ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Εύφορος…
Συλλογίστηκε και αναζήτησε μέσα στο Χάος.
Και ονειρεύτηκε.
Και είπε.
Και ο Λόγος δόνησε φωτίζοντας το Άπειρο με την μελωδία του.
Και το όνειρό του ζει μέσα στην ψυχή μας όταν τραγουδάμε.
Και εμείς ζούμε όταν ονειρευόμαστε.
Και εγώ τόλμησα να γράψω για τον Εύφορο
πεζά τραγούδια.
Τραγουδήστε τα.
Και συγνώμη που οι στίχοι είναι ακαταλαβίστικοι.
Δεν μπορούσα τίποτε καλύτερο.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Με ρώτησαν…
και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Έκατσα και σκέφτηκα και διαπίστωσα:
Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον πατέρα του.
Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον γιο του;
Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Γιατί και οι δύο είναι συστατικό στοιχείο του σύμπαντος.
Ενώ το σύμπαν είναι συστατικό στοιχείο και των δύο.
Και το σύμπαν δεν είναι κάτι με το οποίο παίζεις.
Έτσι υποθέτω πως μιλώντας για άσχετα πράγματα,
ταυτόχρονα μιλάς και για τον πατέρα σου.
Και για τον γιο σου.
Αλλά και για σένα αφού και εσύ υπακούς στους ίδιους νόμους.
Αλλά επίσης και για όλους τους άλλους…
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Χρόνια
τώρα προσπαθώ να μην βλέπω, να μην ακούω και να μην σκέφτομαι. Γιατί
κάθε φορά που βλέπω, ακούω ή σκέφτομαι μου συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Το
παρακάτω κείμενο το περιγράφει αρκετά καλά:
«Ούτε
ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας
ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε
τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το
Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός
από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο
σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα
γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω;
Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού
προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»
ΡΙΓΚ-ΒΕΔΑ
Χάος δημιουργείται.
Τίποτα δεν έχει σημασία όταν αντιλαμβάνομαι αυτό το Απροσδιόριστο που δεν εμφανίζεται.
Και παράγω βαρύγδουπες λέξεις και σκαρώνω εικόνες και τρέχω και φωνάζω.
Και γίνομαι στρυφνός και γκρινιάρης.
Κακός
και αδίστακτος μισώ τα πάντα. Βαριέμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτα.
Ανακουφίζομαι μόνο, καμιά φορά, με την μουσική ή το γράψιμο. Γράφοντας
βαρύγδουπες λέξεις. Και διαμαρτυρόμενος γιατί το Απροσδιόριστο δεν
εμφανίζεται σε κακούς και τεμπέληδες σαν και μένα.
Αλλά τελικά μου αρέσει που είναι έτσι.
Διαφορετικά δεν θα ήταν πράγματι το Απροσδιόριστο.
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Μπορώ να γράφω μόνο αστεία ή σοβαρά πράγματα.
Είμαι άνθρωπος των άκρων.
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Έχει πολύ φασαρία.
Και σε φέρνει αντιμέτωπο με το Απροσδιόριστο.
Και εμένα δεν μου αρέσει η κριτική.
Δεν κάνω για αυτή την δουλειά…
Ο Δαλάι Λάμα είχε πει :
ΑπάντησηΔιαγραφή"Εσείς οι δυτικοί ξεκινάτε να ψάξετε για κάτι που έχετε χάσει και για κάποιο ανεξήγητο λόγο επιμένετε ότι πρέπει να είναι μέσα σε στο δωμάτιο. Διαγράφετε την άποψη ότι μπορεί να είναι σε άλλο δωμάτιο και συνεχίζετε να ψάχνετε. Είναι μέσα στο δωμάτιο απλά δεν το έχω βρει ακόμα, είναι οι λέξεις σας.."
Αυτό που ήθελε να πει ότι εμείς οι "πολιτισμένοι" δυτικοί ξεκινάμε ότι οι σκέψεις και οι αντιδράσεις του ανθρώπου είναι αποτέλεσμα κάποιας χημικής αντίδρασης, κάποιου μηχανισμού. Πολλές φορές αυτό επιβεβαιώνετε, κάποιες άλλες πάλι το ρίχνουμε στο υποσυνείδητο. Μόλις δε ανακαλύπτουμε το απρόσμενο, το ακατανόητο μας πιάνει ένα άγχος, μια αγωνία γιατί δεν το ξέρουμε...
Η λογική έχει τρόπους να βρεθεί σε αδιέξοδο, το συναίσθημα όμως έχει μεγαλύτερο εύρος και κατανόηση.
Λογικά σκεπτόμενος μόνο έτσι μπορώ να το διατυπώσω.
Όσο για το αν κάνεις ή δεν κάνεις για αυτή την δουλειά, πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι δεν είναι "δουλειά" αλλά έργο ..
εργασία η συγγραφή, εργοστάσιο ιδεών τα κείμενα και ο εργοδηγός μας οδηγεί στα βήματα μας.. και εμείς εργάτες.
Είναι πιο γεμάτη σκέψη.
Βάλε και άλλα. Σε παρακολουθώ..