Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

31 Μαρτίου 2016

Γνωμικά

Ποιοι είμαστε; Από πού ερχόμαστε; Προς τα πού πάμε; Για ποιον λόγο ζούμε; Εξ’ αιτίας τίνος ζούμε;

Αν και είμαστε παντελώς ανίκανοι να απαντήσουμε στα θεμελιώδη αυτά ερωτήματα, είναι γεγονός ότι ο καθένας από εμάς έχει κατά βάθος μια αρχή που ολοκληρώνει. Υπάρχει «κάτι», δύσκολα αναγνωρίσιμο, το οποίο μας έλκει προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση, προς το καλό, και την ανθρωπιά. Εκδηλώνεται με μία σιωπηλή τάση, που δεν μας αναγκάζει αλλά μας αφήνει να διαλέξουμε. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε «φωνή της συνείδησης» ή καλύτερα «εσωτερικό δικαστή».
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, το αγαπημένο μας ΕΓΩ, που έχει αποχαλινωθεί πλέον, είναι εύκολα αναγνωρίσιμο και το οποίο μας σπρώχνει προς μία άλλη εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση. Μας πιέζει, φωνάζοντας και δημιουργώντας τεράστιο βάρος στο συναίσθημα για να κάνουμε το δικό του, παραβλέποντας πάντοτε αυτό που μας καλεί να κάνουμε ο εσωτερικός δικαστής μας.
Έτσι με βάση το γεγονός ότι κάθε άνθρωπος, κινείται με ιδιοτέλεια, ακόμα και αν φαίνεται να δρα με βάση το συμφέρον των άλλων, τα πράγματα πάνε μόνιμα από το κακό στο χειρότερο. Θα ήταν εύκολο να το καταλάβει ο καθένας αυτό, αλλά δυστυχώς έχουμε εκπαιδευτεί από μικροί να νομίζουμε ότι ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΑΣ ΕΓΩ.
Παρ’ όλα αυτά, ευτυχώς, ο «δικαστής» συνεχίζει να υπάρχει και μας κάνει να μην αισθανόμαστε τόσο καλά με την σημερινή κατάσταση.
Εκλέξτε να τον ακολουθήσετε. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Μην χάνετε το θάρρος σας μπροστά στο αδιανόητο μέγεθος της παγκόσμιας αδικίας και θλίψης. Από μία ορισμένη οπτική γωνία εσείς φταίτε για αυτό!
Εκλέξτε τώρα.
Παρατήστε το ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΣΑΣ ΕΓΩ τώρα.
Πράξετε αυτό που είναι δίκαιο τώρα.
Δείξτε αγάπη τώρα.
Δείξτε έλεος τώρα
Να είστε ταπεινοί τώρα.
Μπείτε στην θέση των άλλων τώρα.
Πρόκειται για μία δουλειά δύσκολη, την οποία έτσι κι αλλιώς δεν μπορείτε να την τελειώσετε  αμέσως.
Αλλά δεν μπορείτε και να την παρατήσετε.

29 Μαρτίου 2016

Φυσικό προσάναμμα

Από μικρός μου άρεσε η φωτιά. Με ελκύει έντονα και πάντα μου άρεσε να παίζω με τα πυρωμένα κάρβουνα, με τα ξύλα που καίγονται, ακόμα και με την βιομηχανική φωτιά.
Κάποτε πήρα μέρος σε κατάσβεση πυρκαγιάς μέσα σε εργοστάσιο της ΔΕΗ. Καιγόταν ένας κλειστός χώρος με καλώδια υψηλής τάσης, πίνακες και διακόπτες. Έμπαινα στον χώρο γεμάτο με πυκνούς τοξικού καπνούς χωρίς μάσκα, κρατώντας την αναπνοή μου, προχωρούσα κάπου πέντε μέτρα προς τα μέσα, ανάμεσα σε πίνακες και μηχανήματα που φλέγονταν για να πλησιάσω την εστία και να αδειάσω τον πυροσβεστήρα.
Ίσως σας φαίνεται επικίνδυνο, αλλά εγώ με κάποιον τρόπο ήμουν ήρεμος και αισθανόμουν άνετα λες και καθόμουνα στον καναπέ.
Παντού όπου πηγαίνω ψάχνω για να βρω μέρη που μπορώ να ανάψω φωτιά και πράγματα που βοηθάνε σε αυτό. Έτσι βρήκα και αυτήν την φούντα του καλαμιού. Με την κατάλληλη προετοιμασία, η φωτιά, ακόμα και με αρκετή υγρασία είναι βέβαιη.

27 Μαρτίου 2016

Τα επίχειρα της Δυτικής βλακείας

Το τι ανοησίες γράφονται στο διαδίκτυο μετά την νέα επίθεση δεν λέγεται. Ο καθένας γράφει το μακρύ και το κοντό του, ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία του και επικρατεί το γνωστό διαδικτυακό μπάχαλο.
Όλοι αναρωτιούνται για την τρομοκρατία στην Ευρώπη, δεν καταλαβαίνουν  τι ακριβώς γίνεται, ούτε και γιατί γίνονται όσα γίνονται. Και συνήθως μετά από μία επιφανειακή ανάλυση προτείνουν αόριστες ή ανεδαφικές δράσεις.
Και εσείς φυσικά δεν καταλαβαίνετε. Αυτό είναι φυσικό αφού το μόνο που κάνετε είναι να μασάτε το ειδησεογραφικό κουτόχορτο και να παρακολουθείτε ηλίθια τηλεπαιχνίδια, όταν βέβαια δεν κάνετε like στον «τοίχο».
Καθίστε όμως και σκεφτείτε λίγο.
Δεκαετίες τώρα η Ευρώπη και οι ΗΠΑ:
-αποσταθεροποιούν συστηματικά τα μουσουλμανικά κράτη.
-καταστρέφουν κάθε δομή και κάθε οργάνωση στις μουσουλμανικές περιοχές δημιουργώντας εκατόμβες νεκρών με τις «ανθρωπιστικές» επεμβάσεις τους.
-στήνουν και στηρίζουν δικτατορίες και «επαναστατικές» οργανώσεις σε κάθε σημείο του πλανήτη, όπου έχουν πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά συμφέροντα.
-τροφοδοτούν τις εμφύλιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτών με διαφορετικό θρήσκευμα [συνήθως μουσουλμάνων και χριστιανών] για να εκμεταλλευτούν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές του τόπου τους.
-διατηρούν μία εξόφθαλμα εχθρική πολιτική για κάθε τι χριστιανικό.
-στερούν τους πολίτες τους από οποιαδήποτε ηθική διδασκαλία.
-γαλουχούν τους πολίτες τους σε ένα κλίμα αθεΐας και αποδοχής οποιασδήποτε διαστροφής.
-στερούν τους πολίτες τους από κάθε έννοια εθνικής συνείδησης.
-μετατρέπουν κάθε έθιμο σε εμποροπανήγυρη με αποκλειστικό σκοπό το κέρδος.
-χαϊδεύουν, στο όνομα της υποτιθέμενης δημοκρατίας και πολυ-πολιτισμικότητας, τους μουσουλμάνους λαθρομετανάστες, ακόμα και αν έχουν κάνει πολλά εγκλήματα.
-ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ με ανεπίτρεπτο τρόπο την ταυτότητα των δραστών στις ειδήσεις για τα εγκλήματα (κυρίως βιασμούς) που διαπράττουν πολλοί μουσουλμάνοι.
Με όλες αυτές τις δράσεις τους ξεγύμνωσαν τον Δυτικό πολιτισμό από κάθε ηθική, δίνοντας σημασία μόνο στα χρηματιστήρια και τα κέρδη των τραπεζών.
Το τεράστιο πολιτισμικό/ηθικό/θρησκευτικό κενό ήρθαν να καλύψουν οι μουσουλμάνοι. Εκμεταλλευόμενοι την εγκληματική αδιαφορία της ΕΕ, την απαράδεκτα ηλίθια βοήθειά της και την προσκόλλησή της στην νεοταξική πολυ-πολιτισμικότητα, γέμισαν την Ευρώπη τζαμιά και οργανώθηκαν για να εκδικηθούν ΔΙΚΑΙΩΣ την ευρωπαϊκή φασιστική συμπεριφορά. Χιλιάδες ευρωπαίοι έχουν γίνει τώρα φανατικοί μουσουλμάνοι και πολεμάνε με την δυτικόθρεφτη ΙΣΙΣ. Και σε λίγο θα αρχίσουν να ανατινάζουν τους συμπατριώτες τους, τους συγγενείς τους και του φίλους τους στο όνομα του παράδεισου με τις πολλές παρθένες και τα πιλάφια.
Έτσι η «πολιτισμένη» Ευρώπη, η σκοπίμως άθεη, εισπράττει τώρα τα επίχειρα της πολυ-πολιτισμικής βλακείας της και της ληστρικής οικονομικής συμπεριφοράς της. Και άρκεσαν μια χούφτα τρομοκράτες για να αποκαλύψουν την αδυναμία και την ανοργανωσιά της υποτιθέμενης «ενωμένης» και «οργανωμένης» ΕΕ.
Βέβαια οι τράπεζες και οι πολυεθνικές δεν θα πάθουν απολύτως τίποτε. Αντίθετα θα αυξήσουν τα κέρδη τους από τις «επενδύσεις ασφαλείας» που θα αναγκαστούν να πληρώσουν οι πολίτες.
Τώρα καταλαβαίνετε πως και γιατί συμβαίνει όλο αυτό το πανηγύρι στην Ευρώπη;
Αν ακόμα δεν το καταλαβαίνετε τότε…

ΟΧΙ ΔΕΝ «Ανήκομεν εις την Δύσιν»

Το κείμενο έχει σαν «έμπνευση» τον στίχο από το δημοτικό τραγούδι που άκουσα τυχαία εχθές:
«Τούρκοι με δέρνουν με σπαθιά και Φράγκοι με μαχαίρια»
Εδώ και δεκαετίες μας κάνουν πλύση εγκεφάλου με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες προπαγάνδες.
Η πρώτη είναι η περίφημη «Ανήκομεν εις την Δύσιν». Αυτό το είπε το 1976 ο Καραμανλής, όταν άρχιζε ο αγώνας δρόμου μεταξύ ΝΔ και Πασοκ για το ποιος θα καταστρέψει καλύτερα και γρηγορότερα την ελληνική οικονομία. Από τότε έχουν πέσει επάνω μας κανάλια, εφημερίδες και κόμματα. Θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε ευρωπαίοι και επομένως «πολιτισμένοι».
Η δεύτερη είναι ότι μετά από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς είμαστε τουρκόσποροι. Αυτό το προωθούν οι διεθνιστές και οι πολυπολιτισμικοί υπέρμαχοι της Νέας Τάξης, συνήθως αριστερών πολιτικών πεποιθήσεων. Και το προωθούν ΕΙΔΙΚΑ όταν θέλουν να μας βαφτίσουν με το ζόρι εθνικιστές επειδή δεν μας αρέσει ο πολυπολιτισμικός κόσμος-σούπα που ονειρεύονται μαζί με τα καπιταλιστικά γεράκια της Wall Street.
Εν πολλοίς βέβαια τα έχουν καταφέρει. Η πλειοψηφία των ελλήνων έχει πειστεί για την αλήθεια και των δύο αυτών παραπλανητικών θεωριών.
Όμως ούτε ευρωπαίοι είμαστε, ούτε τουρκόσποροι ούτε και φασιστόμουτρα. Και να γιατί:
1) Από πού κι ως που είμαστε ίδιοι με τους καθολικής ανατροφής ευρωπαίους που είναι όλο ψεύτικη ευγένεια ακόμα και όταν σε σφάζουν;
Από πού κι ως που είμαστε ίδιοι με τους υποκριτές ευρωπαίους, που κάνουν τις μύριες όσες παρανομίες και κρύβονται πίσω από κανονισμούς και διαστρεβλώσεις;
Από πότε ο Έλληνας είναι τόσο εκνευριστικά ευγενής, ώστε όταν πέσεις επάνω του να σου ζητήσει συγνώμη;
Ο συνήθης διάλογος Στραβομάρα ρε! Βρε άιντε και γ… δείχνει το «έξω καρδιά» του Έλληνα.
Εγώ δεν θέλω να μου μιλάνε συνέχεια στον πληθυντικό και να μου ζητάνε συγνώμη με το παραμικρό.
Θέλω, όταν μείνει το αυτοκίνητό μου να έρθει κάποιος ΕΤΣΙ  ΑΥΘΟΡΜΗΤΑ να σπρώξει. Ή αν πέσω κάτω να τρέξουν να με βοηθήσουν με την γνωστή ελληνική απλότητα.
2) Και όχι δεν είμαστε τουρκόσποροι όπως θέλουν να μας πείσουν οι διεθνιστές. Ούτε και φίλοι με τους τούρκους, Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα δήθεν ντοκιμαντέρ με την δήθεν τούρκικη κουζίνα και την δήθεν τουρκική φιλοξενία για να μας πείσουν για το αντίθετο.
Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα κρατικά κανάλια με τις πολύωρες δακρύβρεκτες εκπομπές για τους καλοσυνάτους και «αθώους» μουσουλμάνους.
Ας προσπαθούν όσο θέλουν τα σχολικά βιβλία που διακωμωδούν την Επανάσταση και τους ήρωες του 1821.
Με τους τούρκους μας χωρίζει μία άβυσσος πολιτισμού. Εδώ δεν σφάζουμε όποιον δεν είναι έλληνας. Εδώ δεν έχουμε στρατό να περιπολεί στις πόλεις και στα «ξένα» χωριά. Εδώ δεν γενοκτονούμε τις «ξένες» επαρχίες για ψύλλου πήδημα. εδώ δεν βομβαρδίζουμε την Αλβανία ή τα Σκόπια ή την Βουλγαρία επειδή μας απειλούν. Εδώ δεν ρίχνουμε αεροπλάνα όταν παραβιάζουν τον εναέριο χώρο μας. Εδώ δεν στέλνουμε στον εισαγγελέα όποιον δημοσιογράφο δεν αρέσει στην κυβέρνηση. Εδώ δεν απαγορεύουμε να μιλάνε την γλώσσα τους όσοι δεν μιλάνε ελληνικά. Εδώ δεν κάνουμε διωγμούς σαν αυτούς που έκαναν οι τούρκοι στην Πόλη και σε άλλα μέρη. Εδώ δεν σφάζουμε αρμένιους. Εδώ δεν διώχνουμε και δεν εξαφανίζουμε φυσικά και πολιτιστικά τους ντόπιους πληθυσμούς που ζούσαν στο μέρος χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς. Εδώ δεν ονειρευόμαστε μεγάλα κράτη και αυτοκρατορίες. Ότι και αν λένε μερικοί είναι μόνο η επιρροή από την αιματοβαμένη μνήμη των χαμένων πατρίδων. Δεν θα πάμε ποτέ εκεί να σφάξουμε τους ξένους και να πάρουμε πίσω την παλιά μας πατρίδα και την παλιά μας αίγλη.
Είμαστε ακόμα υπερβολικά πολιτισμένοι. Και για αυτό πρόκειται να εξαφανιστούμε. Και αν εξαφανιστούμε μόνο η ανθρωπότητα θα χάσει. Και για να ξέρετε προσωπικά το προτιμώ από το να καταντήσουμε ευρωπαίοι ή τούρκοι.

