Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

6 Μαρτίου 2017

Ο Νίτσε, οι Ευρωπαίοι και οι Έλληνες

Οι ξένοι μας θαυμάζουν αλλά και ταυτόχρονα μας μισούν και θέλουν να μας καταστρέψουν. Εμείς κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να τους διευκολύνουμε. Και αν πιστεύετε ότι αυτό το «θέλουν να μας καταστρέψουν» είναι υπερβολή μπορείτε να διαβάσετε τι γράφει ο ίδιος ο περίφημος γερμανός φιλόσοφος.
Ο Νίτσε έχει γράψει ένα βιβλίο με «πολύπαθο» τίτλο. Μπορεί να το βρείτε σαν «Η γέννηση της τραγωδίας από το πνεύμα και την μουσική» ή «Η γέννηση της τραγωδίας» ή «Ελληνισμός και πεσιμισμός». Στο βιβλίο του ο Νίτσε»  ασχολείται με την δημιουργία της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Εκεί  υπάρχει ένα ενδιαφέρον κομμάτι το οποίο ήδη έχει βγει σε αρκετές αναρτήσεις, σε ελεύθερη μετάφραση. Το βιβλίο έχει εκδοθεί και στα ελληνικά. Θα προτιμήσω όμως να μεταφράσω το κομμάτι από την αγγλική έκδοση που βρήκα στο διαδίκτυο. Και η δική μου μετάφραση θα είναι σχετικά ελεύθερη, αλλά φυσικά θα είναι εξ ορισμού η καλύτερη!!!
Στην αρχή του δεκάτου πέμπτου κεφαλαίου, λοιπόν, ο Νίτσε αναφέρει:
«Υπό την έννοια αυτών των τελευταίων δυσοίωνων ερωτημάτων που πρέπει τώρα να επισημανθεί το πώς η επιρροή του Σωκράτη (επεκτεινόμενη μέχρι την παρούσα στιγμή, στην πραγματικότητα, σε όλο το μέλλον) έχει εξαπλωθεί πάνω στις επόμενες γενεές σαν μία διαρκώς αυξανόμενη σκιά στον απογευματινό ήλιο, και πώς αυτή η επιρροή ξανά και ξανά απαιτεί μια αναγέννηση της τέχνης, ναι, μιας τέχνης ήδη με μεταφυσική, ευρύτερη και βαθύτερη έννοια, και τις δικές της αιώνιες εγγυήσεις συνάμα με την αιωνιότητα της τέχνης.
Πριν αυτό μπορέσει να γίνει κατανοητό, προτού η εγγενής εξάρτηση της κάθε τέχνης από τους Έλληνες, τους Έλληνες από τον Όμηρο έως τον Σωκράτη, παρουσιαστεί με πειστικό τρόπο, θα έπρεπε να συμβεί σε εμάς σε σχέση με αυτούς τους Έλληνες, αυτό που συνέβη με τους Αθηναίους σε σχέση με τον Σωκράτη. Σχεδόν κάθε εποχή και κάθε στάδιο του πολιτισμού έχει επιδιώξει, σε κάποια στιγμή, με βαθιά δυσαρέσκεια, να απαλλαγεί από τους Έλληνες, διότι στην παρουσία τους οτιδήποτε έχει επιτευχθεί, έχει ειλικρινά θαυμαστεί και προφανώς είναι αρκετά πρωτότυπο, φαίνεται ξαφνικά να χάνει την ζωή και το χρώμα του και να συρρικνώνεται σε ένα αποτυχημένο αντίγραφο, ακόμα και σε καρικατούρα. Και έτσι ξεσπάει πηγαία αγανάκτηση κάθε φορά εναντίον αυτού του αλαζονικού μικρού έθνους, το οποίο τόλμησε να ορίσει για πάντα ως «βάρβαρο» ό,τι δεν ήταν γηγενές: ποιοι είναι αυτοί (θα ρωτήσει κάποιος τον εαυτό του) οι οποίοι, αν και διαθέτουν μόνο μια εφήμερη ιστορική μεγαλοπρέπεια, γελοία περιορισμένους θεσμούς, μια αμφίβολη ηθική στα έθιμά τους, και που ακόμα είναι στιγματισμένοι με άσχημες αμαρτίες, διεκδικούν την αξιοπρέπεια και την μοναδική θέση μεταξύ των λαών, την οποία έχει η ιδιοφυΐα μεταξύ των μαζών;
 Τι κρίμα που κάποιος δεν ήταν τόσο τυχερός ώστε να βρει την κούπα με το κώνειο με το οποίο θα μπορούσε να τελειώσει μια τέτοια υπόθεση χωρίς καθυστέρηση, διότι όλο το δηλητήριο το οποίο προκαλούν μέσα του ο φθόνος, η συκοφαντία, και η δυσαρέσκεια δεν αρκεί για να καταστραφεί ετούτο το αυτο-επαρκές μεγαλείο!
Και έτσι κάποιος αισθάνεται ντροπή και φόβο στην παρουσία των Ελλήνων. Εκτός και αν εκτιμάει την αλήθεια πάνω από όλα τα πράγματα, και επίσης αν τολμήσει να αναγνωρίσει αυτήν την αλήθεια, ότι οι Έλληνες, ως ηνίοχοι, κρατούν στα χέρια τους τα ηνία του δικού μας και του κάθε πολιτισμού, αλλά και ότι σχεδόν πάντα το άρμα και τα άλογα είναι πολύ φτωχό υλικό και δυσανάλογο σε σχέση με την δόξα των οδηγών τους, οι οποίοι στην συνέχεια θα θεωρήσουν σαν άθλημα το να οδηγήσουν μια τέτοια ομάδα στην άβυσσο, την οποία οι ίδιοι θα αποφύγουν με το άλμα του Αχιλλέα».

Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων;