Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

18 Φεβρουαρίου 2014

Ανάμνηση του θανάτου

ΠΗΓΗ: ΙΔΟΥ
Στους περισσότερους ανθρώπους είναι γνωστό αυτό που κάνουν οι μοναχοί. Βάζουν στην καθημερινή τους προσευχή την ανάμνηση του θανάτου.
Την υπενθύμιση της μικρότητάς μας μπροστά στο άπειρο, την ματαιότητα, την ψευδαίσθηση, την προσωρινότητα αυτού του κόσμου. Το πόσο γρήγορα κυλάει η ζωή, είναι φανερό, είναι το γνωστό. Και το τι μας περιμένει αύριο, είναι το άγνωστο.
Και όμως λέμε με σιγουριά: Σε εμένα δεν θα συμβεί.
Ποιος μας το είπε αυτό; Είμαστε οι εκλεκτοί της ζωής; Και εάν νομίζουμε ότι είμαστε, τι μας κάνει να το πιστεύουμε; Πάνω σε ποια ατράνταχτα και αδιαμφισβήτητα στοιχεία έχουμε στηριχτεί; Ποιος μας έχει διαβεβαιώσει ότι το αναπόφευκτο είναι μακριά, πολύ μακριά από εμάς; Μόνο και μόνο επειδή λέμε «μακριά από εμένα»;
Μήπως, λέω μήπως, θα πρέπει να κάνουμε ότι και οι μοναχοί;
Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσα «κακά» μπορούμε να αποφύγουμε και πόσα «καλά» μπορούμε να κάνουμε με οδηγό αυτήν την δράση;
Για σκεφτείτε το…