Γνωμικά

Όσο και να διαβάζεις άκρη δεν βγάζεις. Η λύση βρίσκεται στην κατανόηση.

Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι «μορφώθηκε».
Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι «έχει πληροφόρηση».
Το σημερινό πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι έμαθε να αφήνει να βγάζουν άλλοι τα συμπεράσματα για αυτόν.
Πάρτε έναν πολύ «μορφωμένο άνθρωπο». Δώστε του τα τελειότερα μηχανήματα και τους σπουδαιότερους τεχνικούς.
Βάλτε τον να μελετήσει ένα ηλιοβασίλεμα.
Θα σας δώσει χιλιάδες στοιχεία για την θερμοκρασία, την πίεση και την σύσταση του αέρα, για την σκόνη που υπάρχει, για τα είδη της γύρης του αέρα, για τους ρύπους της ατμόσφαιρας, για τα είδη της ακτινοβολίας από τον ήλιο, για την συχνότητα των χρωμάτων που επικρατούν, για την ποιότητα και την ποσότητα των υδρατμών στα σύννεφα.
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να αντιληφθεί την μαγεία του ηλιοβασιλέματος;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να ξεπεράσει με κάποιον τρόπο το συμπέρασμα ενός μικρού παιδιού «τί ωραία χρώματα μαμά!»;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να μετρήσει το βάρος του συναισθήματος που νοιώθετε;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να μετρήσει την συχνότητα του θαυμασμού που αισθάνεστε βλέποντας το άστρο-βασιλιά να κρύβεται;
Νομίζετε ότι θα μπορέσει να αναλύσει την γεύση της έκστασης μπροστά σε αυτό το απλό φυσικό φαινόμενο;
Θα πείτε ότι δεν το νομίζετε και ότι έχω δίκιο, αλλά σε μισό δευτερόλεπτο δεν θα θυμάστε την απάντησή σας. Θα επιστρέψετε στις πολύωρες «αναλύσεις», στους εντυπωσιασμούς, στις υπερβολές, στα «στοιχεία», στους «ειδικούς», στην ΗΘΕΛΗΜΕΝΑ μονόπλευρη οπτική και στην συνεχή κινδυνολογία των καναλιών, που θα σας στερήσουν 
το μοναδικό πράγμα που δεν μπορούν να σας δώσουν, 
το μοναδικό πράγμα που έχει αξία, 
το μοναδικό πράγμα το οποίο σας κάνει ανθρώπους:
Το «ΕΔΩ και ΤΩΡΑ», την στιγμή!

24 Μαρτίου 2016

Το στριφνό βιβλίο (25η Μαρτίου)

Αν και η γιορτή έπαψε πια να έχει την αίγλη του παρελθόντος.
Αν και οι μνήμες σβήνουν μαζί με την Ελλάδα που αγάπησα.
Αν και πολλοί θα μιλάνε για εθνικισμό και άλλα τέτοια "πολυπολιτισμικά".
Αν και οι "αριστερών πεποιθήσεων" θα γελάσουν.
Δεν μπορώ παρά να αποτίσω φόρο τιμής στους Πρόγονους. Αν κάποιοι από εσάς προτιμάνε να μην έχουν Πρόγονους, δημοκρατία έχουμε και μπορεί ο καθένας να λέει και να σκέφτεται ότι θέλει.

1821

Πέρασαν πολλά χρόνια μέσα σε μαύρο σκοτάδι.

Πείνα. Φρίκη. Οδυρμός.

Κατατρεγμός και θανατικό.

Σφαγές ανελέητες.

Εξανδραποδισμοί και λεηλασίες.

Και φόβος, φόβος, φόβος.

Δεν ξέρω αν ήταν τυχαίο ή θέλημα θεού.

Ούτε αν έπρεπε να συμβεί έτσι ή διαφορετικά.

Αλλά συνέβη.

Μέσα στην καρδιά του σκλάβου φύσηξε η αύρα της ελευθερίας.

Έδιωξε την στάχτη από την ψυχή του.

Και ο Προμηθέας ξαναγύρισε με την φωτιά στο χέρι.

Ανάβοντας φλόγα άσβεστη.

Καταναλώτρια.

Παμφάγο.

Γιατί κανείς δεν μπορεί να ανέβει στην πλάτη σου εάν δεν σκύψεις.

Σφιγμένες γροθιές απαίτησαν:

Ελευθερία ή Θάνατος.

Τότε οι αρχαίοι πρόγονοι ταρακούνησαν τις καρδιές.

Ο πολεμικός παιάνας αντιλάλησε από τα βάθη των αιώνων.

Και ο Ορφέας έπαιξε την λύρα του.

Και οι Κουρήτες χόρεψαν τον πυρρίχιο ψηλά στα απάτητα βουνά τους.

Και ήρθαν οι μακρυμάλληδες Αχαιοί.

Και σηκώθηκαν οι Δωριείς οπλισμένοι με μαύρο σίδερο.

Και ο πανούργος Οδυσσέας μπήκε στην μάχη.

Και οι μαυρόπλωρες τριήρεις άρχισαν να πετούν στα κύματα.

Και ο Λεωνίδας στάθηκε στα στενά.

Και το Ελληνικό αίμα ξύπνησε στις φλέβες.

Χοχλάκισε ζωντανό… αληθινό… αιώνιο!

Ιδρώτας, αίμα και χώμα ανακατώθηκαν σε τιτάνια πάλη.

Πλάθοντας το Απίθανο.

Ενώ η Ευρώπη έκθαμβη παρακολούθησε τον Αγώνα. Θαυμάζοντας τους αρχαίους ήρωες που ξαναζούσαν μέσα στους νεώτερους.

Εξ αιτίας τους εμείς σήμερα

πάμε όπου θέλουμε, κάνουμε ότι θέλουμε, λέμε ότι θέλουμε, είμαστε ελεύθεροι.

Ελαφρύ το χώμα που τους σκεπάζει.

21 Μαρτίου 2016

Κατάσβεση φωτιάς στην κουζίνα

Το να ξέρετε να σβήνετε μία φωτιά ίσως να μην σας χρειαστεί ποτέ στην ζωή σας. Και σας το εύχομαι αυτό.
Αλλά μέσα στο σίγουρο, ασφαλές και σύγχρονο σπίτι σας κινδυνεύετε άμεσα. Όχι μόνο να κάψετε την πολύτιμη κουζίνα σας αλλά επιπλέον να πάθετε σοβαρά εγκαύματα.
Ο κίνδυνος προέρχεται από το τηγάνι σας. Αν ξεχάσετε το λάδι επάνω στο ηλεκτρικό μάτι (ή το γκάζι) μπορεί να υπερθερμανθεί τόσο ώστε να πάρει φωτιά.  Τότε πρέπει να κάνετε τις εξής κινήσεις:
1) Σβήστε το μάτι.
2) Σκεπάστε το τηγάνι με το καπάκι του.
3) Αν δεν έχετε καπάκι βρέξτε καλά μία πετσέτα και στίψτε την επίσης καλά. Έπειτα σκεπάστε το τηγάνι.
4) Η φωτιά θα σβήσει από έλλειψη οξυγόνου. ΠΡΕΠΕΙ να περιμένετε λίγη ώρα μέχρι να πέσει καλά η θερμοκρασία. Διαφορετικά αν ξεσκεπάσετε το λάδι γρήγορα μπορεί να ξανα-αρπάξει.
ΠΡΟΣΟΧΗ
Αυτό που ισχύει για το λάδι, ισχύει και για αναμμένα καύσιμα, ορυκτέλαια και κεριά.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΡΙΧΝΟΥΜΕ ΝΕΡΟ ΣΕ ΤΕΤΟΙΑ ΥΛΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ.

Αν δεν έχετε πειστεί δείτε το βίντεο.

20 Μαρτίου 2016

Το στριφνό βιβλίο (Ο ΑΓΓΕΛΙΑΦΟΡΟΣ)

