Τα μυρμήγκια του μελιού

Από τότε που ο Δαρβίνος δημοσίευσε την θεωρία του έχει γίνει πανικός. Δημιουργήθηκαν δύο μεγάλες ομάδες που συγκρούονται ακατάπαυστα. Οι Δημιουργιστές θεωρούν ότι αν αποδεχθούν την θεωρία του Δαρβίνου απορρίπτουν την ύπαρξη του θεού. Οι Δαρβινιστές θεωρούν ότι αν αποδεχθούν την ύπαρξη του θεού τότε απορρίπτουν την υλιστική θεωρία του Δαρβίνου.
Η αλήθεια συνήθως βρίσκεται πάντοτε κάπου στην μέση.
-Πρώτα πρώτα δεν είναι καθόλου λογικό να δεχθούμε ότι ξαφνικά η ύλη, στα καλά καθούμενα και χωρίς κάποια αιτία, αποφάσισε να κινηθεί και να δημιουργήσει το σύμπαν. Υποτίθεται ότι πριν το «Μεγάλο Μπάμ» δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από την ύλη που ήταν τρομερά συμπιεσμένη σε ένα σημείο. Χρόνος και διαστάσεις δεν υπήρχαν. Απορώ γιατί οι θιασώτες του Big Bang δεν ονομάζουν αυτήν την κατάσταση «Θεό» αφού και ο θεός κάπως έτσι περιγράφεται. Σαν «κάτι» που προϋπήρχε της δημιουργίας, αφ εαυτού και για δικούς του λόγους.
-Από την άλλη μεριά είναι επίσης παράλογο να δεχθούμε ότι ο θεός αποφάσισε να δημιουργήσει το γιγάντιο αυτό σύμπαν, να φτιάξει σε έναν πλανήτη (μικροσκοπικό σαν κόκκο σκόνης) τον άνθρωπο, να τον εφοδιάσει με ψυχισμό που ρέπει προς το κακό, να τον στέλνει στην κόλαση λόγω του γεγονότος ότι τον έπλασε αδύναμο να αντισταθεί στους πειρασμούς και τέλος να στείλει και τον γιό του για να τον σώσει από τις αμαρτίες.
Πολύς κόσμος είναι άθεος ακριβώς γιατί δεν μπορεί να δεχθεί ότι ένας θεός (που τον περιγράφουμε σαν δίκαιο και φιλεύσπλαχνο) επιτρέπει να συμβαίνουν όσα εγκλήματα και αδικίες συμβαίνουν πάνω στην γη και ταυτόχρονα να σε πηγαίνει στην ΑΙΩΝΙΑ κόλαση επειδή δεν μετάνιωσες για τα πρακτικώς ανύπαρκτα αμαρτήματά σου.

Και οι δύο πλευρές στην προσπάθειά τους να «νικήσουν» διαπράττουν υπερβολές.
Οι Θεϊστές για παράδειγμα έκαιγαν κάποτε στην πυρά όποιον έλεγε κάτι αντίθετο με την Αγία Γραφή και στην «επιστήμη» της εποχής. Ο Τζορντάνο Μπρούνο κάτι ξέρει για αυτό.
Οι Δημιουργιστές αντίστοιχα διαπράττουν μέγα επιστημονικό ολίσθημα. Αποσιωπούν όλα εκείνα τα στοιχεία που δείχνουν ότι «κάτι δεν πάει καλά» με αυτήν. Υποτίθεται ότι μετά από χιλιάδες χρόνια επίδρασης του περιβάλλοντος και τυχαίες γενετικές μεταλλάξεις κάποιο είδος αναπτύσσει καινούρια χαρακτηριστικά που τελικά φτάνουν στο σημείο να το μετατρέψουν σε ένα νέο είδος.
Για αυτό θα ήθελα να μιλήσω σήμερα.
Στην Αυστραλία υπάρχουν τα μυρμήγκια του μελιού. Μέσα στην άνυδρη έρημο έχουν ανακαλύψει τον εξής τρόπο για να επιζούν κατά την περίοδο της ξηρασίας. Κάποια από αυτά κρέμονται μόνιμα από την οροφή της φωλιάς. Ο λόγος είναι ότι την περίοδο των βροχών (και της αφθονίας) τα άλλα μυρμήγκια τα ταΐζουν με τέτοιες ποσότητες ζαχαρόνερου που οι κοιλιές τους πρίζονται, γίνονται τεράστιες και διαφανείς, με αποτέλεσμα να μην μπορούν να κινηθούν. Κατά την περίοδο λοιπόν της ξηρασίας αυτά τα μυρμήγκια-δεξαμενές, κάνουν εμετό το περιεχόμενο της κοιλιάς τους και ταΐζουν τα υπόλοιπα μυρμήγκια.
Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον να μας εξηγήσει κάποιος από τους Δημιουργιστές πως έφτασαν τα μυρμήγκια να έχουν αυτήν την περίεργη ικανότητα (και δεν είναι η μόνη ικανότητα που ξενίζει μέσα στην μηχανική κατά την γνώμη τους φύση).