγείας, δεν ήταν και πολύ καλύτερη: Στους γιατρούς, αναπτύχθηκε τεράστια ανεργία (την οποία αναγκάστηκε να παραδεχτεί σε δημόσια ομιλία του ο πρόεδρος Μπούς), που συμπιέζει τις αμοιβές και τα ωράρια τους. Η Λίντα Πίνο (η επιθεωρητής υγείας που ομολόγησε στο Κογκρέσο), στη δημόσια ομολογία της, είπε ότι κυνήγησε - όπως όλοι - τη θέση του «επιθεωρητή υγείας» (βλ. «κυνηγού κεφαλών»), γιατί σαν απλή γιατρός (ιατρική σύμβουλος) έπαιρνε πολύ χαμηλό μισθό, ενώ σαν επιθεωρητής υγείας, μεταπήδησε στον καλό μισθό και τα μπόνους από τις περικοπές θεραπειών. Το εισρέον χρήμα, πήγε φυσικά στους ιδιοκτήτες (και όχι στους γιατρούς / νοσηλευτές και τους άλλους υπαλλήλους), ενώ οι πολλοί γιατροί αυτών των εταιρειών παίρνουν μισθό πολύ πιο χαμηλό από τους γιατρούς του δωρεάν Ευρωπαϊκού συστήματος υγείας, αφού π.χ. στην Αγγλία και τη Γαλλία, ο μισθός του γιατρού στο Δημόσιο σύστημα υγείας, κυμαίνεται από 8.000 ευρώ έως 10.000 ευρώ (Για την ακρίβεια, έως 100.000 λίρες Αγγλίας το χρόνο - τα στοιχεία από το ντοκιμαντέρ).
Ποιος βγήκε κερδισμένος τελικά από αυτή την ιστορία;
1) Οι «κολλητοί» επιχειρηματίες - ιδιοκτήτες των ασφαλιστικών και των νοσοκομείων τους, που έγιναν δισεκατομμυριούχοι.
2) Οι πολιτικοί (γερουσιαστές κλπ) που «λαδώθηκαν» για να υπογράψουν και να ψηφίσουν τη νομοθεσία που διευκόλυνε τη διάλυση της Δημόσιας υγείας, και την ιδιωτικοποίηση της.
3) Τα ελάχιστα διεφθαρμένα και «μιλημένα» κρατικά στελέχη που ήταν «στο κόλπο» και ανέλαβαν να διαλύσουν τα νοσοκομεία έναντι υψηλών ανταλλαγμάτων.
4) Οι ελάχιστοι - «μιλημένοι» γιατροί» που έχουν μοναδικό καθήκον να περικόπτουν τη θεραπεία που έχει ανάγκη ο ασθενής και που προήχθησαν σε «επιθεωρητές υγείας» - κυνηγούς κεφαλών, παίρνοντας και το ρίσκο των μηνύσεων...
Πόσοι ήταν όλοι αυτοί σε σχέση με τις χιλιάδες γιατρών, νοσηλευτών και υπαλλήλων που δούλευαν στις υπηρεσίας υγείας; Προφανώς, λιγότερο από το 1 %.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Από την όλη ιστορία, ο μεγάλος χαμένος είναι οι φορολογούμενοι πολίτες, από τους οποίους έκλεψαν κοινωνικά αγαθά που επί δεκαετίες είχαν χτίσει με τους φόρους που πλήρωναν - και κυρίως τους έκλεψαν τη δυνατότητα πρόσβασης στο ύψιστο αγαθό της υγείας. Επίσης τα εκατομμύρια μεσο-εισοδειματιών ή και εύπορων ασφαλισμένων, που παρά τα τεράστια ποσά που πληρώνουν, όταν έρθει η κρίσιμη ώρα, τους κόβουν τη θεραπεία που δικαιούνται και χρειάζονται για να σώσουν τη ζωή ή τη σωματική του ακεραιότητα. Χαμένοι επίσης και οι εργαζόμενοι (γιατροί και προσωπικό), που η «μείωση του κόστους» που διέπει τη φιλοσοφία των ιδιωτικών κέντρων, τους οδήγησε σε δυσμενέστερους όρους εργασίας (με επιπτώσεις ασφαλώς στους ασθενείς) σε απολύσεις και ανεργία, επομένως σε ανταγωνισμό αμοιβών και μείωση τους, κλπ, κλπ. Κερδισμένοι όπως πάντα, η μικρή παρέα των λίγων οικονομικά ισχυρών οικογενειών και των «κολλητών» πολιτικών τζακιών...
Εσείς, τι βλέπετε σε όλα αυτά; Μήπως πρόκειται για ένα έργο που μετά από 30 χρόνια το βλέπουμε σήμερα να παίζεται και εδώ; Και το κυριότερο που μας ενδιαφέρει άμεσα: Σας φαίνεται ότι όλα αυτά οδηγούν στη δημιουργία κοινωνικού κράτους, ή μήπως αντίθετα στην κατάργηση κάθε κοινωνικής παροχής που έχουμε, έστω και αν είναι οι πιο ισχνές στην Ευρώπη; Πάντως, όταν ξεκίνησε η εφαρμογή αυτού του σχεδίου, οι σοβαροφανείς πολιτικοί που ήταν στο κόλπο, έπεισαν τους πολίτες, ότι όλα αυτά, γίνονται για το καλό τους, και για ένα καλύτερο (!!!) επίπεδο υγείας Σας θυμίζουν τίποτα όλα αυτά ;