Μυρωδιά μούχλας απλώθηκε στην ατμόσφαιρα.
Σαν να άνοιγε μετά από πολλά χρόνια ένα δωμάτιο κλειστό. Έπειτα η μυρωδιά έγινε τόσο δυσάρεστη που άρχισε να αποκτά μια αδιόρατη ευχάριστη γεύση. Σαν νέκταρ λουλουδιού όπως το αισθάνεσαι όταν πιπιλάς τον κάλυκά του. Το στομάχι μου ανακατεύτηκε από την ένταση και ανασηκώθηκα απορημένος.
Στο παρκάκι με τα λιγοστά και αναιμικά δεντράκια δεν υπήρχαν δωμάτια κλειστά από χρόνια. Και ο γέρος που πέρναγε δεν μπορούσε να ανοίξει ανύπαρκτες πόρτες. Ξερόβηξα με δυσαρέσκεια και ο γέρος κοντοστάθηκε και με κοίταξε.
Τον κοίταξα και εγώ.
Τα μάτια του, φρικτές καταβόθρες, σκοτείνιασαν και ένας τρομερός ανεμορούφουλας με κατάπιε. Χάθηκε η πόλη, το παρκάκι, οι θόρυβοι και τα καυσαέρια των αυτοκινήτων.
Το μόνο που υπήρχε ήταν ο Ξένος και εγώ.
Και η μυρωδιά μετατράπηκε σε θανατερό άρωμα.
Τα μάτια του Ξένου έκαιγαν, φωτιές αδηφάγες και ανέστιες. Στο χέρι του κράταγε ένα τραχύ ξύλο. Στην μία του άκρη στερεωμένες τρεις λεπίδες κατάμαυρου οψιδιανού απειλούσαν με την όψη τους. Καταλάβαινες πόσο κοφτερές ήταν γιατί σχεδόν πλήγωναν το μάτι.
Ήρθε κοντά μου.
-Όλοι το μαθαίνουν. Όλοι. Για αυτόν που έχει αντίληψη ένα απλό σημάδι είναι αρκετό, γιατί η σαφήνεια είναι το στολίδι των σκέψεων.
Ο Ξένος κούνησε το δάχτυλό του μπροστά στο πρόσωπό μου με μία βεβαιότητα απέραντη. Δεν υπήρχε αμφιβολία γι΄ αυτό και το γεγονός δεν επιδεχόταν αντίρρηση.
-Αλλά όμως οι περισσότεροι διαλέγουν να το ξεχάσουν.
Πήρε μια έκφραση λύπης. Με το χέρι σφιγμένο σε γροθιά και προτεταμένο τον δείκτη με χτύπησε μερικές φορές στο στήθος. Το δάχτυλο έμοιαζε με ανεμοδαρμένο κλαδί. Ο υπόκωφος κρότος που έκανε πάνω στο στέρνο μου με ανατρίχιασε ανεξήγητα. Σκοτεινές δυνάμεις, έξω από την αντίληψή μου, με περικύκλωσαν.
-Και οι υπόλοιποι το αναβάλλουν για αργότερα.
Η έκφραση λύπης μεταλλάχθηκε κοιτώντας με περιφρονητικά.
Με παρατήρησε άγρια.
Τα μάτια του σαν πυρωμένα βελόνια ξετρύπησαν το πετσί μου σκάβοντας βαθιά μέσα μου. Το κάψιμο από το βλέμμα του σάρωσε τα βάθη του εαυτού μου ανάβοντας φωτιές απόγνωσης.
-Το να υπάρχεις είναι καλό.
Όμως το να ζεις είναι κάτι άλλο.
Για αυτό έχω αναλάβει να ξαναθυμίσω σε όλους την ύπαρξη των Τεσσάρων. Αλλά πριν θα κάνω την απαιτούμενη ερώτηση: Είσαι σίγουρος ότι θέλεις να σου θυμίσω αυτό που προτίμησες να ξεχάσεις; Μετά, έτσι κι αλλιώς, δεν θα υπάρχει πια δικαιολογία για σένα. Αλλά όμως δεν υπάρχει σύγκριση ανάμεσα σε αυτό που χάθηκε μετά από προσπάθεια και σε αυτό που χάθηκε χωρίς προσπάθεια.
Σταμάτησε για μια στιγμή που έμοιασε με αιώνα.
-Όλοι το μαθαίνουν, όλοι.
Επανέλαβε τα λόγια ουσιαστικά ρωτώντας με. Και εγώ, με κομμένη ανάσα από την εσωτερική φωτιά που μου άναψε το κοφτερό μάτι του, έγνεψα δειλά με το κεφάλι. Χαμογέλασε και με μεγαλοπρέπεια απομακρύνθηκε δύο βήματα. Όρθωσε το ανάστημά του και αισθάνθηκα να μικραίνω. Οι καταχθόνιοι κραδασμοί που υπέβοσκαν στον τόνο της φωνής του δόνησαν στο περιβάλλον. Λες και η γη κούνησε. Ο Ξένος άρχισε να μιλά:
-Είναι Τέσσερις Αδελφοί.
Φύλακες του Άπειρου. Κάτοχοι του Σύμπαντος.
Υπάρχουν από την αρχή του Χρόνου. Πατέρας τους είναι το Χάος. Το Έρεβος τους μεγάλωσε. Η Ειμαρμένη τους εκπαίδευσε. Η Μοίρα τους όπλισε. Κανείς δεν μπορεί να τους αντισταθεί γιατί η Δικαιοσύνη είναι η ασπίδα τους. Καβαλούν μαύρα, σαν την νύχτα, άτια.
Χωρίς χαλινάρια, αναβάτης και άλογο λες και είναι ένα πράμα.
Στο δεξί τους χέρι κραδαίνουν δρεπάνια.
Στο αριστερό κρατούν σαν τρόπαια αρμαθιές από καρδιές θνητών. Διαγουμίζουν τα ανθρώπινα κοπάδια. Ερευνούν μυαλά και ελέγχουν προθέσεις. Αδιαφιλονίκητοι δικαστές σε αδυσώπητη δίκη. Κόβουν τα κορδόνια που κρατούν τον άνθρωπο ολόκληρο.
Όταν διαταχθούν.
Για να γίνεται αυτό που πρέπει.
Είναι τέσσερις γιατί και ο άνθρωπος είναι τέσσερις.
Έχει σώμα, πνεύμα, εαυτό και ψυχή.
Και οι τέσσερις Μεγάλοι ελέγχουν τα τέσσερα Μικρά.
Οι δύο Πρώτοι...
Θανατηφόροι ταχυδρόμοι που επισκέπτονται όλους.
Είναι μαζί. Κρατούν στα χέρια τους σιδερένια δρεπάνια που, σκουριασμένα από το αίμα, στάζουν Οδύνη στις καρδιές των θνητών (που είναι νεκροί, με εξαίρεση εκείνους που ξέ­ρουν). Γιατί το σώμα είναι το παν για αυτούς. Αλλά όμως το μεταχει­ρί­ζονται άσχημα όταν είναι νέοι. Και αυτό τους το ανταποδίδει όταν γεράσουν.
Σπάνια όμως οι Πρώτοι έρχονται και μαζί. Συνήθως ο Ένας έρχεται πριν από τον Άλλον.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που του αρέσει και όχι αυτό που πρέπει, αυξάνει τον εαυτό του εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής του. Τότε έρχεται ο Ένας από τους Δυο συντρίβοντας τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το σώμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το πνεύμα μέσα στο νεκρό σώμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το σώμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο σώμα με το πνεύμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Αλλά μπορεί ο Ένας από τους Πρώτους να συντρίψει τον ομφάλιο λώρο που κρατάει το πνεύμα ζωντανό. Και εκείνο υποκύπτει παράλυτο. Τότε το σώμα μέσα στο νεκρό πνεύμα υποφέρει. Ελεύθερο από τα χαλινάρια του έρπει στην λάσπη της γης. (Και οι άνθρωποι γύρω κλαίνε και οδύρονται και παριστάνουν τους θεούς προσπαθώντας να γιατρέψουν το πνεύμα).
Και η ψυχή δεν μπορεί να εκφραστεί. Ούτε να μιλήσει. Ούτε να κινηθεί στον χώρο της. Έτσι όπως είναι η φύση της να κάνει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και δείχνει τα δόντια του.
Και η ψυχή εκλιπαρεί τον Άλλον από τους Πρώτους να έρθει. Αλλά εκείνος τότε αργεί γιατί έρχεται μόνο όταν του επιτρέπεται. Κόβοντας τον ομφάλιο λώρο που δένει το πεθαμένο πνεύμα με το σώμα και η ψυχή ελευθερώνεται.
Για αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις. Και να εύχεσαι επίσης να περπατάς στο μονοπάτι που θα σε βγάλει στον Τρίτο από τους Τέσσερις. Μεγάλη τύχη.
Έπειτα είναι ο τρομερός Δεύτερος...
Ψυχοφθόρος ταχυδρόμος που επισκέπτεται τους περισσότερους.
Οπλισμένος με δρεπάνι χάλκινο που, η γανιασμένη του κόψη, στάζει Πάθος στις καρδιές των θνητών.
Έρχεται όταν κάνεις αυτό που θέλεις και όχι αυτό που πρέπει. Τότε ο εαυτός αυξάνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και της ψυχής.
Και το Λιοντάρι του Νόμου βρυχάται και αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Δεύτερος έρχεται.
Κόβει τον ομφάλιο λώρο που δένει την ψυχή με το σώμα. Και την πηγαίνει εκεί όπου δεν υπάρχει επιστροφή. Και ο εαυτός υποφέροντας εξατμίζεται στις φωτιές της Κόλασης. Πέφτει στο άπατο πηγάδι του χάους. Εκεί που τίποτα δεν επιστρέφει και τίποτα δεν συγχωρείται. Και χωνεύεται στα πύρινα σωθικά της γης.
Για κάποιες αιωνιότητες.
Γιατί μετά ο Νόμος πετάει έξω το Υπόλειμμα. Ακολουθώντας την φύση του. Διότι δεν μπορεί παρά να συγχωρέσει μετά από μία σκληρή αλλά δίκαιη τιμωρία.
Γι’ αυτό να κάνεις αυτό που πρέπει. Και να εύχεσαι να μην είναι αργά. Και έτσι οι Πρώτοι να διαταχθούν να έρθουν μαζί. Για να μπορέσεις να πεθάνεις ολόκληρος. Έτσι όπως είναι η φύση σου να κάνεις.
Για να μην ακολουθήσει ο Δεύτερος.
Που θα σε ρίξει στα σαγόνια του Αδηφάγου.
Και το Λιοντάρι του Νόμου δεν θα σε αρπάξει στα δόντια του.
Έπειτα είναι ο απαράμιλλος Τρίτος...
Πύρινος πολέμαρχος που επισκέπτεται λίγους.
Καλπάζει μόνος. Αγέρωχος.
Εξουσιοδοτημένος με την σφραγίδα της Ζωής και του Θανάτου.
Στο χέρι του κρατάει χρυσό δρεπάνι που, η κοφτερή λάμα του, στάζει Νοσταλγία στις καρδιές των θνητών. Όταν κινείται δεν βρίσκει αντίσταση. Χωρίζει την γη από τον ουρανό. Ταράζει το στερέωμα. Θαμπώνει τους ήλιους.
Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτό που πρέπει και όχι αυτό που θέλει ή αυτό που του αρέσει, τότε η ψυχή δυναμώνει εις βάρος του σώματος, του πνεύματος και του εαυτού.
Και ο Τρίτος μπαίνει σε προσοχή.
Καλπάζει αθόρυβος και παρατηρεί.
Αλλά δεν έρχεται πριν την ώρα του. Αργοπορεί καχύποπτος και ελέγχοντας διπλά. Γιατί είναι καλύτερα να καθυστερήσει. Διότι αν κάτι τελειώσει άσχημα πως μπορεί να διορθωθεί εκ των υστέρων; Απαιτεί διπλές εγγυήσεις. Και τριπλές προσπάθειες. Και απαιτεί ξανά και ξανά μέχρι που το Λιοντάρι του Νόμου καμώνεται ότι αρπάζει τον άνθρωπο.
Τότε ο Τρίτος έρχεται.
Καταστρέφει τους ομφάλιους λώρους που δένουν την ψυχή με το σώμα, το πνεύμα και τον εαυτό.
Και ο άνθρωπος ζει πραγματικά.
Και είναι αποτελεσματικός, όχι απασχολημένος.
Και ευτυχής, γιατί κάνει αυτό που οφείλει να κάνει.
Και επειδή δεν δένεται πουθενά αναζητώντας την αρμονία, είναι ελεύθερος.
Και δεν φοβάται να πεθάνει αλλά τρομάζει μήπως πάψει να ζει.
Και το Λιοντάρι του Νόμου στέκει χορτάτο και δεν τον αρπάζει στα δόντια του.
Και ο Πατέρας χαμογελά.
Και μαζί του το Σύμπαν.
Ο Ξένος έκανε άλλο ένα βήμα πίσω και μετά από μία μικρή παύση είπε:
-Για αυτόν τον λόγο έχω να προσθέσω κάτι:
Πριν το Λιοντάρι του Νόμου με αρπάξει στα σαγόνια του…
Πριν χάσω τα λογικά μου από τον πόνο που θα μου προκαλέσει εξ αιτίας μου…
Τώρα που ξέρω τι λέω…
Πρέπει να δηλώσω:
Μεγάλο το όνομά σου Κύριε.
Διότι ότι και αν πάθω θα είναι δίκαιο.
Γιατί θα μπορούσα να το αποφύγω.
Διότι έχω προειδοποιηθεί.
Δύο φορές.
Έπειτα ο Ξένος γύρισε την πλάτη και έφυγε.
Και το καυσαέριο ξανάπνιξε τα ρουθούνια μου.

Γνωμικά

Να είσαι ευγενικός αλλά όχι αδύναμος.
Να είσαι δυνατός αλλά όχι κακός.
Να είσαι ταπεινός αλλά όχι δουλοπρεπής.
Να είσαι πιστός αλλά όχι μισαλλόδοξος.
Να είσαι ενθουσιώδης αλλά όχι φανατικός.


Πρόκειται για πολύ ωραίες συμβουλές. Ο καθένας θα τις διαβάσει και θα εντυπωσιαστεί. Θα δηλώσει επίσης ότι αυτά θα πρέπει να κάνει ο σωστός και πολιτισμένος άνθρωπος.
Όλοι όμως μένουν στα λόγια.
Ο διεστραμμένος ψυχικός κόσμος μας δεν αφήνει περιθώρια σωστής εφαρμογής.
Το διεστραμμένο πολλαπλό ΕΓΩ μας έχει την μανία να υπερβάλλει και έτσι μας στερεί από κάθε είδους ισορροπία.

19 Μαρτίου 2016

Η θαυμάσια φύση

Δεν μπορώ και πάλι να μην θαυμάσω την ενεργητικότητα και το πείσμα της φύσης που καταφέρνει να βρίσκει μέρη για νέα ζωή στα πιο απίθανα σημεία.
Η τρύπα στο κάτω μέρος του κάδου των σκουπιδιών είναι ένα τέτοιο σημείο. Και το ταπεινό χορταράκι πρασινίζει και ζει σε πείσμα της ανθρώπινης μανίας για καταστροφή.
Τώρα θα μου πείτε, στους εγκαταλελειμμένους πυρηνικούς αντιδραστήρες βρέθηκαν μικροοργανισμοί που τρώνε τον ραδιενεργό χάλυβα!
Η φύση σε έναν απλό κάδο σκουπιδιών θα κόλλαγε;

Γυναίκα: αντικείμενο ή ζώο;

Διαλέξτε γιατί για άνθρωπος ΧΛΩΜΟ ΤΟ ΒΛΕΠΩ.
Είναι κρίμα που αυτή η πληροφορία εμφανίστηκε αρκετές ημέρες μετά την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας.
Σαουδάραβες επιστήμονες, κάνοντας ένα γιγάντιο άλμα στην επιστήμη της έρευνας, ανακάλυψαν ότι οι γυναίκες είναι θηλαστικά! Έτσι θα πρέπει να έχουν ίσα δικαιώματα με τα ζώα! Πολύ φιλόζωοι αυτοί οι σαουδάραβες. Και πολύ αναπτυγμένοι επιστημονικά.
ΜΑΛΙΣΤΑ!
Ακούσατε κακοί, φασίστες, σοβινιστές, καταπιεστές, σεξιστές, γουρούνια άντρες;
Η γυναίκα δεν είναι ότι κι ότι. Η γυναίκα είναι ένα ζώο σαν την καμήλα, ακόμα και σαν την κατσίκα σας! Έχει ακριβώς τα ίδια δικαιώματα!
Όχι μην βιάζεστε όμως να πανηγυρίσετε οι υπέρμαχοι του φεμινισμού…
Οι γυναίκες δεν είναι άνθρωποι, ΑΚΟΜΑ δεν έχει αποδειχθεί ότι έχουν ψυχή, επιπλέον η πολιτική και θρησκευτική ηγεσία ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ τα συγκλονιστικά ευρήματα των επιστημόνων.
Αλλά, ο προβιβασμός (έστω και στα λόγια) των γυναικών από απλά αντικείμενα του σπιτιού (όπως το τραπέζι ή η κατσαρόλα) και ιδιοκτησία του ευσεβούς ανθρώπου-μουσουλμάνου σε ζώα είναι μια γιγάντια νίκη για τον σύγχρονο ΑΝΟΗΤΟ, ΗΛΙΘΙΟ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟ πολιτισμό που καμαρώνει ότι πήγε στο φεγγάρι και ψάχνει να βρει το «σωματίδιο του θεού» μόνο και μόνο για να αποδείξει ότι δεν υπάρχει θεός.
Και αυτός ο ΑΝΟΗΤΟΣ, ΗΛΙΘΙΟΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΣ πολιτισμός
δημιουργείται και στηρίζεται από ΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΗΛΙΘΙΟΥΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ πολίτες, δηλαδή και από εσάς...
Έτσι μην ξεχάσετε να πάτε και εσείς  στο Ντουμπάι και στα μοντέρνα κτίσματά του, που τόσο διαφημίστηκαν από τα ΜΜΕ. Εκεί θα βρείτε εκτός από ανθρώπους και μερικά ζώα, τα οποία για λόγους πολιτικής και οικονομίας δεν είναι κλεισμένα στο σπίτι με μοναδικό δικαίωμα και απασχόληση να γεννήσουν νέα ζώα και νέους ανθρώπους.
Μην ξεχάσετε επίσης να παρακολουθείτε με θρησκευτική ευλάβεια τις βλακώδεις τηλεοπτικές σειρές τύπου «Sex and the City».
Και μην ξεχάσετε κάθε οκτώ Μαρτίου να επαναστατήσετε βρίζοντας τα ευνουχισμένα και θηλυπρεπή αρσενικά της Δύσης ότι είναι σοβινιστές και γουρούνια.
Αλήθεια… για πείτε μου…
Η Σαουδική Αραβία είναι το κέντρο των κέντρων της γυναικείας καταπίεσης αλλά και του μουσουλμανικού φονταμεταλισμού.
Έχετε δει κανέναν φορέα του δυτικού ΑΝΟΗΤΟΥ, ΗΛΙΘΙΟΥ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥ «πολιτισμού» να αντιδρά;
Έχετε δει μήπως το ΝΑΤΟ που «σκοτώνεται» (και σκοτώνει) για την δημοκρατία και την ανθρωπιά να κάνει έστω μία δήλωση;
Έχετε δει τις τόσο δημοκρατικές και πολιτισμένες ΗΠΑ να κάνουν έστω και μία κίνηση πίεσης;
Έχετε δει την ΕΕ που μας θεωρεί φασίστες επειδή διαμαρτυρόμαστε που καταστρέφει την χώρα μας να κάνει κάτι για το θέμα;
ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ! Με τα πετρέλαια που έχουν οι άραβες θα κάτσουμε να σκάσουμε για δεκαπέντε ψωροεκατομμύρια γυναίκες-αντικείμενα και όλως προσφάτως γυναίκες-ζώα;
Να φανταστείτε ότι η τρομερή Διεθνής Αμνηστία πανηγυρίζει! Είναι λέει ένα θετικό βήμα για την απελευθέρωση των γυναικών το ότι μπορούμε πλέον να τις θεωρήσουμε ίσες με τις κατσίκες και τις καμήλες μας (όσοι έχουμε δηλαδή)!
Και μετά θα μου πείτε ότι κακώς σας βρίζω κάθε τόσο σαν ΑΝΟΗΤΟΥΣ, ΗΛΙΘΙΟΥΣ, ΑΝΕΓΚΕΦΑΛΟΥΣ.
Το κάνω όμως κακώς τελικά;

18 Μαρτίου 2016

Η γελοία ισότητα

Την παραμονή της Παγκόσμιας  Ημέρας της γυναίκας, παρακολούθησα λίγο το κανάλι της Βουλής. Μια  βουλευτίνα μιλούσε με πάθος για την «απόλυτη αναγκαιότητα» να υπάρξει ισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών ως προς το ποσοστό συμμετοχής τους στην στελέχωση των διαφόρων οργανισμών. Πρέπει σώνει και καλά δηλαδή ένα ποσοστό στελεχών να είναι ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ γυναίκες. Με λίγα λόγια ενώ συνήθως υποτίθεται ότι υπάρχει μεροληψία υπέρ των ανδρών, τώρα θα πρέπει να ευνοούνται κάποιες γυναίκες, έστω και αν  έχουν λιγότερα προσόντα από τον αντίπαλο (και εκ προοιμίου κακό, σοβινιστή, γουρούνι, ανάθεμα της φύσης) άνδρα που διεκδικεί μία θέση.
Και αυτό θα θεωρηθεί ισότητα, δικαιοσύνη και δημοκρατία!!!
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι του εικοστού αιώνα, οι οποίοι σημειωτέον προκλήθηκαν από τα μεγάλα διεθνή οικονομικά συμφέροντα (δηλαδή την πανταχού παρούσα αλλά περιέργως ανύπαρκτη Νέα Τάξη), έβγαλαν τις γυναίκες από τα σπίτια τους.
Έτσι το Σύστημα τις «αναβάθμισε» τους έδωσε «δικαιώματα» και τις μετέτρεψε σε ευτελές εργατικό δυναμικό που χρησιμοποιήθηκε μετά τον πόλεμο για να κρατήσει χαμηλά τα μεροκάματα και ψηλά το ποσοστό ανεργίας.
Από εκεί και μετά κάθε τόσο «πέφτει άλλο ένα ανδρικό οχυρό» (κατά την βλακώδη ορολογία των ΜΜΕ). Και οι γυναίκες αργά, αλλά σταθερότατα, καταντούν στο χάλι του «ισχυρού φύλου». Και όλοι μαζί οι «δημοκράτες» πανηγυρίζουν.
ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΙΣΟΤΗΤΑ ΧΤΕΝΙΖΕΤΑΙ.
Η όλη υπόθεση έχει καταντήσει πραγματικά γελοία.
Και δεν μιλάω για την υπαρκτή ανάγκη να μην θεωρούνται οι γυναίκες κατώτερα όντα και αντικείμενα. Μιλάω για τις υπερβολές που συμβαίνουν πλέον παντού.
Για παράδειγμα, με βάση κάποια σχετική διάταξη, κάποτε που δούλευα στα εργοστάσια της ΔΕΗ, είχαν φέρει σαν βοηθούς εργάτριες από τα γύρω χωριά.
Ο ελληνικός λαός, δηλαδή, πλήρωνε χοντρά λεφτά σε εργολάβους-αφέντες για να φέρουν στα εργοστάσια γυναίκες-δούλες.
Τις χρησιμοποιούσαμε σε απλές εργασίες, αφού ήταν τελείως ανειδίκευτες και πρακτικά άχρηστες για βοήθεια στις επισκευές του εργοστασίου. Πήγαιναν και αγόραζαν σάντουιτς, έφτιαχναν καφέ στο διάλειμμα, σκούπιζαν τα καμαράκια, μάζευαν τα σκουπίδια από τους χώρους εργασίας και το πολύ-πολύ καθάριζαν με σμυριδόπανο κάποιες μεταλλικές επιφάνειες. Οι εκπαιδευόμενοι από τεχνικές σχολές θα έκαναν πολύ καλύτερα τις υποτυπώδεις τεχνικές εργασίες τους, ενώ ταυτόχρονα θα βοηθούσαν στις επισκευές αποκτώντας και πολύτιμη εργασιακή πείρα.
Ήταν ανίκανες να σηκώσουν μεγάλα βάρη, να χειριστούν εργαλεία, να κρεμάσουν παλάγκο και να χειριστούν τις αλυσίδες του, να δουλέψουν με ηλεκτρικούς τροχούς και υδραυλικές πρέσες, να κάνουν τρυπήματα με δράπανο και κολλήματα με ηλεκτροσυγκόλληση, να χτυπήσουν με την βαριά, να σφίξουν βίδες στα άβολα/στενά/βρώμικα μέρη των σωληνώσεων, να λύσουν και να δέσουν τα μηχανήματα που επισκευάζονταν.

Όμως ήταν εκεί, ικανοποιώντας «την ανάγκη για ισότητα» και «κατακτώντας άλλο ένα ανδρικό οχυρό» και στερώντας θέσεις εργασίας από εκείνους που ΗΞΕΡΑΝ ή ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ να κάνουν την δουλειά.
Και αυτό είναι τελικά το πρόβλημα: όχι η ανάγκη για ισότητα αλλά η βλακώδης υπερβολή, η οποία τελικά καταλήγει σε οφθαλμοφανή και στυγνή εκμετάλλευση και των δύο φύλων.

17 Μαρτίου 2016

Σχολικό μπούλιν και βλακεία

Τα τελευταία χρόνια το μπούλιν έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις.
Κάποιες ΜΚΟ μυρίστηκαν ψητό, τα ΜΜΕ μυρίστηκαν υψηλά επίπεδα τηλεθέασης και όλοι μαζί άρχισαν να «ανησυχούν».
Και  ο κάθε αξιοπρεπής αριστερός και γενικά, ο κάθε «πολιτισμένος» άνθρωπος θεωρεί ιερά υποχρέωση να αγανακτήσει για το φαινόμενο.
Και κάθε φορά που κάποιος δηλώνει ότι ανησυχεί εγώ προσωπικά βγαίνω από τα ρούχα μου.
Η τελευταία φορά ήταν προχθές, όταν ο Κανάκης πήρε το σοβαρό του ύφος και πολύ, μα πολύ στενοχωρημένος ρώτησε τους πιτσιρικάδες γιατί κάνουν τέτοια πράγματα. Μάλιστα δήλωσε ότι όταν ήταν αυτός μικρός το μπούλιν ήταν σχεδόν ανύπαρκτο.
Οπότε θα την πληρώσει ο Κανάκης επειδή είναι αυτός «πιο πρόχειρος».
Ο Κανάκης και ο κάθε Κανάκης, που είναι αρκετά έξυπνος για να είναι διάσημος και να διατηρεί πολύχρονες εκπομπές στην τηλεόραση, κατεβαίνει στο επίπεδο του ανεγκέφαλου, γιατί δεν χρησιμοποιεί (ή δεν θέλει να το κάνει) καθόλου το μυαλό του.
Προφανώς και εσείς ΔΕΝ χρησιμοποιείτε το μυαλό σας. Για προσέξτε γύρω:
1) Η δυτική αθεϊστική ψυχολογία και εκπαίδευση, η οποία επιβάλλεται με το ζόρι δεκαετίες τώρα, έχει αφήσει χωρίς κανενός είδους χαλινάρι τα παιδιά από μωρά.
2) Στα σχολεία καθηγητές και δάσκαλοι δεν έχουν καμία αξία ή εξουσία μπροστά στα αποχαλινωμένα πιτσιρίκια και τα «δημοκρατικά» δεκαπενταμελή συμβούλιά τους.
3) Στα κινηματογραφικά έργα παρουσιάζονται πιτσιρικάδες στα σχολεία γεμάτοι τατουάζ και σκουλαρίκια, να πουλάνε ναρκωτικά και όπλα, να καταστρέφουν, να φτιάχνουν συμμορίες, να δέρνουν άλλους πιο αδύναμους και να παριστάνουν τους σκληρούς.
4) Κάθε κινηματογραφικό έργο που σέβεται τον εαυτό του παρουσιάζει πάντα στο σχολείο έναν μάγκα που τρομοκρατεί τους άλλους και πάντα έναν καυγά μαζί του με τον ήρωα του έργου. Και πάντα όλοι φωνάζουν «καυγάς, καυγάς» παρακολουθώντας τρισευτυχισμένοι.
5) Στα κινηματογραφικά έργα, εμφανίζονται πιτσιρικάδες στα σχολεία να ασχολούνται με ερωτικές υποθέσεις όπως οι μεγάλοι.
6) Υπάρχουν τηλεοπτικές σειρές, όπου οι ανήλικοι ήρωες κάνουν ίντριγκες και αλληλομισούνται, σε έναν αγώνα εξόντωσης του αντίζηλου, ακριβώς όπως στις ηλίθιες σαπουνόπερες των μεγάλων. 
7) Η πλειονότητα των παιδικών σειρών-παραμυθιών έχει σχέση με βία.
8) Η πλειονότητα των παιδικών σειρών παρουσιάζει ιστορίες με τέρατα, δράκουλες, φαντάσματα και ότι άλλο ανατριχιαστικό τραβάει η όρεξή σας.
9) Μέχρι και παιδικά βιβλία κυκλοφοράνε με φρικιαστικά θέματα. Το συγκεκριμένο, που από το σχήμα και το ποιηματάκι συμπεραίνω ότι είναι για παιδιά προσχολικής ηλικίας, παρουσιάζει έναν θηλυκό βρικόλακα με μια φρικτή πεταλούδα τέρας στα μαλλιά.


10) Κινηματογραφικά έργα κινουμένων σχεδίων και τηλεπαιχνίδια έχουν σαν κεντρικούς ήρωες πεθαμένους που λιώνουν, τέρατα και σήμα κατατεθέν φρικτές νεκροκεφαλές σαν αυτήν του παιχνιδιού Monster High.


11) Η ρόκ και ραπ μουσική επικρατούν παντού, ειδικά στις παιδικές γιορτές και εκδηλώσεις σε σχολεία και σπίτια.  Οι περισσότεροι από τους «καλλιτέχνες» κάνουν απροκάλυπτα χρήση ναρκωτικών, πεθαίνουν από αυτά και ΘΕΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ, ενώ η ραπ είναι ουσιαστικά μουσική των αμερικανικών συμμοριών που ασχολούνται με φόνους και εμπόριο ναρκωτικών. Οι «καλλιτέχνες» αυτοί γράφουν μουσική ποτίζοντάς την με την άγρια ψυχολογία τους και εκπαιδεύουν ανάλογα τα πιτσιρίκια εθίζοντάς τα στην βία.
Γιατί λοιπόν αναρωτιέσαι και ανησυχείς κύριε Κανάκη για την τόση βία στα σχολεία;
Και εσείς (όσοι λίγοι διαβάσετε το κείμενο) γιατί αναρωτιέστε και ανησυχείτε;
Και γιατί το κάνετε ΜΟΝΟ όποτε συμφέρει κάποιον τηλεοπτικό παράγοντα;
Το Σύστημα εκπαιδεύει τα παιδιά με τελείως αθεϊστικό τρόπο, στερώντας τους την αθωότητα, που χρειάζονται για να μεγαλώσουν κανονικά.
Και μετά αναρωτιόσαστε γιατί υπάρχει τόση βία στα σχολεία;
Και πού να δείτε όταν θα αρχίσουν να σκοτώνουν με μαχαίρια και όπλα. Ήδη έχουν σχηματιστεί παιδικές συμμορίες που κάνουν ακόμα και ληστείες εδώ και χρόνια. «Απρίλης γρίλης κοντά το θέρος» λέει η παροιμία.
Ηλίθιοι άνθρωποι, έ ηλίθιοι άνθρωποι.

15 Μαρτίου 2016

Πολυπολιτισμικό καρναβάλι

-Εδώ και δεκαετίες οι ελληνικές κυβερνήσεις διατηρούν μία επιμελή και έντονη ανθελληνική πολιτική.
-Εδώ και δεκαετίες οι «δημοκράτες» πολυπολιτισμένοι, κατά κύρια πλειοψηφία αριστερής ιδεολογίας [πρακτικά είναι καπιταλιστική αλλά αυτό είναι ζήτημα που χρήζει αυτόνομης ανάλυσης], μας κρατάνε σε μία ιδιότυπη δικτατορία, κατηγορώντας οτιδήποτε ελληνικό και θεωρώντας φασίστα όποιον ανησυχεί για την εθνική του ταυτότητα.
-Εδώ και δεκαετίες οι Έλληνες συνεχίζουν να αποδέχονται παθητικά όλη αυτήν την φασιστική προπαγάνδα, έστω και αν πολλές φορές παίρνει έντονα προσβλητικό χαρακτήρα ή είναι τελείως οφθαλμοφανής και συνδυασμένη με προβοκάτσιες.
Βλέπετε από τα μεγάλα εθνικά ελαττώματα είναι ο ωχαδελφισμός και το «μακριά από εμένα» που μας ταλανίζουν ανέκαθεν.
-Εδώ και δεκαετίες, οι Έλληνες συνεχίζουν να αποδέχονται τα θύματα της (πότε δεξιάς και πότε αριστερής) πολιτικής των πλουσίων χωρών. Άλλωστε, η ηθελημένη ή αθέλητη ξενιτειά είναι τυπωμένη στα γονίδιά μας και δεν μπορούμε παρά να συμπονέσουμε τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες, ειδικά αν φέρνουν μαζί τους μικρά παιδιά. Το ότι υπάρχουν φαινόμενα ρατσισμού και εκμετάλλευσης δεν με παραξενεύει. Συνεχώς επαναλαμβάνω (προφανώς με κουραστικό τρόπο για εσάς) ότι ΣΕ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΠΙΠΕΔΟ οι άνθρωποι έχουν τελείως διεστραμμένο ψυχισμό. Έτσι θα εκμεταλλευτούν με κάθε δυνατό τρόπο τους πιο αδύναμους.
Έτσι είναι απόλυτα φυσικό να έχουμε γεμίσει με ξένους, οι οποίοι έχουν γεμίσει την ύπαιθρο. Βλέπετε οι Έλληνες απαξιούν να δουλέψουν στα χωράφια και προτιμούν τις καφετέριες.
Φέτος παρακολούθησα τον καρνάβαλο σε ένα χωριό του Ωρωπού. Εκεί παρατήρησα διάφορα ενδιαφέροντα:
1) Ξαναείχα μία αμυδρή εντύπωση που έχω κάθε τόσο και δεν ξέρω αν είναι αληθινή ή φαντασία μου. Μου φαίνεται ότι με κάποιον τρόπο, πολλοί από τους ξένους που έρχονται εδώ «δηλητηριάζονται» από την ελληνική νοοτροπία και μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε «ξένους έλληνες». Αυτή η εντύπωση έγινε έντονη όταν είδα έναν μικροσκοπικό μαυρούλη να μυείται στις διονυσιακή ατμόσφαιρα της εποχής.
 
2) Οι αποδείξεις ότι συνεχίζουμε με τον απίστευτο ελληνικό τοπικισμό μας είναι πλέον ατράνταχτες. Ο δήμος μοίρασε χρήματα για τον καρνάβαλο σε τρία διαφορετικά χωριά. Και αυτά δεν κατάφεραν να συνεννοηθούν, ώστε να ξοδέψουν όλοι μαζί τα χρήματα και να δημιουργήσουν μία ομάδα που θα παρήλαυνε και στα τρία χωριά σε διαφορετικές ημέρες. Ο ντόρος θα ήταν σημαντικός και αν συνεχιζόταν θα γινόταν πόλος έλξης για τον κόσμο. Οι πληροφορίες προέρχονται από τον αντιδήμαρχο του χωριού.
3) Δυστυχώς επικρατούσε και εδώ η ξένη μουσική, αντί για την οργιαστική μουσική με πίπιζες, τσαμπούνες και νταούλια.
4) Συνεχίζει να επιβιώνει (μετά βίας) η αυθεντική παραδοσιακή μεταμφίεση, όταν οι συμμετέχοντες φορούσαν «ότι είχαν» μεταμφιεζόμενοι συνήθως οι άνδρες σε γυναίκες και οι γυναίκες σε άνδρες.

 
 
5) Ο αριθμός των ξένων που μένουν μόνιμα εδώ, είναι πλέον τεράστιος. Ο αντιδήμαρχος του χωριού (αυτός με το ψάθινο καπέλο) ήταν ξένος (μάλλον από την Αλβανία) και μίλαγε υπερβολικά σπαστά και με πολλά λάθη.
6) Πήρε μέρος μία πολυπληθής ομάδα ινδών με τις εθνικές ενδυμασίες τους, σατιρίζοντας το Μπόλιγουντ. Αυτό δείχνει επίσης, και το πόσοι είναι πια οι ξένοι στην Ελλάδα. Στην ομάδα συμμετείχαν και ελληνίδες που είχαν βαφτεί ανάλογα, κάτι που δείχνει την εμφανή ανεκτικότητά μας.
 

Τέλος (κόντεψα να το ξεχάσω) ο Βασιλιάς Καρνάβαλος της πομπής ήταν ο Σόιμπλε! Φυσικά τον έκαψαν πανηγυρικά σε μία αλάνα.














Του χρόνου θα ξαναπάω να δω τι αλλαγές θα έχουν γίνει.
Σας εύχομαι καλή Σαρακοστή, η οποία φαίνεται ότι τελικά με την πολιτισμένη ΕΕ που μπλέξαμε θα γίνει τρακοσια-εξηντα-πεντε-κοστή!

13 Μαρτίου 2016

Ο μαύρος Έλληνας από την Νιγηρία!

Εχθές στην λαϊκή είδα έναν μαύρο που πούλαγε τσαντάκια σε πάγκο. Επειδή χρειαζόμουν μία «μπανάνα» τον πλησίασα.
Μιλούσε πολύ καλά ελληνικά με μια ελαφριά αφρικανική προφορά. Γέλαγε δυνατά με το παραμικρό, ήταν κεφάτος, ανοιχτόκαρδος και δήλωσε ότι ήταν «αναγεννημένος χριστιανός». Όταν κάποιος του είπε ότι είναι καλός άνθρωπος, αυτός απάντησε ότι καλός είναι μόνο ο Χριστός! Κάθε τόσο ανέφερε χωρία από τα ευαγγέλια που τα είχε μάθει απέξω!
Τον ρώτησα πως συνέβη και ήρθε στην Ελλάδα. Μου έδωσε μία απάντηση που με εξέπληξε. Είπε ότι οι αφρικανοί (τουλάχιστον οι χριστιανοί υποθέτω) αγαπάνε την Ελλάδα και την θεωρούν Άγιους Τόπους, όπως και την Ιερουσαλήμ!
Κάπως έτσι ήταν παλιά οι Έλληνες πριν γίνουν "πολιτισμένοι" ευρωπαίοι: ΕΞΩ ΚΑΡΔΙΑ.
Τελικά η ζωή εξαρτάται από την οπτική που έχεις.
Προφανώς δεν θα έβγαζε κανένα τεράστιο ποσόν από τον πάγκο του, αλλά ήταν εμφανώς ευτυχέστερος από πολλούς που βρίσκονταν τριγύρω, και που επίσης προφανώς είχαν πολύ περισσότερα από αυτόν. Αλλά εκείνος όμως ήταν πανευτυχής, γιατί βρισκόταν σε ένα χριστιανικό κράτος και ΜΑΛΙΣΤΑ στην Ελλάδα.
Όπως ξέρετε, ή μάλλον όπως ξεχάσατε, η ευτυχία δεν πουλιέται και δεν αγοράζεται.
Λέει και ένας αρχαίος σοφός:
«Ακόμα και αν έχεις χίλια δωμάτια, χρειάζεσαι μόνο μία γωνία για να κοιμηθείς. Και αν έχεις χίλια σακιά ρύζι, χρειάζεσαι μόνο μία χούφτα για να φας».

Για ipod, 4G, καλλυντικά, ηλίθια κουρέματα, μοδάτα ρούχα και επίπεδες τηλεοράσεις δεν συζητάμε καν.

Το στριφνό βιβλίο (Ο ΠΑΤΕΡΑΣ)

Έχει περάσει πολύς καιρός.
Τα συμβάντα έχουν πια μία χροιά μυθολογική.
Ήταν τότε που ο Αδάμ έκανε το σφάλμα και είπε: «Εγώ» και δάγκωσε τον δηλητηριασμένο καρπό.
Και έπεσε από τον Παράδεισο.
Κανείς δεν τον έβγαλε, βγήκε μόνος του γιατί αισθάνθηκε αυτάρκης, αισθάνθηκε «Εγώ».
Και παράτησε τον Πατέρα.
Και ο Πατέρας απομακρύνθηκε από αυτόν.
Και αυτός έμεινε μόνος του και αισθάνθηκε έρημος.
Και από τότε έτσι γίνεται σε όλο τον κόσμο με όλους τους γιους και όλους τους πατεράδες.
Και συνέβη το ίδιο και με τον δικό μου.
Και κάποτε τον είδα ξαπλωμένο με τα μάτια κλειστά.
Βαριανάσαινε.
«Ήρθα» του είπα «και τώρα εσύ μπορείς να φύγεις».
Και εκείνος πέθανε ευχαριστημένος.
Το κατάλαβα από ένα σιωπηλό δάκρυ του.
Και έτσι πια κανείς δεν είναι γύρω.
Κανείς πια δεν κάθεται ασυγκίνητος (δήθεν).
Σαν να μην ενδιαφέρεται (δήθεν).
Κανείς δεν διαβάζει πια την εφημερίδα του ανέμελος (δήθεν).
Και κανείς πια, σαν να μην σε καταλαβαίνει, δεν λέει αυστηρά κάπου κάπου: «Κάνε εκείνο που μπορείς».
Λείπει πλέον ο πιο καλός και δυνατός στον κόσμο.
Αφήνοντας ένα κενό.
Και ξαφνικά σε χρόνο ανύποπτο σιδερένια νύχια γεμίζουν αυτό το κενό αρπάζοντάς σε.
Ισχυρός πόνος.
Και καταλαβαίνεις.
Και νοιώθεις το λάθος.
Και υποφέρεις από το σφάλμα.
Και η συνειδητοποίηση σε πονάει περισσότερο κι από μαχαιριά.
Δεν ήσουν ένας καλός γιος και γι’ αυτό δεν είσαι ένας καλός πατέρας.
Και έτσι τώρα παίζεις και εσύ το πανάρχαιο παιχνίδι.
Ελπίζοντας πως ίσως τα σιδερένια νύχια θα πιάσουν τον γιο σου.
Όπως κάποτε εσένα.
Όλα τούτα μοιάζουν θλιβερά στον πολύ κόσμο.
Που αρνείται τον Πόνο.
Αλλά μόνο όταν είσαι ένα με αυτόν παύεις να πονάς.
Και μια περίεργη ηρεμία πλημμυρίζει την ύπαρξή σου.
Απούσα όταν λες «Εγώ».
Παρούσα όταν Υπάρχεις.
Και ας φαίνεται σαν ανοησία σε όσους δεν σκέφτονται.
Γιατί τώρα ξέρεις τουλάχιστον.
Και αυτό είναι κάτι τουλάχιστον.
Και κάθεσαι αδιάφορος (δήθεν).
Σαν να μην σε νοιάζει (δήθεν).
Και, σαν να μην καταλαβαίνεις, λες αυστηρά κάπου κάπου:
«Κάνε εκείνο που μπορείς».
Ελπίζοντας πως βαθιά στο χρόνο ο γιος σου θα καταλάβει την υποχρέωση που δεν μπορεί να διαταχθεί:
«Κάνε εκείνο που δεν μπορείς».

12 Μαρτίου 2016

Και εγώ στον κόσμο μου (1)

Πώς να σωπάσω μέσα μου
την ομορφιά του κόσμου;
Ο ουρανός δικός μου
η θάλασσα στα μέτρα μου

Μπορεί αυτήν την εποχή να γίνονται κοσμογονικές αλλαγές, να έρχονται τα πάνω-κάτω και οι Έλληνες (κάτι λίγοι δηλαδή) να ανησυχούν ακόμα και για την  επιβίωσή τους σαν κράτος και σαν πολιτισμός.

Πώς να με κάνουν να τον δω
τον ήλιο μ’ άλλα μάτια;
Στα ηλιοσκαλοπάτια
Μ’ έμαθε η μάνα μου να ζω...

Εγώ από την άλλη μεριά δεν ανησυχώ καθόλου. Όχι γιατί έχω γίνει ένας ανόητος πολιτισμένος με διαδίκτυο και τηλεόραση και λατρεύω τους κενούς «επώνυμους», ακολουθώντας πιστά την κάθε ηλίθια καταναλωτική μόδα.  Έχω τελείως διαφορετικούς λόγους.
Πρώτα πρώτα, αν και ενοχλούμαι, είτε ανησυχώ είτε όχι είμαι πολύ μικρός για να αλλάξω την ροή των γεγονότων που ωθούνται από τιτανικές, τεράστιες δυνάμεις.
Ο Ελληνισμός ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΑΛΛΙΩΣ θα επιβιώσει, ασχέτως αν εμείς εξαφανιστούμε. Διότι Ελληνισμός σημαίνει πολιτισμός και ανθρωπισμός. Εκεί όπου υπάρχουν αυτά τα δύο εκεί υπάρχουν και Έλληνες. Έστω και αν δεν το ξέρουν, έστω και αν δεν μιλάνε καν ελληνικά.

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

Με αυτήν την ροή των γεγονότων, το πιθανότερο είναι ότι θα εξαφανιστούμε σαν υλική υπόσταση.
Δεν θα υπάρχουν πια Έλληνες να πίνουν ούζο, να τσακώνονται για την πολιτική και να δείχνουν το «έξω καρδιά» που τρελαίνει τους καταπιεσμένους τουρίστες όταν έρχονται στην χώρα μας.
Αλλά πείτε μου:
ΣΑΜΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ;
Εκείνοι οι σκληροί πολεμιστές που πήγαιναν στην μάχη με 70 κιλά μέταλλο επάνω τους δεν υπάρχουν πια.
Αντικαταστάθηκαν από μία μάζα μαλθακών και υπέρβαρων, με σκουλαρίκια και τατουάζ, που τρομάζουν όταν δουν ένα «παράνομο» σουγιαδάκι.
Οι ανεξάρτητες και κυρίαρχες γυναίκες, που έκαναν γυμνικούς αγώνες και που έπαιρναν τα όπλα αν χρειαζόταν, δεν υπάρχουν πια.
Αντικαταστάθηκαν από καταναλώτριες που ασχολούνται με κάθε είδους χαζή δυτική μόδα, έξω από κάθε αισθητική.
Τα σκληραγωγημένα παιδιά, που από τα επτά τους χρόνια τα αναλάμβανε το κράτος, που περπατούσαν ξυπόλητα χειμώνα καλοκαίρι και φόραγαν ένα ρούχο όλο κι όλο δεν υπάρχουν πια.
Αντικαταστάθηκαν από κακομαθημένα, τεμπέλικα και υπέρβαρα όντα που ανατρέφονται με αγγλοσαξωνικές και καθολικές μεθόδους.
Η αρχαία γλώσσα με τον γιγάντιο πλούτο λέξεων, με την απίστευτη ζωντάνια και δημιουργικότητά της δεν υπάρχει πια.
Αντικαταστάθηκε από μία γλώσσα-υβρίδιο, που απλοποιείται όλο και περισσότερο, χάνοντας συνεχώς λέξεις και έννοιες.
Οπότε όχι, δεν ανησυχώ.
Ένας φυσικός ψυχολογικός νόμος, τον οποίο ποτέ δεν θα διαβάσετε στα πολλά δήθεν άρθρα ψυχολογίας, είναι αυτός:
Όταν έχεις ελαττώματα και δεν τα εξαφανίζεις, τότε αυτά θα εξαφανίσουν εσένα.
Σε αυτόν τον νόμο υπάκουσαν δεκάδες αρχαίοι πολιτισμοί.
Τώρα προφανώς είναι η σειρά του ελληνικού. Και ο λόγος είναι ότι όχι μόνο συνεχίζουμε να έχουμε τα «εθνικά» ελαττώματα, αλλά τα αναπτύξαμε μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο.
Έτσι δεν μένει παρά  η φύση να τραβήξει πάνω στο εθνικό, πολιτικό και πολιτιστικό μνήμα μας την ταφόπλακα.
Αλλά μέχρι η ταφόπλακα να μας σκεπάσει τελείως (ή προσωπικά εμένα), εγώ θα συνεχίσω να ασχολούμαι με το μόνο «αντικείμενο» που έχει πραγματικό ενδιαφέρον: τα ΕΓΩ, τα θεοποιημένα από την δυτική κουλτούρα ελαττώματα.
Για αυτό:
Αφήστε την Μέρκελ να λυσσομανάει για να γίνει η υπερ-πρωθυπουργός της Ευρώπης.
Αφήστε τον Σόιμπλε να αναπνέει στημένα οικονομικά έγγραφα.
Αφήστε το ΔΝΤ να «βοηθάει» τους λαούς.
Αφήστε τους αγγλο-αμερικάνους και τις τόσες τρομοκρατικές οργανώσεις τους να δρουν υπόγεια.
Αφήστε όλα αυτά τα ανθρωπάκια να εκτελέσουν το Κάρμα στην γη.
Γιατί το Κάρμα για να έρθει χρειάζεται έναν ταχυδρόμο. ΑΛΛΑ αλίμονο στον ταχυδρόμο.
Όλοι θα πάρουν το πολύ-πολύ δύο μέτρα λάκκο.
Εσείς φροντίστε να πάρετε κάτι άλλο.
ΕΤΣΙ ΚΙ ΑΛΛΙΩΣ θα πεθάνουμε όλοι:
άλλοι εύκολα και άλλοι δύσκολα
άλλοι ευτυχείς και άλλοι δυστυχείς
άλλοι πλούσιοι και άλλοι φτωχοί
άλλοι υγιείς και άλλοι άρρωστοι
Φροντίστε λοιπόν να πάρετε μαζί σας εκείνο για το οποίο οι πολλοί αδιαφορούν.

Στου βούρκου μέσα τα νερά
ποια γλώσσα μου μιλάνε
αυτοί που μου ζητάνε
να χαμηλώσω τα φτερά;

10 Μαρτίου 2016

Το στριφνό βιβλίο (Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ)

Ξέγνοιαστος κοιτούσα μία γάτα στην γωνία ενός σπιτιού που παραφύλαγε κάτι στα χορτάρια. Με το σώμα παράλληλα στο έδαφος είχε την προσοχή καρφωμένη στο θύμα της. Έκανε την χαρακτηριστική κίνηση των πίσω ποδιών της, σημάδι ότι ετοιμαζόταν να επιτεθεί. Προσπάθησα να διακρίνω ποιος ήταν ο υποψήφιος μεζές.
Τότε ένοιωσα ένα δυνατό χτύπημα πίσω από τα γόνατα. Τα πόδια μου δίπλωσαν και έπεσα με όλο μου το βάρος στο χώμα μουγκρίζοντας από πόνο. Η μέση μου έτριξε καθώς το σώμα μου έγειρε πίσω από το βάρος και την ένταση του χτυπήματος. Και μετά από μια άπειρη στιγμή ένα ραβδί εμφανίσθηκε από το πουθενά. Φτιαγμένο από ένα σκεβρωμένο κλαρί πουρναριού είχε πελεκηθεί σαν ρόπαλο. Κόμποι ξύλινοι, όμοιοι σφιγμένες γροθιές, φαίνονταν πάνω στην γυαλισμένη επιφάνειά του.
Το κλωνάρι ανέβηκε ψηλά και ύστερα άρχισε να πέφτει. Ανήμπορος να αντιδράσω είδα με τρόμο το βαρύ και σκληρό ραβδί να κατεβαίνει με στόχο το στήθος μου. Με πέτυχε ακριβώς πάνω στο στομάχι και το σώμα μου δίπλωσε μπροστά ενώ δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια μου.
Έπειτα ο κλώνος έκανε μια στροφή και ανέβηκε λίγο. Στην πλευρά που δεν έβλεπα ένα κλαδί είχε κοπεί λοξά και είχε δουλευτεί έτσι ώστε να σχηματίζει ένα κοφτερό άγκιστρο. Με την κίνηση η προεξοχή σκάλωσε στο λαρύγγι μου ενώ ταυτόχρονα κάποιο πέλμα με πάτησε στον σβέρκο.
-Οι άνθρωποι είναι υπερβολικά μαλθακοί στις μέρες σας, ακούστηκε μια ήρεμη φωνή πίσω μου. Κοιμούνται όρθιοι. Έγιναν πολύ εύκολα θύματα.
Μπόρεσα να πάρω ανάσα, ενώ ο πόνος από τα χτυπήματα λιγόστεψε. Ήμουν στο έλεος του χειριστή του ραβδιού. Ένα ελαφρύ τράβηγμα και μπορούσα να μείνω χωρίς αρτηρίες στον λαιμό. Και εκείνος για να σιγουρευτεί ότι το κατάλαβα κίνησε λίγο το ξύλο του.
-Δεν σου αρέσει ο πόνος, έτσι; Τώρα που νοιώθεις καλύτερα πες μου: να σε αφήσω ή θέλεις άλλη μια επίδειξη;
Κούνησα το κεφάλι αρνητικά και το πόδι έφυγε από τον σβέρκο μου. Σηκώθηκα αγκομαχώντας, μακριά από το επίφοβο ρόπαλο. Πονούσα ολόκληρος και το κεφάλι μου γύριζε. Ανάσανα με ανακούφιση.
-Δεν έπαθες και τίποτε σοβαρό, ακούστηκε πάλι η φωνή. Όταν σε προσβάλλουν σίγουρα πονάς περισσότερο. Και ξεχνάς το θέμα πολύ αργότερα. Ήδη το χτύπημα δεν σε απασχολεί άλλο.
Ήρθα πάλι όπως σου είχα υποσχεθεί.
Γύρισα και κοίταξα τον παλιό γνώριμο. Χαμογέλασα ηλίθια τρίβοντας τα σακατεμένα γόνατά μου.
-Ακούω, του είπα προσέχοντας την φοβερή μαγκούρα που κράταγε.
-Ήρθα να σου πω για αυτό που φαίνεται ότι είναι και αυτό που πράγματι είναι. Γιατί ότι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.
Τα πράγματα έχουν πάντα δύο όψεις. Αυτή που δείχνουμε στους άλλους και αυτή που είναι αληθινή. Για αυτόν τον λόγο κοίτα προσεκτικά. Διάλεξε κάποιον από το πλήθος και παρατήρησε. Παρατήρησε.
Γύρισα. Διάλεξα στην τύχη έναν τύπο με κοστούμι που ερχόταν προς το μέρος μου εκείνη την ώρα. Μεγαλοπρεπής και σοβαρός, σε καλή οικονομική κατάσταση, είχε αέρα ανθρώπου χωρίς προβλήματα, άνετου και πολιτισμένου.
-Παρατήρησε. Παρατήρησε με προσοχή.
Η φωνή σκληρή και επιτακτική με έκανε να ριγήσω. Το οπτικό μου πεδίο στένεψε και η αντίληψή μου εγκλωβίστηκε, σαν σε χωνί, πάνω στον άνθρωπο με το κοστούμι.
Έτρεμε. Τον άκουσα να λαχανιάζει από τρόμο καθώς χοντρές σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπό του. Τα χείλη του έτρεμαν και τα μάτια του όλο αγωνία έψαχναν γύρω.
-Πρέπει οπωσδήποτε να κλείσω το συμβόλαιο. Έχω έξοδα. Έχω έξοδα. Πρέπει να πάρω και καινούριο αμάξι.
Έκανε ένα βήμα. Τα μάτια του έπεσαν στα γλυκά μιας βιτρίνας. Η όψη του άλλαξε. Μια απέραντη πείνα εμφανίστηκε. Σαν να του έτρεξαν τα σάλια. Το όνειρο της ζωής του ήταν μια εντυπωσιακή τούρτα στην βιτρίνα.
-Αχ θα παχύνω, έχω και το δόντι μου. Πρέπει να αδυνατίσω, πρέπει να αδυνατίσω.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Πρόσεξε αριστερά του ένα φαρμακείο. Ο πανικός τον κατέλαβε. Σχεδόν ετοιμαζόταν να κλάψει.
-Δεν βγαίνουν και αυτά τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Η καρδιά μου με τσιμπάει τελευταία και έχω καούρες.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Μια νεαρή πλησίασε ψάχνοντας τις βιτρίνες. Τα μάτια του στρογγύλεψαν λες και είχε να δει γυναίκα πολλά χρόνια. Άρχισε να βαριανασαίνει. Την κοίταξε με βουλιμία.
-Αυτή είναι γυναίκα. Όχι σαν την δικιά μου. Πως στραβώθηκα και την παντρεύτηκα. Τι κούκλα, τι κούκλα.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Ένας πιτσιρικάς με κοτσίδα πέρασε κυλώντας πάνω σε πατίνια. Το μίσος ξεχείλισε στο πρόσωπο του άντρα. Χάιδεψε μηχανικά το κεφάλι του, μισόγυμνο από μαλλιά, και κοίταξε με ζήλια την επίπεδη κοιλιά του μικρού.
-Αλήτη. Πρόσεχε που πηγαίνεις. Θα χτυπήσεις κανέναν άνθρωπο. Αλήτη.
Έκανε άλλο ένα βήμα. Μια γριά στάθηκε και χαιρέτησε τον άνδρα. Εκείνος με έντονη χαρά στο πρόσωπο, της έκανε μερικές ερωτήσεις για τους κοινούς γνωστούς. Φαινόταν πανευτυχής που την συνάντησε. Έπειτα γύρισε και έφυγε. Αμέσως το πρόσωπό του σκυθρώπιασε και μόρφασε με απέχθεια.
-Γριά στρίγγλα. Εσύ μου έλειπες. Πέθανε να καθαρίσει ο τόπος.
Εμβρόντητος τον είδα να περνάει ευγενέστατος και άνετος και να χάνεται. Το σκούντημα από το ρόπαλο με συνέφερε.
-Ισχύει παντού.
Ισχύει για όλους.
Ισχύει και για σένα.
Με την προϋπόθεση να παρατηρήσεις καλά και ήρεμα. Όταν η λάσπη φύγει από το νερό μπορεί να δει κανείς πολλά πράγματα.
Θα ξανάρθω.
Με διάφορες μορφές. Νέος ή γέρος. Φτωχός ή πλούσιος. Άνθρωπος ή ζώο. Άδειος ή γεμάτος. Γρήγορα ή αργά. Και όχι πάντα εγώ, αλλά ίσως κάποιος άλλος. Όμως πάντα οδυνηρός. Πάντα θα σου θυμίζω τα παλιά σου σφάλματα.
Και θα σε βοηθώ να μην ξεχνάς τα καινούρια.
Και θα σε βρίσκω πάντα όταν θα νομίζεις ότι σε έχω χάσει. Τότε που θα είσαι ξέγνοιαστος. Και θα κοιμάσαι. Και το ραβδί μου θα σε βοηθάει, με τον πόνο, να ξυπνάς. Μέχρι που κάποτε να αποφασίσεις να μείνεις ξύπνιος. Τότε δεν θα με ξαναδείς πια.
Χαμογέλασε και πριν προλάβω να του απαντήσω εξαφανίστηκε.
Ο γάτος πήδηξε και έπιασε στον αέρα έναν σπουργίτη που φτερούγισε, δυστυχώς για αυτόν αργά, από το γρασίδι. Σχεδόν ένιωσα τα δόντια του που γράπωναν το πουλί. Ανατριχιασμένος κοίταξα γύρω ψάχνοντας να δω που βρίσκεται ο δικός μου θάνατος. Κάπου είχα διαβάσει ότι μας παραφυλάει πάντοτε από τα αριστερά.
Με την άκρη του ματιού μου πρόλαβα να δω ένα τραχύ πουρναρόξυλο να χάνεται…

