Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

28 Αυγούστου 2010

Περί δέντρων, ζέστης και νεοελληνικής βλακείας

Άρτι αφιχθείς εκ του εξωτερικού (διακοπές στο βουνό όπου κοιμόμασταν με κουβέρτες και κλειστά παράθυρα) πέρασα από την Θεμιστοκλέους (διασταύρωση Θηβών και Παναγή Τσαλδάρη) στο Περιστέρι.
Επιτέλους άνοιξε ο δρόμος που ήταν κλειστός για κάπου δύο χρόνια και έπνιγε την κίνηση. Βέβαια ο σταθμός δεν δόθηκε ακόμα (πάμε για δεύτερο χρόνο καθυστέρηση και φυσικά κάμποσα εκατομμύρια φέσι όπως γίνεται συνήθως) αλλά το πρόβλημά μου δεν είναι αυτό. Έτσι κι αλλιώς είτε δεξιοί, είτε πασόκοι, είτε αριστεροί, είτε όποιος άλλος είναι κυβέρνηση οι ρεμούλες θα πηγαίνουν σύννεφο.
Το πρόβλημά μου είναι τα δέντρα. Στο σημείο αυτό υπήρχαν παλιά τουλάχιστον δέκα τεράστιοι ευκάλυπτοι με διάμετρο κορμού ίσως πάνω από ένα μέτρο. Με τις διαπλατύνσεις και τελικά με την στάση του μετρό εξαφανίστηκαν όλοι. Η περιοχή έμεινε με ένα τεράστιο ασφάλτινο μαύρο σταυροδρόμι που μαζί με τις γύρω επίσης τεράστιες οικοδομές θα πνίξει την περιοχή στην ζέστη.
Με παρόμοιο τρόπο εξαφανίστηκαν επίσης αρκετοί ευκάλυπτοι από την πλατεία του Περιστερίου και από την Θηβών στο ύψος του νεκροταφείου των Αγίων Θεοδώρων στο Ίλιο.
Άντε και εις ανώτερα.
Μαθαίνω ότι στο Ελληνικό σχεδιάζονται από καιρό «πολυτελείς πολυκατοικίες». Όπου συμβαίνει αυτό ξεφυτρώνουν ως δια μαγείας (και δια κάποιων λαδωμάτων βεβαίως βεβαίως) πολυκαταστήματα (νεοελληνιστί sypermarkets), μαγαζιά, περίπτερα, γκαράζ, MAL (μην είμαστε και καθυστερημένοι) και άλλα νεοελληνικά καλούδια. ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΧΕΖΕΙ ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ!
Έτσι σιγά και σταθερά εξαφανίζεται το οποιοδήποτε πράσινο στην κάποτε δροσερή, πράσινη και ανοιχτή Αθήνα. Κάηκε ο Υμηττός, η Πεντέλη και η Πάρνηθα. Τα ελεύθερα ρέματα που είχαν κάποια πρασινάδα και κάποτε έφερναν δροσερό αέρα στην πόλη κλείνονται και γίνονται δρόμοι, ενώ όλοι οι Αθηναίοι συναγωνίζονται ποιος θα αφήσει τον λιγότερο ελεύθερο χώρο με πράσινο.
Στην γειτονιά μου υπήρχε ένα παλιό γωνιακό σπιτάκι με δώδεκα ελιές στο πεζοδρόμιο και πηγάδι στην αυλή! Τώρα είναι ένα «θαυμάσιο» και «πολυτελές» πολυόροφο γυμναστήριο με πλάκες παντού και (μαντέψτε) με ΟΛΕΣ τις ελιές του πεζοδρομίου ΚΟΜΜΕΝΕΣ.
Το ίδιο βέβαια ισχύει και για τις άλλες ελληνικές πόλεις.
Εκτός της ζέστης μήπως αισθάνεστε και την νεοελληνική βλακεία μας;