Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

28 Ιανουαρίου 2009

Βιολιστής στο Μετρό (ένα έξυπνο πείραμα)

Κάποιο κρύο πρωινό, ένας άντρας κάθισε σε ένα κεντρικό σταθμό του μετρό και ξεκίνησε να παίζει το βιολί του. Έπαιξε για περίπου 45 λεπτά. Κατά την διάρκεια αυτών των 45 λεπτών, δεδομένου ότι ήταν ώρα αιχμής, πέρασαν από μπροστά του αρκετές χιλιάδες άνθρωποι, οι περισσότεροι πηγαίνοντας στη δουλειά τους.
Τρία λεπτά μετά την έναρξη της μουσικής, ένας μεσήλικος κύριος παρατήρησε ότι υπήρχε ένας μουσικός που έπαιζε βιολί, τον κοίταξε για λίγα δευτερόλεπτα και συνέχισε το βιαστικό του βηματισμό. Ένα λεπτό αργότερα, ο βιολιστής εισέπραξε το πρώτο του δολάριο, από μια κυρία που το πέταξε στο καπέλο του καθώς περνούσε από μπροστά του χωρίς να σταματήσει καθόλου. Λίγο αργότερα, κάποιος ακούμπησε στον τοίχο και τον άκουσε για λίγο, αλλά μετά κοίταξε το ρολόι του και έφυγε βιαστικός. Πιο πολύ από όλους τους περαστικούς, ασχολήθηκε μαζί του ένα τρίχρονο αγόρι που ήθελε να σταματήσει για να ακούσει, αλλά η μητέρα του το τράβηξε για να συνεχίσουν την διαδρομή τους. Το παιδί κοιτούσε συνεχώς προς τα πίσω καθώς απομακρυνόταν. Το ίδιο επαναλήφθηκε και με άλλα παιδιά και τους γονείς τους, οι οποίοι - χωρίς καμία εξαίρεση - τα τράβαγαν για να συνεχίσουν το δρόμο τους.
Στα 45 λεπτά μουσικής, συνολικά σταμάτησαν για να ακούσουν - έστω και για λίγο - μόνο 6 άνθρωποι. Περίπου 20 άνθρωποι έριξαν λεφτά στο καπέλο καθώς συνέχιζαν να περπατούν, χωρίς να ελαττώσουν την ταχύτητα του βηματισμού τους. Η συνολική είσπραξη ήταν 32 δολάρια. Όταν η μουσική σταμάτησε και υπήρξε σιωπή, κανείς δεν το πρόσεξε. Κανείς δε χειροκρότησε, ούτε υπήρξε κανενός άλλου είδους αναγνώριση.
Αυτό που δεν ήξερε κανείς ήταν ότι ο συγκεκριμένος βιολιστής ήταν ο Joshua Bell, ένας από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου, και έπαιζε με ένα βιολί Stradivarius αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων, κατασκευασμένο από τον ίδιο τον Antonio Stradivari το 1713. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Joshua Bell έπαιξε σε ένα κατάμεστο θέατρο της Βοστόνης και η τιμή ενός κάτω-του-μετρίου εισιτηρίου ήταν 100 δολάρια. Ο Bell αμείβεται με περίπου 1000 δολάρια το λεπτό!
Το συγκεκριμένο πείραμα, δηλαδή το να παίξει ο Joshua Bell στο σταθμό του μετρό incognito, οργανώθηκε από την εφημερίδα Washington Post, ως μέρος μιας κοινωνικής μελέτης περί του τι εκλαμβάνουμε ως σημαντικό, τι μας αρέσει, και σε τι δίνουμε προτεραιότητα. Η γενική περιγραφή του πειράματος ήταν: « Σε ένα συνηθισμένο περιβάλλον, σε μια ακατάλληλη ώρα, αντιλαμβανόμαστε το ωραίο; Σταματάμε για να το ευχαριστηθούμε; Αναγνωρίζουμε το ταλέντο σε ένα μη-αναμενόμενο περιβάλλον;»
Συμπέρασμα: Πολλοί άνθρωποι δέχονται να πληρώσουν υψηλά ποσά για ένα προϊόν ή υπηρεσία, εφόσον ο τόπος και ο χρόνος είναι κατάλληλα, αλλά ούτε καν προσέχουν ακριβώς το ίδιο προϊόν ή υπηρεσία σε ανύποπτο χώρο και χρόνο.
Φιλοσοφική ερώτηση: Εάν ένας καταπληκτικός μουσικός παίζει καταπληκτική μουσική, αλλά κανείς δεν σταματάει για να ακούσει, τελικά πόσο καλός είναι ο μουσικός;
Προσωπική ερώτηση: Εσείς αντιλαμβάνεστε ή κρίνετε τα πράγματα ανεξαρτήτως ή όχι του περιβάλλοντος;

5 σχόλια:

  1. Πω πω.. άπαιχτη ανάρτηση .. ανατρίχιασα . Κατ’ αρχάς γιατί είμαι μουσικός και παίζω βιολί και κατά δεύτερον γιατί συνειδητοποίησα πόσο της πλάκας είναι όλα .. εξαρτώμενα πάντα από το περιτύλιγμα και όχι από την ουσία … πρώτη μου φορά εδώ . θα ξαναπεράσω !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Είναι θλιβερό!!!Είμαι κι εγώ σαν το παιδάκι που το τράβαγε η μαμά του απ το χέρι!!!Οι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό που εύκολα μπορούν να απολαύσουν!!!
    Ωωωω πέρασε κι ο μεταλλαγμένος από εδώ;;;
    Την καλησπέρα μου και στους δυό σας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυστυχώς όλα γίνονται με τόσο μεγάλη ταχύτητα που μόνο με ένα μαγικό κλικ που θα τα πάγωνε θα μπορούσαμε να αντιληφθούμε το γύρω μας και το μέσα μας.Παρ'όλα αυτά, οι αναζητήσεις όσο δύσκολες και αν είναι, είναι πρόκληση..Αρκεί να θέλουμε το ταξίδι.

    Χάρηκα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Έτσι γίνεται με τους ανθρώπους σήμερα. Πεθαίνουμε πριν προλάβουμε να καταλάβουμε ότι ζήσαμε.
    Και δυστυχώς φίλε Αετέ, οι περισσότεροι ούτε που θέλουν να ασχοληθούν με αυτό το εσωτερικό ταξίδι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ένα άρωμα αν το μυρίσεις στα πεταχτά ή με προσοχή, αλλάζει το άρωμα του;
    Η μουσική του βιολιστή είναι διαφορετική στον δρόμο ή στο Μέγαρο μουσικής;
    Η μόνη διαφορά είναι αν ο άνθρωπος είναι σε διάθεση να το δει, να το ακούσει.
    Στο δρόμο έχει το μυαλό του στις δουλειές του, όχι να ακούσει μουσική. Στο Μέγαρο, απλώνει το νου του και την ακοή του σε αυτό που παραδίδει ένας μαέστρος.
    Η διαφορά δεν είναι στον χώρο αλλά στον χρόνο. Το ωραίο είναι ωραίο (αν και υποκειμενικό) όταν του δίδουμε προσοχή να το σκεφτούμε..
    Ο μουσικός είναι πάντα καλός, ο άνθρωπος δεν είναι πάντα σε θέση να τον ακούσει..

    Το ίδιο και με όλα στην ζωή..

    Ωραία η σελίδα σου, έχει ενδιαφέρον..

    ΑπάντησηΔιαγραφή