6 Μαρτίου 2016

Το Στριφνό βιβλίο (ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ)

Το κείμενο αυτό μου το έδωσε κάποιος άγνωστος μια μέρα στον δρόμο. Με κοίταξε και ήξερα τι έγραφε το χαρτί: 
«Προσέξτε ότι τα γηρατειά στους ανθρώπους έρχονται από κάτω προς τα πάνω. Από τα πόδια. Δυσκαμψία αρχίζει να ανεβαίνει σιγά σιγά. Καταλαμβάνει τα γόνατα. Εγκαθίσταται στην μέση. Ξεχειλίζει από τους ώμους. Τέλος γραπώνει το σώμα από τον σβέρκο. Τότε ο άνθρωπος δεν μπορεί να γυρίσει, κοιτάει μόνο μπροστά όπως το τραίνο που πάει αποκλειστικά στις ράγες του. Δεν μπορεί να σηκωθεί. Δεν μπορεί να σκύψει. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε από αυτά που έκανε μικρός.
Τέλος η βαρύτητα κυριαρχεί στο σώμα, καταστρέφει τα κόκαλα και ο άνθρωπος γέρνει μπροστά. Και κοιτάει κάτω. Βλέπει έτσι μνήματα και παλιούς σταυρούς και διαβάζει νεκρολογίες φίλων και συγγενών. Και (από τον φόβο του θανάτου) θυμάται ότι υπάρχει και Θεός. Και προσπαθεί να αγοράσει μια θέση στον Παράδεισο.
Όμως όπως είναι κάτω έτσι είναι και επάνω. Αυτό είναι νόμος πανάρχαιος.
Προσέξτε ότι έτσι γερνάει και η ψυχή. Μόνο που αυτή γερνάει από πάνω προς τα κάτω. Ο άνθρωπος αρχίζει να σκέφτεται πως θα κάνει αυτό που θέλει. Μετά το αποφασίζει. Μετά παραβλέποντας την φωνή του Εσωτερικού του Δικαστή το κάνει. Τότε η συνείδηση που είναι δύσκαμπτη αρχίζει να αποκτά ευλυγισία. Που αρχίζει σιγά σιγά να κατεβαίνει. Καταλαμβάνει το νου. Εγκαθίσταται στην καρδιά. Ξεχειλίζει στις πράξεις. Τότε η συνείδηση δεν μπορεί να γυρίσει (όπως το τραίνο που πάει αποκλειστικά στις ράγες του), κοιτάει μόνο μπροστά, στο «συμφέρον της». Δεν μπορεί να σηκωθεί. Δεν μπορεί να αντισταθεί. Δεν μπορεί να κάνει τίποτε από αυτά που έκανε μικρή.
Τέλος ο εγωισμός κυριαρχεί στην συνείδηση, καταστρέφει τις τύψεις και ο άνθρωπος γέρνει μπροστά. Και κοιτάει κάτω. Βλέπει έτσι μόνο το συμφέρον του. Και κρατάει σημειώσεις με λογαριασμούς: «μου είπε αυτό, μου έκανε εκείνο, δεν θα του το συγχωρήσω ποτέ, δεν φταίω εγώ αλλά οι άλλοι». Και η βαρύτητα του εγωισμού καταλαμβάνει την συνείδηση και την τραβάει μαζί με την σάρκα κάτω από το χώμα.
Έτσι λοιπόν ένα μωρό είναι δροσερό, ευλύγιστο στο σώμα και αλύγιστο στην συνείδηση. Κοιτάει χωρίς να κρίνει κανέναν. Πράττει χωρίς απώτερο σκοπό. Η συνείδησή του είναι άκαμπτη. Είναι γεμάτο ζωή, ενέργεια και μέλλον. Μόλις όμως μεγαλώσει λίγο, η αλαζονεία της ενέργειας της νεότητάς του θα το κάνει να αλλάξει δρόμο.
Για να υποκύψει σιγά σιγά στην βαρύτητα του εγωισμού.
Έτσι είναι πως στο τέλος θα καταντήσει ένας αποξηραμένος γέρος με άκαμπτο σώμα αλλά εύκαμπτη συνείδηση. Γεμάτος παρελθόν, αρρώστια και θάνατο.
Αυτά τα ξέρω διότι τα βλέπω να συμβαίνουν.
Αυτά τα ξέρω διότι βλέπω ότι η βαρύτητα κάνει δύσκαμπτο το σώμα μου.
Αυτά τα ξέρω διότι αισθάνομαι ότι το συμφέρον κάνει εύκαμπτη την συνείδησή μου. Και αντιλαμβάνομαι το Εγώ να ζωντανεύει ενώ η συνείδησή μου κοιμάται.
Και ο Αιώνιος ρίχνει βαριά την σκιά του επάνω μου. Γιατί τώρα που έφυγε η αλαζονεία της ενέργειας έμεινε η πικρή γεύση της αδυναμίας. Αλλά δεν θα επιτρέψω στην συνείδησή μου να γίνει εύκαμπτη σαν μωρό. Και όρθιος θα κοιτάξω το Άπειρο χωρίς υπεκφυγές. Θα πετάξω το σημειωματάριο με τους λογαριασμούς και αναλαμβάνοντας την ευθύνη της βλακείας μου θα ανακοινώσω:
«Ένας βλάκας μπορεί να κάνει μόνο βλακείες Κύριε. Τουλάχιστον αυτό το κατάλαβα».
Ξέρω ότι ο Αιώνιος θα εκπλαγεί. Μετά θα ερευνήσει. Και μετά θα ευχαριστηθεί. Διότι δεν θα τολμήσω να δηλώσω κάτι τέτοιο στα ψέματα.
Αλλά μην τολμήσετε να υποθέσετε ότι τα λέω αυτά επειδή γέρασα. Ή γιατί φοβάμαι και παραπονιέμαι που η φύση μου κόβει αυτά που δεν έκοψα μόνος μου. Ή γιατί γίνομαι μαλθακός και διαλλακτικός από ανάγκη λόγω αδυναμίας του σώματος.
Τα λέω γιατί είμαι ξεροκέφαλος. Και ελπίζω ότι θα πετύχω κάποιον που δεν θα είναι κουφός. Και θα χρησιμοποιεί το μυαλό του. Για να ξαναγίνει μωρό.
Και έτσι να χαμογελάσει ο Αιώνιος».
Ο άνθρωπος γύρισε για να φύγει. Κοντοστάθηκε. Με ξανακοίταξε και ήξερα τι θα πει:
-Δεν το έγραψα εγώ αυτό. Ως εκ τούτου μην πεις ότι εγώ σου το έδωσα.
Έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Χωρίς να ξαναγυρίσει για να κοιτάξει. Και ήξερα ότι είχα μπλέξει άσκημα.

Στην εποχή της καταστροφής των εννοιών

Ένας από τους σκοπούς της Νέας Τάξης πραγμάτων είναι η καταστροφή της γλώσσας. Οι άνθρωποι πρέπει να είναι όλο και λιγότερο ικανοί (παρά τις όποιες σπουδές) να μιλάνε και να αλληλο-καταλαβαίνονται.
Και μία από τις μεθόδους είναι η διαστροφή της έννοιας των λέξεων. Στο 1984 του Όργουελ (θα ήταν πολύ καλό αν το διαβάζατε) λέει ακριβώς αυτό. Για παράδειγμα το υπουργείο που ασχολείται με τον πόλεμο λέγεται «υπουργείο ειρήνης».
Οι στρατιωτικές εισβολές των αμερικανών βαφτίζονται ειρηνικές επεμβάσεις και αν προσέξετε θα βρείτε πολλά τέτοια «σημάδια».
Πως αλλιώς θα μπορούσε να εξηγηθεί το «σέξι μπουκάλι» της διαφήμισης μπύρας και η «κατάθεση ψυχής» της ποδοσφαιρικής ομάδας που κέρδισε τον αγώνα;

5 Μαρτίου 2016

Και εγώ στον κόσμο μου

Όσοι αντέχουν και διαβάζουν τις αναρτήσεις μου, θα έχουν παρατηρήσει ότι «έπαψα» να ασχολούμαι με τα «φλέγοντα ζητήματα» της οικονομίας, των εργατικών δικαιωμάτων, της ανεργίας, των εθνικών πολιτικών, των πολέμων, ακόμα και της απλής καθημερινής επιβίωσης, η οποία έχει γίνει τόσο δύσκολη σήμερα για πολλούς.
Αντίθετα προσπαθώ να σας «διαφωτίσω» για την ανθρώπινη ψυχική κατασκευή και την ανθρώπινη αντίδραση μπροστά στα γεγονότα. Προσπαθώ επίσης (εμφανώς αποτυχημένα) να σας δείξω ότι υπάρχει ένας πολύ συγκεκριμένος και επιστημονικός τρόπος αλλαγής της αντίδρασής μας μπροστά στα «φλέγοντα σημερινά ζητήματα».
Η αλλαγή της αντίδρασης δεν σημαίνει ότι ξαφνικά θα εξαφανιστούν τα προβλήματα. Απλά σημαίνει (και αυτό είναι το κυριότερο εμπόδιο κατανόησης)  ότι θα πάψετε να υποφέρετε μέσα σε αυτά τα προβλήματα. Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα:
Κάποιος μπαίνει στο σπίτι σας και σας κλέβει τα 10.000 ευρώ που είχατε μαζέψει με τόσο κόπο και τα χρειαζόσασταν για κάτι σημαντικό πχ μια ιατρική επέμβαση.
Θα αρχίσετε να υποφέρετε, να κλαίτε, να λέτε το ψυχολογικό τραγούδι σας, θα σας ανέβει η πίεση, θα χαλάσετε το στομάχι σας, και θα ζείτε μέσα σε μία μαύρη ατμόσφαιρα άγχους και οδύνης. Μπορεί ακόμα να πάθετε και μια καρδιακή προσβολή και να πάτε αδιάβαστοι.
Και τι θα κερδίσετε από αυτό; ΤΙΠΟΤΕ ΦΥΣΙΚΑ.

Δεν σας έφτασε τόσο που παιδευτήκατε για να μαζέψετε τα χρήματα;
Δεν σας έφτανε η τόση δουλειά που ρίξατε;
Δεν σας έφτανε η τόση στέρηση για πράγματα που θέλατε να αγοράσετε;

Τότε γιατί ΠΡΕΠΕΙ να υποφέρετε και πάλι άλλα τόσα ή και περισσότερα για ένα τελεσίδικο γεγονός;
Ποιος είναι αυτός που ΣΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να θρηνείτε και να υποφέρετε;
Ποιός κερδίζει από όλα αυτά;

Όσο και αν δεν είναι εύκολο να εφαρμοστεί, τουλάχιστον μπορείτε να σκεφτείτε το θέμα. 
ΑΡΧΙΣΤΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΣΑΣΤΕ γιατί «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός».

4 Μαρτίου 2016

Εισαγωγή στο Στριφνό Βιβλίο

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Εύφορος…
Συλλογίστηκε και αναζήτησε μέσα στο Χάος.
Και ονειρεύτηκε.
Και είπε.
Και ο Λόγος δόνησε φωτίζοντας το Άπειρο με την μελωδία του.
Και το όνειρό του ζει μέσα στην ψυχή μας όταν τραγουδάμε.
Και εμείς ζούμε όταν ονειρευόμαστε.
Και εγώ τόλμησα να γράψω για τον Εύφορο
πεζά τραγούδια.
Τραγουδήστε τα.
Και συγνώμη που οι στίχοι είναι ακαταλαβίστικοι.
Δεν μπορούσα τίποτε καλύτερο.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Με ρώτησαν…
και εγώ δεν ήξερα τι να απαντήσω.
Έκατσα και σκέφτηκα και διαπίστωσα:
Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον πατέρα του.
Τι θα μπορούσε να πει κανείς για τον γιο του;
Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Γιατί και οι δύο είναι συστατικό στοιχείο του σύμπαντος.
Ενώ το σύμπαν είναι συστατικό στοιχείο και των δύο.
Και το σύμπαν δεν είναι κάτι με το οποίο παίζεις.
Έτσι υποθέτω πως μιλώντας για άσχετα πράγματα,
ταυτόχρονα μιλάς και για τον πατέρα σου.
Και για τον γιο σου.
Αλλά και για σένα αφού και εσύ υπακούς στους ίδιους νόμους.
Αλλά επίσης και για όλους τους άλλους…
ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Χρόνια τώρα προσπαθώ να μην βλέπω, να μην ακούω και να μην σκέφτομαι. Γιατί κάθε φορά που βλέπω, ακούω ή σκέφτομαι μου συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Το παρακάτω κείμενο το περιγράφει αρκετά καλά:
«Ούτε ανυπαρξία, ούτε ύπαρξη υπήρχε τότε. Και δεν υπήρχε ψηλά ούτε ο αέρας ούτε ο ουρανός. Τι σάλευε πέρα δώθε; Τι ήταν το ανεξερεύνητο; Δεν υπήρχε τότε ούτε θάνατος ούτε αθανασία, ούτε σημάδι μέρας ή νύχτας. Αυτό το Ένα ανάπνεε με δικούς του νόμους χωρίς να ανασαίνει. Τίποτε άλλο εκτός από Αυτό δεν υπήρχε στην αρχή. Το σκοτάδι ήταν κρυμμένο μέσα στο σκοτάδι. Κάτι γεμάτο ζωτικότητα που ήταν τυλιγμένο από το κενό. Το Ένα γεννήθηκε από την ίδια την δύναμη του καυτού του πόθου. Υπήρχε πάνω; Υπήρχε κάτω; Ποιος να ξέρει; Ποιος μπορεί να πει σίγουρα από πού προήλθαν; Από πού ξεπήδησε η Δημιουργία;»
ΡΙΓΚ-ΒΕΔΑ
Χάος δημιουργείται.
Τίποτα δεν έχει σημασία όταν αντιλαμβάνομαι αυτό το Απροσδιόριστο που δεν εμφανίζεται.
Και παράγω βαρύγδουπες λέξεις και σκαρώνω εικόνες και τρέχω και φωνάζω.
Και γίνομαι στρυφνός και γκρινιάρης.
Κακός και αδίστακτος μισώ τα πάντα. Βαριέμαι και δεν θέλω να κάνω τίποτα. Ανακουφίζομαι μόνο, καμιά φορά, με την μουσική ή το γράψιμο. Γράφοντας βαρύγδουπες λέξεις. Και διαμαρτυρόμενος γιατί το Απροσδιόριστο δεν εμφανίζεται σε κακούς και τεμπέληδες σαν και μένα.
Αλλά τελικά μου αρέσει που είναι έτσι.
Διαφορετικά δεν θα ήταν πράγματι το Απροσδιόριστο.
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Μπορώ να γράφω μόνο αστεία ή σοβαρά πράγματα.
Είμαι άνθρωπος των άκρων.
Δεν κάνω για αυτήν την δουλειά.
Έχει πολύ φασαρία.
Και σε φέρνει αντιμέτωπο με το Απροσδιόριστο.
Και εμένα δεν μου αρέσει η κριτική.
Δεν κάνω για αυτή την δουλειά…

3 Μαρτίου 2016

Κουνούπι τέρας

Δεν μας έφτανε η ΝΔ «της ανάπτυξης» και το ΠΑΣΟΚ των «τιμημένων γηρατειών» που από το 1974 κατάφεραν να ανορθώσουν τόσο πολύ την οικονομία του τόπου…
Δεν μας έφτιανε η τόση δημοκρατία που ξεχειλίζει από κάθε κανάλι, κάθε εφημερίδα και κάθε κομματική οργάνωση…
Δεν μας έφτανε το ευαίσθητο ΔΝΤ και η τόσο δημοκρατική «Ευρώπη των πολιτών»…
Δεν μας έφτανε ο τρομερός επαναστάτης Τσίπρας που «όλα τα σφάζει όλα τα μαχαιρώνει»…
Δεν μας έφταναν οι αλλοδαποί που λιάζονται και μετά εξαφανίζονται…
Τώρα έχουμε και τα καλοθρεμμένα κουνούπια που άρχισαν ήδη να πετάνε, παρά τις αρκετά χαμηλές θερμοκρασίες της νύχτας. Απόδειξη; Το κουνούπι που σκότωσα στις δέκα το βράδυ.
Όταν ζεστάνει καλά δεν θα είναι μόνο η Μέρκελ που θα μας πίνει το αίμα!

Η βλακεία είναι ανίκητη

Ψάχνοντας στο διαδίκτυο κάποιο τεχνικό θέμα, έπεσα κατά λάθος σε άρθρο για την Φαίη Σκορδά. Έμαθα ότι μαζεύονται υπογραφές για να απολυθεί από το κανάλι που δουλεύει.

Για ποιόν λόγο άραγε κινητοποιήθηκαν αυτοί που υπογράφουν;
Μήπως για την μουσουλμανική εισβολή στην χώρα μας;
Μήπως για την καταρρέουσα οικονομία μας;
Μήπως για τον τρίτο κόσμο που πεθαίνει της πείνας;
Μήπως για τα χιλιάδες παιδιά που γίνονται ιδιοκτησίες παιδεραστών;
Μήπως για τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο που όπως πάει θα ξεσπάσει δίπλα μας;
Μήπως για την καταστροφή του περιβάλλοντος;
Μήπως για κλπ, κλπ. κλπ;

Και ποιο ήταν το σφάλμα της δημοσιογράφου;
Μήπως έβρισε την Ελλάδα και τους Έλληνες;
Μήπως δήλωσε υπέρμαχος του καναλάρχη  της Τουρκίας;
Μήπως μας είπε φασίστες;
Μήπως φόρεσε μπούργκα για να διαφημίσει τους μουσουλμάνους;
Μήπως μας θεωρεί τουρκόσπορους;
Μήπως θεωρεί τους προγόνους μας έκφυλους και άθλιους παιδεραστές;
Μήπως είπε ότι η Μακεδονία ανήκει στους σκοπιανούς;
Μήπως μας είπε τεμπέληδες που κάθονται και τους ταΐζει η εργατική Ευρώπη;
Μήπως είπε ότι οι άνεργοι, οι γέροι και οι ΑΜΕΑ αποτελούν βάρος και πρέπει να εξαφανιστούν;
Μήπως ειρωνεύτηκε τους φουκαράδες που τρέχουν στις ουρές των νοσοκομείων;

Τελικά δεν ήταν τίποτε από όλα αυτά.
Η δημοσιογράφος είπε κάτι για το ανεγκέφαλο ίνδαλμα που πήγε και σκοτώθηκε με την μερσεντές του. Αυτό θεωρήθηκε προσβλητικό από τους ανεγκέφαλους «φαν» που τώρα ζητούν «την κεφαλή της επί πίνακι».
Και γιατί το «ίνδαλμα» είναι ανεγκέφαλο;
1) Μετά από το ξενύχτι ένας άνθρωπος είναι ΑΠΟΛΥΤΑ εξαντλημένος και πρέπει να θεωρείται ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΣ. Έχω προσωπική πείρα, αφού μετά από εικοσιπενταετία σε «βαρύ» εργοστάσιο και δέκα χρόνια σε βάρδιες, έχω ξενυχτήσει περίπου 1000 φορές.
2) Σίγουρα είχε πιει τα ποτάκια του, πράγμα συνηθισμένο στα νυχτο-κάματα.
3) ΔΕΝ ΦΟΡΟΥΣΕ ΖΩΝΗ.
4) Με δύο νεαρές γυναίκες στο αυτοκίνητο, έκανε (όπως θα έκανε οποιοσδήποτε νεαρός) την σχετική επίδειξή του.
Έτσι ο ξενυχτισμένος τραγουδιστής, με μηδενική αντίληψη του χώρου και του χρόνου, καβάλησε την μερσεντές και χωρίς ζώνη άρχισε να τρέχει με 150, στον επισήμως άθλιο δρόμο, αισθανόμενος απρόσβλητος από τα πάντα, αισθανόμενος «θεός».
Το θέμα βέβαια δεν είναι αυτός και το δυστυχώς θανατηφόρο ατύχημά του. Δεκάδες ανεγκέφαλοι τσακίζονται, με ολόιδιο τρόπο, κάθε χρόνο επειδή νομίζουν ότι το αυτοκίνητο είναι κάτι σαν βιντεοπαιχνίδι. Δεν υπάρχει καμπύλη σε δρόμο που να μην έχει τουλάχιστον ένα εκκλησάκι, δείγμα κατατεθέν του επικίνδυνου δρόμου και του ΑΣΧΕΤΟΥ οδηγού.
Το θέμα είναι οι θαυμαστές του ηθοποιού που μαζεύουν υπογραφές για να απολυθεί η δημοσιογράφος  επειδή λέει πρόσβαλε τον θανόντα.
Οι δημοσιογράφοι μπορούν να πουν οτιδήποτε και να προσβάλλουν τα πάντα, και κυρίως την νοημοσύνη μας. Και πολλοί το κάνουν. Όμως ΔΕΝ ΚΟΥΝΑΕΙ ΦΥΛΛΟ.
Μόλις όμως κάποιος «προσβάλλει» το ίνδαλμα, τον μεγάλο, τον απέραντο, τον τεράστιο, τον οποιονδήποτε τυχάρπαστο τραγουδιστή, ηθοποιό ή ποδοσφαιριστή (τα τρία είδη θεών σήμερα) τότε το πράγμα αλλάζει. Οι ανεγκέφαλοι οπαδοί βγαίνουν στους δρόμους, διαμαρτύρονται και κάνουν φασαρία.
Και γιατί οι οπαδοί είναι ανεγκέφαλοι;
Γιατί ασχολούνται με ένα θέμα που φούσκωσαν ΑΓΡΙΑ τα ΜΜΕ, για έναν τραγουδιστή, τον οποίο σε λίγο θα έχουν ξεχάσει, γιατί σε μερικές ημέρες (και αφού πουληθούν τα ακυκλοφόρητα τραγούδια του τραγουδιστή), τα ίδια ΜΜΕ θα βρουν νέο «τεράστιο» θέμα για να το σανοποιήσουν και να τους το ταΐσουν αμάσητο. Και ΗΔΗ ο περίφημος τραγουδιστής αποτελεί παρελθόν. Η τριήμερή του μιντιακή δόξα (και εκμετάλλευση) τελείωσε.
Α! και γιατί τα άλλα σοβαρά θέματα για τα οποία συνήθως ανησυχούν είναι η ομαδάρα τους και το νέο θαυματουργό κινητό, που βγαίνει σε λίγο στην αγορά…

ΥΓ. Και για να μην βρεθεί κανένας και αρχίσει τις διαμαρτυρίες, δηλώνω ότι αν και ο δικός μου γιος μετά από ξενύχτι, και έχοντας προφανώς τσούξει τα ποτηράκια του, με δύο γυναίκες στο αυτοκίνητο,  και χωρίς να φοράει ζώνη ασφαλείας, έτρεχε με 150 χιλιόμετρα, και σκοτωνόταν σε δρόμο που «είναι δεν είναι» ασφαλής για 80, ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ.