Η ελευθερία σου τελειώνει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.Σαν λαός έχουμε πολλά ελαττώματα.
Αυτό βέβαια είναι γνωστό τοις πάσι και δεν «κομίζω γλαύκας εις τας Αθήνας» που το λέω.
Όμως κάποια πράγματα μου φαίνονται απίστευτα αποκρουστικά. Και έχουν σχέση με τον θόρυβο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί στους Έλληνες αρέσει τόσο πολύ ο θόρυβος. Ίσως γιατί για είκοσι πέντε χρόνια ανάμεσα σε μηχανές έζησα (και κατάπια) απίστευτα ποσά θορύβου και τον σιχάθηκα παντελώς.
Αλλά όμως το να κάνεις θόρυβο τελικά είναι ένα είδος δημοκρατικού φασισμού αφού η «δημοκρατία» και η ελευθερία να «κάνεις ότι γουστάρεις» στερεί από έναν άλλον το δικαίωμα της ησυχίας.
Για παράδειγμα:
-Κάποιοι «γουστάρουν» να βλέπουν τηλεόραση στο μπαλκόνι το καλοκαίρι αδιαφορώντας αν κάποιος γείτονας «γουστάρει» την νυχτερινή ησυχία από το ποδόσφαιρο ή το σήριαλ.
-Κάποιοι βγάζουν τις εξατμίσεις από τις μηχανές τους. Συνήθως είναι νεαροί που νομίζουν ότι όταν η μηχανή κάνει θόρυβο τρέχει κιόλας, ή τέλος πάντων ζουν μέσα από τον φοβερό αυτόν θόρυβο της εξάτμισης. Φυσικά είναι «δικαίωμά τους» να βάλουν ότι εξάτμιση «γουστάρουν» και να κυκλοφοράνε γκαζώνοντας ακόμη και τις ώρες κοινής ησυχίας.
-Κάποιοι, συνήθως πιτσιρικάδες που τους ταΐζει ο μπαμπάς τους, «γουστάρουν» να λειτουργούν στην διαπασών τα στερεοφωνικά τους έχοντας ανοιχτά τα τζάμια του αυτοκινήτου και αδιαφορώντας αν μερικοί στις τέσσερις το πρωί κοιμούνται γιατί πρέπει να πάνε «γουστάρουν δεν γουστάρουν» για δουλειά ή γιατί «γουστάρουν» να κοιμηθούν.
-Κάποιοι «γουστάρουν» να βάζουν μουσική τόσο δυνατά, ειδικά στις γιορτές ώστε τα διπλά τζάμια και η απόσταση των δύο τετραγώνων να μην είναι αρκετή να κρατήσει τον θόρυβο έξω!
Βέβαια όλοι αυτοί όταν «γουστάρουν» να κοιμηθούν θεωρούν ότι όλοι οι άλλοι πρέπει να κάνουν ησυχία για πάρτη τους αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα.
Τελικά ζούμε σε μία φρικτή και θορυβώδη πόλη που σκοτώνει με τον θόρυβο τους πολίτες της. Και ο περισσότερος θόρυβος προέρχεται από εκείνους που τελικά «γουστάρουν» να κάνουν ότι τους καπνίζει. Και το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο το καλοκαίρι που θες να αφήσεις τα παράθυρα ανοιχτά για να μπει μέσα λίγος δροσερός νυχτερινός αέρας.
Όλα τα παραπάνω είναι καθαρός φασισμός και καταπάτηση του ιδιωτικού ασύλου. Ακόμη και η αστυνομία για να μπει στο σπίτι σου θέλει άδεια από τον εισαγγελέα. Ο τυπάς όμως που βάζει τέρμα το στέρεο όποτε «γουστάρει» μπαίνει στο σπίτι σου, στον ιδιωτικό σου χώρο, φασιστικά, με το έτσι θέλω. Και το χειρότερο είναι ότι εσύ δεν μπορείς να του σπάσεις το κεφάλι για να του βάλεις μέσα λίγο μυαλό. Επειδή τάχαμου είμαστε πολιτισμένοι.
Αχ τι έχουν τραβήξει οι λέξεις δημοκρατία και πολιτισμός…
23 Ιουνίου 2008
20 Ιουνίου 2008
Ποιός είναι ο δικός σου θεός;
Ο Ουγκώ στον "Θεό" του ασχολείται με το πρόβλημα της ύπαρξης ενός ανώτερου όντος. Σε ένα από τα κεφάλαια περιγράφει πολύ καλά τις ανθρώπινες πεποιθήσεις περί θεού, αφού ο κάθε ένας άνθρωπος έχει μέσα στο κεφάλι του και μία διαφορετική ιδέα για αυτόν. Ο δικός σας θεός ποιος ακριβώς είναι; Έχετε σκεφτεί ποτέ; Διαβάστε προσεκτικά το κείμενο πριν απαντήσετε.
Άλλη φωνή.
Πρώτα-πρώτα, για ποιόν θεό θέλεις να μιλήσουμε; Προσδιόρισέ μου. Ποιος είναι αυτός που κρατάει το πνεύμα σου αμφίρροπο;
Πες μου! Πρόκειται για τον κίτρινο, τον κόκκινο, ή τον γαλάζιο θεό, που κατοικεί μέσα στο τρίγωνο στο όποιο κλείνεται μια φλεγρή εβραϊκή λέξη;
Ή μήπως για την χρυσωμένη μορφή μέσα σε σκοτεινό βάθος, τον θεό που έχει στέμμα, ξίφος και σκήπτρο, και μοιάζει με αυτοκράτορα και φορεί κόκκινο μανδύα κρατώντας στην παλάμη του την σφαίρα και έχοντας κάτω από τα πόδια του τον Σατανά;
Τον θεό που κάθεται σε θρόνο και υπαγορεύει την καταδίκη του Αρίου στην Νίκαια και του Χιούς στην Κωνστάντια;
Τον θεό που αρνιέται το ανθρώπινο γένος και την ζωή με μια παγκόσμιο συνοδό του;
Τον θεό που χρειάζεται κεφαλαία γράμματα στα εδάφια του λειτουργικού ή τον θεό που φυλάκισε τον Γαλιλαίο και έβαλε τον Ντέ Μαίστρ φρουρό του επιγείου παραδείσου;
Τον θεό που μέσα σε πάταγο από βροντές, τον βλέπει μέσα στα όνειρά της η γριά να της δείχνει την συμβολική πεντάδα;
Τον γοτθικό θεό, τον μισαλλόδοξο, τον θυμωμένο, τον φονιά, που βρίσκεται μέσα σε μεγάλο τρομακτικό γυαλωτό που κοκκινίζει από την λάμψη δαυλού που ανάβει και καίει από πίσω;
Μήπως θέλεις να πεις για τον θεό που αντί για την προσευχή αγαπάει το τραγούδι;
Για τον θεό τον οποίο επικαλούνται τσουγγρίζοντας τα ποτήρια;
Τον εύθυμο θεό που γελά και καταλαβαίνει την ζωή και που νοιώθει πώς η σάρκα είναι αδύνατη;
Τον θεό που έχει πνεύμα;
Τον αφελή και συμβιβαστικό θεό που ζει σε πλήρη αρμονία με τα πάθη της αθλίας γενιάς του;
Τον θεό που συγχωρεί τα αμαρτήματα και τα αποδίδει στην ανάγκη και που μισοκλείνει τα μάτια μαζί με τον διάβολο σε μια γωνιά;
Τον θεό που πλανιέται άσκοπα και εξετάζει τον άνθρωπο μέσα στην οκνηρία του, ποτέ όμως από την ηλιθιότητα του;
Τον θεό που κατά βάθος δεν έχει πεποίθηση ούτε για την ατομική του ύπαρξη ή μήπως για τον θεό των Βερσαλλιών που ταξιδεύει με τα βασιλικά αμάξια;
Τον αριστοκράτη θεό που ακολουθεί πιστά την μόδα και δείχνει στα μάτια των Μοντεσπάν αρεστούς τους Βοσσουέτους;
Τον θεό της Αυλής;
Τον θεό της πόλης, που είναι απαλλαγμένος από κάθε βαναυσότητα και κάθε πρόληψη;
Τον φιλόφρονα και εξοικειωμένο με την νεότερη ηθική θεό, τον θεό που αποδέχεται ο κόσμος και η Πολιτεία;
Τον θεό που εγκατέλειψε τους ουρανούς του και λέει «Αξίζει και το Παρίσι μια λειτουργία»;
Τον μειλίχιο θεό που απαλλάσσει τους βασιλιάδες από τις υποχρεώσεις τους;
Τον θεό που δεν είναι διόλου σχολαστικός που αποστρέφεται τον μοναχικό βίο; Τον θεό που επιτρέπει στον Σανσέ να εξαγριώνει τον Πασκάλ, στον τραπεζίτη να θησαυρίζει εκατό τα εκατό, στην άσκημη γυναίκα να είναι κακεντρεχής και στην ωραία να είναι άτιμη;
Τον θεό που δίνει δώρα στο δικαστή και ψεύτικα λόγια στον έμπορα;
Τον επιτήδειο θεό που εξισώνει την Παναγιά με το Κενκαμπουά;
Τον θεό τον αυστηρό μόνον στα λογικά κεφάλια;
Τον θεό που σχεδόν δολοφονεί τον Ραμούς που ακυρώνει το διάταγμα της Νάντης, αλλά που αρκεί να πηγαίνετε ταχτικά στην εκκλησία στις επίσημες ήμερες, αρκεί να είστε εξάδελφος κάποιου επιτρόπου, αρκεί να αγωνίζεστε για να διευθύνει η Ρώμη τα πάντα, και γίνεται αμέσως μεγαλόψυχος μαζί σας, αρκεί να μοιράζετε το αντίδωρο στους ενορίτες σας για να σας έχει ευνοουμένους του, να σας προστατεύει θερμά, να σας παντρεύει, να εργάζεται για την πρόοδό σας, να μιλάει για σας στην Εξοχότητά του, να σας προβιβάζει και να δίνει έναν βαθμό στους πρωτότοκους, μια ενορία στους δευτερότοκους, έχοντάς σας κατά νουν για την μίτρα και την επισκοπή;
Ή μήπως για τον ολιγαρκή, τον αφελή θεό, τον ταπεινό και αγαπητό, που είναι χρήσιμος σε κάθε περίσταση, που ευχαριστιέται, καθώς είναι προικισμένος με εμπορική συγκατάβαση, με λίγη υποκρισία και λίγη εξωτερική λατρεία;
Τον θεό που αποτελεί δόγμα και θρησκεία των θετικών ψευδευλαβών, που από καιρό σε καιρό επιχειρεί ωφέλιμες και σύντομες εκδρομές στην αιωνιότητα, στο αχανές, στο μυστήριο και στο άγνωστο μαζί μ’ αυτόν τον θεό που τον μεταχειρίζονται στον δρόμο σαν σταθμό;
Ή μήπως θέλετε να πείτε για τον αιμοχαρή στρατιωτικό θεό που δεν τον νοιάζει και πολύ αν τρέφεστε με βαλανίδια, ή με ψωμί, αλλά αντί για λειτουργίες και λατρείες θέλει ρομφαίες, δόρατα, έμβολα, σκορπιούς, καταπέλτες, φοβερά άγκιστρα από τα οποία κρέμονται ολόκληρα πλοία, πολιορκητικές χελώνες, πολιορκητικούς κριούς που σπρώχνουν τα τείχη σαν πλώρες, αρπάγια που αρπάχνουν τους στρατιώτες από τις θέσεις τους, τροχοφόρους πύργους σκεπασμένους με χορτάρια και χαίτες άλογων; Kι υστέρα λιθοβόλα που κομματιάζουν και κάνουν σκόνη τους εχθρικούς πύργους, σφαιροβόλα, γεράκια τειχοθραύστες, ριξότειχα που ρίχνουν τις πολιτείες μέσα στην λασπερή τους τάφρο, ελληνικά ηφαίστεια που τα σύρουν τριάντα ζευγάρια βόδια, ενετικά τηλεβόλα, λομβαρδικές σερπαντίνες, τον θεό που είπε στον Κογλιόνη: «Ζέψε σαν κτήνη τους Λομβαρδούς»;
Τον θεό που γελάει, δυστυχισμένε τραυματία, όταν βλέπει το φτωχικό σου στρώμα πάνω στο οποίο στενάζεις;
Τον θεό που τον μεθάει η κόλαση με όλα τα θανατηφόρα μηχανήματα της, τα καζάνια με την κοχλαστή πίσσα και τα καμίνια με τα πυρωμένα σίδερα;
Τον θεό που διώχνει ξαφνιασμένους τους ανθρώπους από την φτωχική τους στέγη;
Τον θεό που ονειρεύεται στεφάνια και εγκώμια, που κοιμάται με τους ήχους του ολμοβόλου του Λανκάστρ και τις μπομπάρδες του ΙΙεξάν;
Τον θεό που δανείζει τον κεραυνό του στην σκαμμένη υπόνομο για να ανάψει το φυτίλι;
Τον θεό που όταν η γη ανοίγεται τινάζοντας πελώρια αστραπή, ευχαριστιέται με την θέα των θνητών που σφενδονίζονται στον αέρα;
Φαντασιοπληξία του παρελθόντος που ανέχεται το παρόν!
Ή μήπως μιλάς για τον θεό κριτή; Σπάνια ιδιοτροπία!
Για τον θεό σφραγιδοφύλακα που έχει παρωπίδες και διεκπεραιώνει σε σύγχυση την δίκη Θνητός και Ύπαρξη;
Για τον πρόεδρο θεό που συνεδριάζει στην μεγάλη αίθουσα που λέγεται σύμπαν, που κρίνει τις ψυχές και χασμουριέται κάτω από τον ουρανό του Δεκεμβρίου, ανάμεσα στους δικηγόρους των αγγέλων και του δαίμονα;
Πες μου μήπως ζητάς τον θεό των Γουέβρων ή τον θεό των Μορμόνων ή τον θεό που ακρωτηρίασε τον Λαμπάρ;
Κοίταξε και διάλεξε· μήπως ζητάς τον θεό που δίνει στον βάρβαρο Τούρκο τον τάφο γεμάτο από γυναίκες και γεμάτον με άπειρο;
Ή μήπως τον θεό που αναγκάζει τον άνθρωπο να τραγουδά πένθιμα τον όρθρο και τον εσπερινό, και που παύει να είναι άνθρωπος μέσα στα παπικά παρεκκλήσια, ενώ ο δημιουργός του ευχαριστιέται να τον ακούει;
Ή μήπως μιλάς για τον θεό που έπρεπε ν’ εφεύρουμε;
Για τον θεό που μέσα στο σκοτάδι ο φόβος τον παραχωρεί στο φαινόμενο;
Τον θεό που έπλασαν οι σοφοί με βάση την ανθρώπινη σοφία, χρήσιμο για τον δούλο του, αγαθό στον μάγειρό του;
Τον θεό που ρυθμίζει σε όφελός του την υπερτίμηση των τροφίμων;
Τον φανταστικό θεό, που μέσα στο βάθος του ηλιακού του φάσματος, ο πονηρός χωριάτης εμπαίζει, διώχνει και ανέχεται συνάμα;
Τον θεό που δέχτηκε ο Λόκκε και αρνήθηκε ο Γκριμ;
Τον ύψιστο, στον όποιον ο Ντ Όλμπάχ έδωσε κύρος;
Τον αιώνιο θεό που έπλασε ο εφήμερος θνητός σαν μεσόστυλο ανάμεσα στον χρόνο και στο διάστημα, μια αρχιτεκτονική παρεμβολή που την πρόσθεσαν εκ των υστέρων στην ζωή, στην ειμαρμένη, στο αγαθό, στο κακό, στα πάντα, έναν ασταθή πύργο του κενού και απλό πάρεργο του ανθρώπου;
Όλοι αυτοί οι θεοί, όποιο όνομα κι αν τους δίνουν είναι τα πάντα... Και μονάχα θεοί δεν είναι!
Ο φτωχός θνητός, καθώς είναι πονηρός έχει ανάγκη από δικαστή, και καθώς είναι άσχημος έχει ανάγκη από ομοιότυπο, θέλει έναν θεό. Πολύ καλά! Λοιπόν ο άνθρωπος παίρνει λιθάρια, πλίνθους, ξύλα, σίδερα και τον φτιάχνει. Έτσι, κάθε λαός έχει και τον δικό του θεό και η θρησκεία έχει την ενότητα σαν όνομα και σαν προσωπείο την Λεγεώνα.
Ένας ναός αντικρίζει την νύχτα εκεί που ο άλλος βλέπει την αυγή. Ο Χέωψ λατρεύει τον Άμμωνα, που δεν τον ξέρει ο Ζαζερνάτ, για τους Δελφούς ο Οντίν είναι ανύπαρκτος, το σολιμανιέχ καθιερώνει τον Μωάμεθ, τον όποιον αρνείται το Ντολμέν.
Η γη δημιουργεί ένα τέρας και μπαίνει κάτω από την προστασία του, ενώ ο μεγάλος ουρανός κοιτάζει έκπληκτος που βλασταίνει πάνω στους κόπρους σας ο άθλιος αυτός θεός. Εμείς όμως τα πνεύματα που πλανιούνται στο διάστημα, δεν ματαιοπονούμε με τόσο μηδαμινό πράγμα, και χωρίς να ορμούμε με τόση λύσσα στην χαμένη λάμψη, χωρίς να κυνηγούμε την χλωμή οπτασία, χωρίς να ζητούμε από το σκοτάδι μια λύση για το παράξενο πρόβλημα, κοροϊδεύουμε μέσα στην νύχτα το ξόανο που εσείς ονομάζετε Βράχμαν, θεό που ανακατώνει την γενειάδα του με το τεχνητό άπειρο· θεό-πίθηκο για τον Νέγρο και θεό-πανούκλα για το Θιβέτ· δήμιο που υψώνει για τον θνητό μια τεράστια αγχόνη, βόδι στην Μέμφη, δράκοντα στην Τύρο και ύδρα στην Χαλδαία. Χίμαιρα και όχι Λόγο, είδωλο και όχι Ιδέα.
Η σφαίρα σου ασπρόμαλλο παιδί παίζει μ’ αυτό το παιχνίδι. Άνθρωπε, τρελό πνεύμα, που μάταια σε ζητούσε ο Διογένης· άνθρωπε, προκαλείς τον οίκτο ακόμα και σ’ αυτά τα όντα του χάους, και σ’ αυτό το σκοτάδι που τρεμουλιάζει και θρηνεί. Γιατί ο στενός σου κόσμος ονειροπόλε ονειρεύεται ένα όνειρο πεπερασμένο.
Φτιάχνεις έναν Θεό μιμούμενος την αδύνατη ύπαρξή σου και μέσα στην φτώχεια των ευτελών σου παθών, ενστίκτου, γνώσης, έρωτα, πολέμων και μίσους, ζυμώνεις το χώμα με την αιωνιότητα και πλάθεις θεότητα από τον βόρβορο! Και όταν μέσα στην μανία, ή μάλλον μέσα στην κραιπάλη σου, σφυρηλατείς ανόητα το φρικτό αυτό σκιαγράφημα, τον κουφό, τον τυφλό, τον σκληρό, τον απαίσιο αυτόν γίγαντα, αυτό το φάντασμα από σκοτάδι, που το στηρίζει η φρίκη, φτιάχνεις αυτόν τον θεό της ασκήμιας, του σκοταδιού και της άπατης, από τον φόβο του για την φύση.
Εσύ διαβάτη, τι θέλεις, λοιπόν;
Κι εγώ απάντησα:
-Θέλω το όνομα του αληθινού θεού, φώναξα με φρίκη, για να το πω στην γη που αδημονεί.
Άλλη φωνή.
Πρώτα-πρώτα, για ποιόν θεό θέλεις να μιλήσουμε; Προσδιόρισέ μου. Ποιος είναι αυτός που κρατάει το πνεύμα σου αμφίρροπο;
Πες μου! Πρόκειται για τον κίτρινο, τον κόκκινο, ή τον γαλάζιο θεό, που κατοικεί μέσα στο τρίγωνο στο όποιο κλείνεται μια φλεγρή εβραϊκή λέξη;
Ή μήπως για την χρυσωμένη μορφή μέσα σε σκοτεινό βάθος, τον θεό που έχει στέμμα, ξίφος και σκήπτρο, και μοιάζει με αυτοκράτορα και φορεί κόκκινο μανδύα κρατώντας στην παλάμη του την σφαίρα και έχοντας κάτω από τα πόδια του τον Σατανά;
Τον θεό που κάθεται σε θρόνο και υπαγορεύει την καταδίκη του Αρίου στην Νίκαια και του Χιούς στην Κωνστάντια;
Τον θεό που αρνιέται το ανθρώπινο γένος και την ζωή με μια παγκόσμιο συνοδό του;
Τον θεό που χρειάζεται κεφαλαία γράμματα στα εδάφια του λειτουργικού ή τον θεό που φυλάκισε τον Γαλιλαίο και έβαλε τον Ντέ Μαίστρ φρουρό του επιγείου παραδείσου;
Τον θεό που μέσα σε πάταγο από βροντές, τον βλέπει μέσα στα όνειρά της η γριά να της δείχνει την συμβολική πεντάδα;
Τον γοτθικό θεό, τον μισαλλόδοξο, τον θυμωμένο, τον φονιά, που βρίσκεται μέσα σε μεγάλο τρομακτικό γυαλωτό που κοκκινίζει από την λάμψη δαυλού που ανάβει και καίει από πίσω;
Μήπως θέλεις να πεις για τον θεό που αντί για την προσευχή αγαπάει το τραγούδι;
Για τον θεό τον οποίο επικαλούνται τσουγγρίζοντας τα ποτήρια;
Τον εύθυμο θεό που γελά και καταλαβαίνει την ζωή και που νοιώθει πώς η σάρκα είναι αδύνατη;
Τον θεό που έχει πνεύμα;
Τον αφελή και συμβιβαστικό θεό που ζει σε πλήρη αρμονία με τα πάθη της αθλίας γενιάς του;
Τον θεό που συγχωρεί τα αμαρτήματα και τα αποδίδει στην ανάγκη και που μισοκλείνει τα μάτια μαζί με τον διάβολο σε μια γωνιά;
Τον θεό που πλανιέται άσκοπα και εξετάζει τον άνθρωπο μέσα στην οκνηρία του, ποτέ όμως από την ηλιθιότητα του;
Τον θεό που κατά βάθος δεν έχει πεποίθηση ούτε για την ατομική του ύπαρξη ή μήπως για τον θεό των Βερσαλλιών που ταξιδεύει με τα βασιλικά αμάξια;
Τον αριστοκράτη θεό που ακολουθεί πιστά την μόδα και δείχνει στα μάτια των Μοντεσπάν αρεστούς τους Βοσσουέτους;
Τον θεό της Αυλής;
Τον θεό της πόλης, που είναι απαλλαγμένος από κάθε βαναυσότητα και κάθε πρόληψη;
Τον φιλόφρονα και εξοικειωμένο με την νεότερη ηθική θεό, τον θεό που αποδέχεται ο κόσμος και η Πολιτεία;
Τον θεό που εγκατέλειψε τους ουρανούς του και λέει «Αξίζει και το Παρίσι μια λειτουργία»;
Τον μειλίχιο θεό που απαλλάσσει τους βασιλιάδες από τις υποχρεώσεις τους;
Τον θεό που δεν είναι διόλου σχολαστικός που αποστρέφεται τον μοναχικό βίο; Τον θεό που επιτρέπει στον Σανσέ να εξαγριώνει τον Πασκάλ, στον τραπεζίτη να θησαυρίζει εκατό τα εκατό, στην άσκημη γυναίκα να είναι κακεντρεχής και στην ωραία να είναι άτιμη;
Τον θεό που δίνει δώρα στο δικαστή και ψεύτικα λόγια στον έμπορα;
Τον επιτήδειο θεό που εξισώνει την Παναγιά με το Κενκαμπουά;
Τον θεό τον αυστηρό μόνον στα λογικά κεφάλια;
Τον θεό που σχεδόν δολοφονεί τον Ραμούς που ακυρώνει το διάταγμα της Νάντης, αλλά που αρκεί να πηγαίνετε ταχτικά στην εκκλησία στις επίσημες ήμερες, αρκεί να είστε εξάδελφος κάποιου επιτρόπου, αρκεί να αγωνίζεστε για να διευθύνει η Ρώμη τα πάντα, και γίνεται αμέσως μεγαλόψυχος μαζί σας, αρκεί να μοιράζετε το αντίδωρο στους ενορίτες σας για να σας έχει ευνοουμένους του, να σας προστατεύει θερμά, να σας παντρεύει, να εργάζεται για την πρόοδό σας, να μιλάει για σας στην Εξοχότητά του, να σας προβιβάζει και να δίνει έναν βαθμό στους πρωτότοκους, μια ενορία στους δευτερότοκους, έχοντάς σας κατά νουν για την μίτρα και την επισκοπή;
Ή μήπως για τον ολιγαρκή, τον αφελή θεό, τον ταπεινό και αγαπητό, που είναι χρήσιμος σε κάθε περίσταση, που ευχαριστιέται, καθώς είναι προικισμένος με εμπορική συγκατάβαση, με λίγη υποκρισία και λίγη εξωτερική λατρεία;
Τον θεό που αποτελεί δόγμα και θρησκεία των θετικών ψευδευλαβών, που από καιρό σε καιρό επιχειρεί ωφέλιμες και σύντομες εκδρομές στην αιωνιότητα, στο αχανές, στο μυστήριο και στο άγνωστο μαζί μ’ αυτόν τον θεό που τον μεταχειρίζονται στον δρόμο σαν σταθμό;
Ή μήπως θέλετε να πείτε για τον αιμοχαρή στρατιωτικό θεό που δεν τον νοιάζει και πολύ αν τρέφεστε με βαλανίδια, ή με ψωμί, αλλά αντί για λειτουργίες και λατρείες θέλει ρομφαίες, δόρατα, έμβολα, σκορπιούς, καταπέλτες, φοβερά άγκιστρα από τα οποία κρέμονται ολόκληρα πλοία, πολιορκητικές χελώνες, πολιορκητικούς κριούς που σπρώχνουν τα τείχη σαν πλώρες, αρπάγια που αρπάχνουν τους στρατιώτες από τις θέσεις τους, τροχοφόρους πύργους σκεπασμένους με χορτάρια και χαίτες άλογων; Kι υστέρα λιθοβόλα που κομματιάζουν και κάνουν σκόνη τους εχθρικούς πύργους, σφαιροβόλα, γεράκια τειχοθραύστες, ριξότειχα που ρίχνουν τις πολιτείες μέσα στην λασπερή τους τάφρο, ελληνικά ηφαίστεια που τα σύρουν τριάντα ζευγάρια βόδια, ενετικά τηλεβόλα, λομβαρδικές σερπαντίνες, τον θεό που είπε στον Κογλιόνη: «Ζέψε σαν κτήνη τους Λομβαρδούς»;
Τον θεό που γελάει, δυστυχισμένε τραυματία, όταν βλέπει το φτωχικό σου στρώμα πάνω στο οποίο στενάζεις;
Τον θεό που τον μεθάει η κόλαση με όλα τα θανατηφόρα μηχανήματα της, τα καζάνια με την κοχλαστή πίσσα και τα καμίνια με τα πυρωμένα σίδερα;
Τον θεό που διώχνει ξαφνιασμένους τους ανθρώπους από την φτωχική τους στέγη;
Τον θεό που ονειρεύεται στεφάνια και εγκώμια, που κοιμάται με τους ήχους του ολμοβόλου του Λανκάστρ και τις μπομπάρδες του ΙΙεξάν;
Τον θεό που δανείζει τον κεραυνό του στην σκαμμένη υπόνομο για να ανάψει το φυτίλι;
Τον θεό που όταν η γη ανοίγεται τινάζοντας πελώρια αστραπή, ευχαριστιέται με την θέα των θνητών που σφενδονίζονται στον αέρα;
Φαντασιοπληξία του παρελθόντος που ανέχεται το παρόν!
Ή μήπως μιλάς για τον θεό κριτή; Σπάνια ιδιοτροπία!
Για τον θεό σφραγιδοφύλακα που έχει παρωπίδες και διεκπεραιώνει σε σύγχυση την δίκη Θνητός και Ύπαρξη;
Για τον πρόεδρο θεό που συνεδριάζει στην μεγάλη αίθουσα που λέγεται σύμπαν, που κρίνει τις ψυχές και χασμουριέται κάτω από τον ουρανό του Δεκεμβρίου, ανάμεσα στους δικηγόρους των αγγέλων και του δαίμονα;
Πες μου μήπως ζητάς τον θεό των Γουέβρων ή τον θεό των Μορμόνων ή τον θεό που ακρωτηρίασε τον Λαμπάρ;
Κοίταξε και διάλεξε· μήπως ζητάς τον θεό που δίνει στον βάρβαρο Τούρκο τον τάφο γεμάτο από γυναίκες και γεμάτον με άπειρο;
Ή μήπως τον θεό που αναγκάζει τον άνθρωπο να τραγουδά πένθιμα τον όρθρο και τον εσπερινό, και που παύει να είναι άνθρωπος μέσα στα παπικά παρεκκλήσια, ενώ ο δημιουργός του ευχαριστιέται να τον ακούει;
Ή μήπως μιλάς για τον θεό που έπρεπε ν’ εφεύρουμε;
Για τον θεό που μέσα στο σκοτάδι ο φόβος τον παραχωρεί στο φαινόμενο;
Τον θεό που έπλασαν οι σοφοί με βάση την ανθρώπινη σοφία, χρήσιμο για τον δούλο του, αγαθό στον μάγειρό του;
Τον θεό που ρυθμίζει σε όφελός του την υπερτίμηση των τροφίμων;
Τον φανταστικό θεό, που μέσα στο βάθος του ηλιακού του φάσματος, ο πονηρός χωριάτης εμπαίζει, διώχνει και ανέχεται συνάμα;
Τον θεό που δέχτηκε ο Λόκκε και αρνήθηκε ο Γκριμ;
Τον ύψιστο, στον όποιον ο Ντ Όλμπάχ έδωσε κύρος;
Τον αιώνιο θεό που έπλασε ο εφήμερος θνητός σαν μεσόστυλο ανάμεσα στον χρόνο και στο διάστημα, μια αρχιτεκτονική παρεμβολή που την πρόσθεσαν εκ των υστέρων στην ζωή, στην ειμαρμένη, στο αγαθό, στο κακό, στα πάντα, έναν ασταθή πύργο του κενού και απλό πάρεργο του ανθρώπου;
Όλοι αυτοί οι θεοί, όποιο όνομα κι αν τους δίνουν είναι τα πάντα... Και μονάχα θεοί δεν είναι!
Ο φτωχός θνητός, καθώς είναι πονηρός έχει ανάγκη από δικαστή, και καθώς είναι άσχημος έχει ανάγκη από ομοιότυπο, θέλει έναν θεό. Πολύ καλά! Λοιπόν ο άνθρωπος παίρνει λιθάρια, πλίνθους, ξύλα, σίδερα και τον φτιάχνει. Έτσι, κάθε λαός έχει και τον δικό του θεό και η θρησκεία έχει την ενότητα σαν όνομα και σαν προσωπείο την Λεγεώνα.
Ένας ναός αντικρίζει την νύχτα εκεί που ο άλλος βλέπει την αυγή. Ο Χέωψ λατρεύει τον Άμμωνα, που δεν τον ξέρει ο Ζαζερνάτ, για τους Δελφούς ο Οντίν είναι ανύπαρκτος, το σολιμανιέχ καθιερώνει τον Μωάμεθ, τον όποιον αρνείται το Ντολμέν.
Η γη δημιουργεί ένα τέρας και μπαίνει κάτω από την προστασία του, ενώ ο μεγάλος ουρανός κοιτάζει έκπληκτος που βλασταίνει πάνω στους κόπρους σας ο άθλιος αυτός θεός. Εμείς όμως τα πνεύματα που πλανιούνται στο διάστημα, δεν ματαιοπονούμε με τόσο μηδαμινό πράγμα, και χωρίς να ορμούμε με τόση λύσσα στην χαμένη λάμψη, χωρίς να κυνηγούμε την χλωμή οπτασία, χωρίς να ζητούμε από το σκοτάδι μια λύση για το παράξενο πρόβλημα, κοροϊδεύουμε μέσα στην νύχτα το ξόανο που εσείς ονομάζετε Βράχμαν, θεό που ανακατώνει την γενειάδα του με το τεχνητό άπειρο· θεό-πίθηκο για τον Νέγρο και θεό-πανούκλα για το Θιβέτ· δήμιο που υψώνει για τον θνητό μια τεράστια αγχόνη, βόδι στην Μέμφη, δράκοντα στην Τύρο και ύδρα στην Χαλδαία. Χίμαιρα και όχι Λόγο, είδωλο και όχι Ιδέα.
Η σφαίρα σου ασπρόμαλλο παιδί παίζει μ’ αυτό το παιχνίδι. Άνθρωπε, τρελό πνεύμα, που μάταια σε ζητούσε ο Διογένης· άνθρωπε, προκαλείς τον οίκτο ακόμα και σ’ αυτά τα όντα του χάους, και σ’ αυτό το σκοτάδι που τρεμουλιάζει και θρηνεί. Γιατί ο στενός σου κόσμος ονειροπόλε ονειρεύεται ένα όνειρο πεπερασμένο.
Φτιάχνεις έναν Θεό μιμούμενος την αδύνατη ύπαρξή σου και μέσα στην φτώχεια των ευτελών σου παθών, ενστίκτου, γνώσης, έρωτα, πολέμων και μίσους, ζυμώνεις το χώμα με την αιωνιότητα και πλάθεις θεότητα από τον βόρβορο! Και όταν μέσα στην μανία, ή μάλλον μέσα στην κραιπάλη σου, σφυρηλατείς ανόητα το φρικτό αυτό σκιαγράφημα, τον κουφό, τον τυφλό, τον σκληρό, τον απαίσιο αυτόν γίγαντα, αυτό το φάντασμα από σκοτάδι, που το στηρίζει η φρίκη, φτιάχνεις αυτόν τον θεό της ασκήμιας, του σκοταδιού και της άπατης, από τον φόβο του για την φύση.
Εσύ διαβάτη, τι θέλεις, λοιπόν;
Κι εγώ απάντησα:
-Θέλω το όνομα του αληθινού θεού, φώναξα με φρίκη, για να το πω στην γη που αδημονεί.
19 Ιουνίου 2008
Γλώσσα
Σήμερα βιώνουμε μία τραγική πραγματικότητα σε σχέση με την γλώσσα μας και την χρήση της. Η θαυμάσια Ελληνική γλώσσα καταστρέφεται κυριολεκτικά. Καταργούμε συνεχώς τα επιμέρους στοιχεία της και την απλοποιούμε οδηγώντας την στην λατινικοποίηση και τον θάνατο.
Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν ανησυχεί. Αντίθετα οι περισσότεροι θεωρούν φυσικό που συμβαίνει αυτό και το χειρότερο το θεωρούν εξέλιξη!
Έχω όμως μία ερώτηση για όλους:
Αν η γλώσσα μας πρέπει να απλοποιηθεί και να φτάσει στην κατάντια που περιέγραψα στο "Ελληνική γλώσσα. Μια διαχρονική ματιά στην καταστροφή της" τότε γιατί στα Windows XP και στα VISTA (δεν ξέρω για τα παλιότερα συστήματα), υπάρχουν ελληνικές γραμματοσειρές στο πολυτονικό;
Πάρτε μία γεύση πολυτονικού κειμένου και συγκρίνετέ το με τα γκρίκλις και τα κείμενα χωρίς τόνους:
ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν·
Το πληκτρολόγιο έχει πλέον συντομεύσεις για περισπωμένες, δασείες υπογεγραμμένες κλπ. Μην μου πείτε ότι η Microsoft έβαλε στα Windows πολυτονικές γραμματοσειρές επειδή της το ζητήσαμε εμείς...
Μήπως έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε στην φάση της εισαγωγής της ελληνικής στα λειτουργικά των υπολογιστών;
Μήπως σε λίγο οι ξένοι θα μπορούν να χειρίζονται τα ελληνικά ενώ εμείς θα γράφουμε στα γκρίκλις;
Πόσες άγνωστες λέξεις είχατε σε αυτό το 2000 ετών κείμενο;
Και μην μου πει κανείς ότι τα πνεύματα, οι τόνοι και το τελικό "ν" τον εμπόδισαν να διαβάσει...
Το χειρότερο όλων είναι ότι κανείς δεν ανησυχεί. Αντίθετα οι περισσότεροι θεωρούν φυσικό που συμβαίνει αυτό και το χειρότερο το θεωρούν εξέλιξη!
Έχω όμως μία ερώτηση για όλους:
Αν η γλώσσα μας πρέπει να απλοποιηθεί και να φτάσει στην κατάντια που περιέγραψα στο "Ελληνική γλώσσα. Μια διαχρονική ματιά στην καταστροφή της" τότε γιατί στα Windows XP και στα VISTA (δεν ξέρω για τα παλιότερα συστήματα), υπάρχουν ελληνικές γραμματοσειρές στο πολυτονικό;
Πάρτε μία γεύση πολυτονικού κειμένου και συγκρίνετέ το με τα γκρίκλις και τα κείμενα χωρίς τόνους:
ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. 4 καὶ εἶδεν ὁ Θεὸς τὸ φῶς, ὅτι καλόν·
Το πληκτρολόγιο έχει πλέον συντομεύσεις για περισπωμένες, δασείες υπογεγραμμένες κλπ. Μην μου πείτε ότι η Microsoft έβαλε στα Windows πολυτονικές γραμματοσειρές επειδή της το ζητήσαμε εμείς...
Μήπως έχουμε αρχίσει να μπαίνουμε στην φάση της εισαγωγής της ελληνικής στα λειτουργικά των υπολογιστών;
Μήπως σε λίγο οι ξένοι θα μπορούν να χειρίζονται τα ελληνικά ενώ εμείς θα γράφουμε στα γκρίκλις;
Πόσες άγνωστες λέξεις είχατε σε αυτό το 2000 ετών κείμενο;
Και μην μου πει κανείς ότι τα πνεύματα, οι τόνοι και το τελικό "ν" τον εμπόδισαν να διαβάσει...
Αιτία λύπης
Διαβάζω σε περιοδικό:
Για να μάθεις όλα όσα θα ήθελες για την Ουαλία, μπορείς να τηλεφωνήσεις ή να επισκεφθείς το site του Γραφείου Τουρισμού της Μεγάλης Βρετανίας και να ζητήσεις να σου στείλουν δωρεάν έναν καταπληκτικό οδηγό της Ουαλίας.
Χωρίς βέβαια να το έχω εξακριβώσει, αμφιβάλλω εάν εμείς κάνουμε το ίδιο πράγμα. Συνήθως οι υπηρεσίες μας είναι "μπάτε σκύλοι αλέστε".
Γράψτε κάτι από όσα σας συνέβησαν, καλά ή κακά, με τα "τουριστικά" εντός Ελλάδος. Τώρα που αρχίζει το καλοκαίρι θα είναι χρήσιμα για να αποφύγουν και άλλοι τις κακοτοπιές.
Για να μάθεις όλα όσα θα ήθελες για την Ουαλία, μπορείς να τηλεφωνήσεις ή να επισκεφθείς το site του Γραφείου Τουρισμού της Μεγάλης Βρετανίας και να ζητήσεις να σου στείλουν δωρεάν έναν καταπληκτικό οδηγό της Ουαλίας.
Χωρίς βέβαια να το έχω εξακριβώσει, αμφιβάλλω εάν εμείς κάνουμε το ίδιο πράγμα. Συνήθως οι υπηρεσίες μας είναι "μπάτε σκύλοι αλέστε".
Γράψτε κάτι από όσα σας συνέβησαν, καλά ή κακά, με τα "τουριστικά" εντός Ελλάδος. Τώρα που αρχίζει το καλοκαίρι θα είναι χρήσιμα για να αποφύγουν και άλλοι τις κακοτοπιές.
Ελληνική γλώσσα. Μια διαχρονική ματιά στην καταστροφή της
Επ' ευκαιρία της καταχώρησης για τον ευρωβουλευτή διαβάστε εδώ το
δεύτερο από τα δύο "προφητικά" κειμενάκια που έχω γράψει για κάποιο
βιβλίο. Εκδοθεί δεν εκδοθεί τι σημασία έχει πια...
Όταν κάτι συμβαίνει σιγά-σιγά δεν του δίνουμε σημασία. Αυτό το έχουν καταλάβει όλοι εκείνοι που συμβάλλουν (για δικούς τους σκοπούς) στην υπερ-απλούστευση και λατινοποίηση της θαυμάσιας γλώσσας μας. Θα παίξω τον ρόλο του προφήτη για να δείτε που θα καταντήσουμε την πολύπαθη γλώσσα μας αν δεν ξυπνήσουμε και συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τις βλακείες που προωθούνται στα κανάλια της τηλεόρασης.
Κάποτε λέγαμε:
«Τώρα θα προσευχηθώ εις τον έναν και μοναδικόν θεόν δια την μακροημέρευσιν και την ευτυχίαν σας».
Προσέξτε την σταδιακή αλλαγή στις υπογραμμίσεις:
-Απλοποίηση «ν» και «δια»: «Τώρα θα προσευχηθώ εις τον ένα και μοναδικό θεό για την μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
-Απλοποίηση «εις τον»: «Τώρα θα προσευχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για την μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
-Απλοποίηση «ν»: «Τώρα θα προσευχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
Ακολουθεί η «βαριά μετατροπή»:
-Απλοποίηση διφθόγγου «ευ» σε «φ»: «Τώρα θα προσεφχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρεφση και την εφτυχία σας».
-Απλοποίηση του «ω» σε «ο»: «Τόρα θα προσεφχηθό στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρεφση και την εφτυχία σας».
-Απλοποίηση των «υ,η,ει,οι» σε «ι»: «Τόρα θα προσεφχιθό στον ένα και μοναδικό θεό για τι μακροημέρεφσι και τιν εφτιχία σας».
-Απλοποίηση του «σ» σε «s»: «Τόρα θα προσεφχιθό sτον ένα και μοναδικό θεό για τι μακροημέρεφsι και τιν εφτιχία sαs».
-Πλήρης λατινοποίηση και του «θ» σε «th» και κατάργηση και του τόνου (που ήδη πολλοί δεν τον χρησιμοποιούν πλέον) για να ταιριάζουν όλα και με τα πληκτρολόγια των κομπιούτερ, παρά το γεγονός ότι τα Windows (για ποιον λόγο άραγε;) υποστηρίζουν πλέον Ελληνικά με τόνους, πνεύματα και υπογεγραμμένες: «Tora tha prosefxitho sto ena ke monadiko theo gia ti makroimerefsi ke ti eftixia sas»
Η θαυμάσια οπτικώς φράση «Τώρα θα προσευχηθώ εις τον έναν και μοναδικόν θεόν δια την μακροημέρευσιν και την ευτυχίαν σας»
σε μερικά χρόνια θα έχει μετατραπεί στο φρικτό:
«Tora tha prosefxitho sto ena ke monadiko theo gia ti makroimerefsi ke ti eftixia sas».
Αν δεν το πιστεύετε μπείτε στο ίντερνετ και δείτε πόσοι γράφουν με αγγλικούς χαρακτήρες μόνο και μόνο γιατί βαριούνται να πατήσουν ένα κουμπί, για να αλλάξει η γλώσσα του πληκτρολογίου.
Έχω αρχίσει να νοσταλγώ την τουρκοκρατία. Τουλάχιστον τότε υπήρχε πρόβλημα επιβίωσης και όλα επιτρέπονταν…
Όταν κάτι συμβαίνει σιγά-σιγά δεν του δίνουμε σημασία. Αυτό το έχουν καταλάβει όλοι εκείνοι που συμβάλλουν (για δικούς τους σκοπούς) στην υπερ-απλούστευση και λατινοποίηση της θαυμάσιας γλώσσας μας. Θα παίξω τον ρόλο του προφήτη για να δείτε που θα καταντήσουμε την πολύπαθη γλώσσα μας αν δεν ξυπνήσουμε και συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με τις βλακείες που προωθούνται στα κανάλια της τηλεόρασης.
Κάποτε λέγαμε:
«Τώρα θα προσευχηθώ εις τον έναν και μοναδικόν θεόν δια την μακροημέρευσιν και την ευτυχίαν σας».
Προσέξτε την σταδιακή αλλαγή στις υπογραμμίσεις:
-Απλοποίηση «ν» και «δια»: «Τώρα θα προσευχηθώ εις τον ένα και μοναδικό θεό για την μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
-Απλοποίηση «εις τον»: «Τώρα θα προσευχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για την μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
-Απλοποίηση «ν»: «Τώρα θα προσευχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρευση και την ευτυχία σας».
Ακολουθεί η «βαριά μετατροπή»:
-Απλοποίηση διφθόγγου «ευ» σε «φ»: «Τώρα θα προσεφχηθώ στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρεφση και την εφτυχία σας».
-Απλοποίηση του «ω» σε «ο»: «Τόρα θα προσεφχηθό στον ένα και μοναδικό θεό για τη μακροημέρεφση και την εφτυχία σας».
-Απλοποίηση των «υ,η,ει,οι» σε «ι»: «Τόρα θα προσεφχιθό στον ένα και μοναδικό θεό για τι μακροημέρεφσι και τιν εφτιχία σας».
-Απλοποίηση του «σ» σε «s»: «Τόρα θα προσεφχιθό sτον ένα και μοναδικό θεό για τι μακροημέρεφsι και τιν εφτιχία sαs».
-Πλήρης λατινοποίηση και του «θ» σε «th» και κατάργηση και του τόνου (που ήδη πολλοί δεν τον χρησιμοποιούν πλέον) για να ταιριάζουν όλα και με τα πληκτρολόγια των κομπιούτερ, παρά το γεγονός ότι τα Windows (για ποιον λόγο άραγε;) υποστηρίζουν πλέον Ελληνικά με τόνους, πνεύματα και υπογεγραμμένες: «Tora tha prosefxitho sto ena ke monadiko theo gia ti makroimerefsi ke ti eftixia sas»
Η θαυμάσια οπτικώς φράση «Τώρα θα προσευχηθώ εις τον έναν και μοναδικόν θεόν δια την μακροημέρευσιν και την ευτυχίαν σας»
σε μερικά χρόνια θα έχει μετατραπεί στο φρικτό:
«Tora tha prosefxitho sto ena ke monadiko theo gia ti makroimerefsi ke ti eftixia sas».
Αν δεν το πιστεύετε μπείτε στο ίντερνετ και δείτε πόσοι γράφουν με αγγλικούς χαρακτήρες μόνο και μόνο γιατί βαριούνται να πατήσουν ένα κουμπί, για να αλλάξει η γλώσσα του πληκτρολογίου.
Έχω αρχίσει να νοσταλγώ την τουρκοκρατία. Τουλάχιστον τότε υπήρχε πρόβλημα επιβίωσης και όλα επιτρέπονταν…
Η καταστροφή της γλώσσας μας
Επ' ευκαιρία της προηγούμενης καταχώρησης διαβάστε εδώ το πρώτο από δύο "προφητικά" κειμενάκια που έχω γράψει για κάποιο βιβλίο. Εκδοθεί δεν εκδοθεί τι σημασία έχει πια...
Η γλώσσα μας φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Καταργούνται τόνοι, λέξεις και σε λίγο θα καταργηθούν και τα διπλά φωνήεντα.
Τι μας χρειάζεται, λένε ήδη πολλοί μεγάλοι φωστήρες που απομυζούν τον κρατικό κορβανά, να έχουμε τα η, ι, υ, ει, οι; Να κάνουμε την γλώσσα μας απλούστερη.
Αυτό που δεν έχει πετύχει ο χρόνος και οι εκατοντάδες κατακτητές, πρόκειται να το επιτύχουν οι Νεοέλληνες, που κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Φτωχαίνουμε την Γλώσσα των γλωσσών. Καταργήσαμε τα αρχαία ελληνικά και μεγαλώσαμε ολόκληρες γενιές με την πεποίθηση ότι τα αρχαία είναι μία ξένη γλώσσα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από αυτό. Διαβάστε το παρακάτω τυχαίο κομμάτι της Ιλιάδας, σε γλώσσα άκρως αρχαϊκή. Αν και μερικές λέξεις έχουν λίγο διαφορετική μορφή ή έννοια τις περισσότερες τις χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα. Σε παρένθεση θα βάλω μόνο τις λέξεις που δεν έχουν σημερινή μορφή. Σε παρένθεση υπάρχουν οι σχεδόν άγνωστες λέξεις που δεν χρησιμοποιούμε σήμερα:
«Ει(εάν) δή(δηλαδή) ομού πόλεμός τε(και) δαμά(δαμάζει) και λοιμός Αχαιούς·
αλλά άγε(πήγαινε) δή τινα μάντιν ερείομεν(;) ή ιερήα(ιερέα)
ή και ονειροπόλον, και γάρ(διότι) το όναρ(όνειρο) εκ Διός εστιν(είναι),
ός(οποίος) και είποι ότι τόσον εχώσατο(;) Φοίβος Απόλλων»
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, σε ένα κείμενο περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια μακριά μας, στις τριάντα έξι λέξεις υπάρχουν δύο άγνωστες, εννιά που είναι οικίες γιατί χρησιμοποιούνται ακόμη στην καθαρεύουσα και είκοσι πέντε αυτούσιες με την ίδια έννοια και σήμερα και τότε.
Δεν νομίζω να χρειάζεται κάτι περισσότερο για να πεισθεί κανείς ότι η γλώσσα παραμένει σχεδόν ίδια εδώ και 3000 χρόνια και ότι θα είναι έγκλημα αν συνεχίσουμε να την καταστρέφουμε.
-Καταργήσαμε τα επιρρήματα. Έχει επικρατήσει πλέον να λέμε: ακουστικά και εννοούμε μία από τις δύο λέξεις: ή το επίρρημα ακουστικώς ή τα ακουστικά με τα οποία ακούμε μουσική. Και αν καταργηθεί και το διπλό φωνήεν ω και ο, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί υπάρχει το ακουστικώς αλλά και το ακουστικός…
-Ήδη μπήκαμε στην δεύτερη φάση κατάργησης του τελικού νί. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να καταργούμε το αρσενικό γένος μετατρέποντάς το σε ουδέτερο. Λέμε:
Το πειθήνιο υπηρέτη και όχι τον πειθήνιο υπηρέτη.
Το Θεό και όχι τον Θεό (κάτι άκρως υβριστικό).
Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν καταργούσαμε σε πρώτη φάση το νι στα αρσενικά Θεόν, υπηρέτην, στρατιώτην κλπ.
Οι Άγγλοι μπορούν να λένε το Θεό ή το παιδί. Έχουν ένα μόνο άρθρο. Εμείς όμως όταν λέμε «θα καλέσω το…» περιμένουμε έπειτα να ακούσουμε ένα ουδέτερο όνομα. Ενώ όταν λέμε «θα καλέσω τον…» περιμένουμε να ακούσουμε ένα αρσενικό όνομα.
Υπάρχει εδώ και η βλακώδης δικαιολογία ότι μόνο όταν ακολουθεί φωνήεν σε αρσενικό όνομα βάζουμε τελικό σίγμα. Παρατηρήστε όμως την διαφορά παρακάτω:
Θα βάλω ένα ουδέτερο χρώμα.
Θα βάλω έναν ουδέτερο παρατηρητή.
Και επ’ ευκαιρία έχω δύο απορίες που θα ήθελα να μου λύσει κάποιος από τους υπέρμαχους της γλωσσικής απλοποίησης:
Απορία πρώτη:
Έχουμε πολλές λέξεις με ίδιο ήχο αλλά διαφορετική γραφή και καταλαβαίνουμε την διαφορά πχ:
Χείρα (χέρι)-χήρα (αυτή που πέθανε ο άνδρας της)
Χοίρος(γουρούνι)-χήρος(αυτός που πέθανε η γυναίκα του)
Σκάβεται(παθητική φωνή)-σκάβετε(ενεργητική φωνή)
Κρητικός(από την Κρήτη)-κριτικός(τέχνης)
Όταν κάποτε καταφέρουν να καταργήσουν τα πολλά φωνήεντα, πως θα καταλαβαίνουμε την διαφορά αυτών των λέξεων;
Απορία δεύτερη και κυριότερη:
Οι Γάλλοι έχουν την λέξη «pegeot» και την προφέρουν «πεζό». Oι Άγγλοι έχουν την λέξη «daughter» και την προφέρουν περίπου «ντότα». Και οι δύο λαοί έχουν χιλιάδες λέξεις με γράμματα που δεν προφέρονται και είναι άχρηστα. Αφού είναι τόσο έξυπνοι και προοδευτικοί, και όχι εθνικιστές σαν εμάς που θέλουμε να κρατήσουμε σώα την γλώσσα μας, γιατί δεν την απλοποιούν;
Τϊ ρωτάω τώρα ο εθνικιστής έ;
Η γλώσσα μας φτωχαίνει όλο και περισσότερο. Καταργούνται τόνοι, λέξεις και σε λίγο θα καταργηθούν και τα διπλά φωνήεντα.
Τι μας χρειάζεται, λένε ήδη πολλοί μεγάλοι φωστήρες που απομυζούν τον κρατικό κορβανά, να έχουμε τα η, ι, υ, ει, οι; Να κάνουμε την γλώσσα μας απλούστερη.
Αυτό που δεν έχει πετύχει ο χρόνος και οι εκατοντάδες κατακτητές, πρόκειται να το επιτύχουν οι Νεοέλληνες, που κόβουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται. Φτωχαίνουμε την Γλώσσα των γλωσσών. Καταργήσαμε τα αρχαία ελληνικά και μεγαλώσαμε ολόκληρες γενιές με την πεποίθηση ότι τα αρχαία είναι μία ξένη γλώσσα! Δεν υπάρχει μεγαλύτερος μύθος από αυτό. Διαβάστε το παρακάτω τυχαίο κομμάτι της Ιλιάδας, σε γλώσσα άκρως αρχαϊκή. Αν και μερικές λέξεις έχουν λίγο διαφορετική μορφή ή έννοια τις περισσότερες τις χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα. Σε παρένθεση θα βάλω μόνο τις λέξεις που δεν έχουν σημερινή μορφή. Σε παρένθεση υπάρχουν οι σχεδόν άγνωστες λέξεις που δεν χρησιμοποιούμε σήμερα:
«Ει(εάν) δή(δηλαδή) ομού πόλεμός τε(και) δαμά(δαμάζει) και λοιμός Αχαιούς·
αλλά άγε(πήγαινε) δή τινα μάντιν ερείομεν(;) ή ιερήα(ιερέα)
ή και ονειροπόλον, και γάρ(διότι) το όναρ(όνειρο) εκ Διός εστιν(είναι),
ός(οποίος) και είποι ότι τόσον εχώσατο(;) Φοίβος Απόλλων»
Με έναν πρόχειρο υπολογισμό, σε ένα κείμενο περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια μακριά μας, στις τριάντα έξι λέξεις υπάρχουν δύο άγνωστες, εννιά που είναι οικίες γιατί χρησιμοποιούνται ακόμη στην καθαρεύουσα και είκοσι πέντε αυτούσιες με την ίδια έννοια και σήμερα και τότε.
Δεν νομίζω να χρειάζεται κάτι περισσότερο για να πεισθεί κανείς ότι η γλώσσα παραμένει σχεδόν ίδια εδώ και 3000 χρόνια και ότι θα είναι έγκλημα αν συνεχίσουμε να την καταστρέφουμε.
-Καταργήσαμε τα επιρρήματα. Έχει επικρατήσει πλέον να λέμε: ακουστικά και εννοούμε μία από τις δύο λέξεις: ή το επίρρημα ακουστικώς ή τα ακουστικά με τα οποία ακούμε μουσική. Και αν καταργηθεί και το διπλό φωνήεν ω και ο, τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα γιατί υπάρχει το ακουστικώς αλλά και το ακουστικός…
-Ήδη μπήκαμε στην δεύτερη φάση κατάργησης του τελικού νί. Έτσι φτάσαμε στο σημείο να καταργούμε το αρσενικό γένος μετατρέποντάς το σε ουδέτερο. Λέμε:
Το πειθήνιο υπηρέτη και όχι τον πειθήνιο υπηρέτη.
Το Θεό και όχι τον Θεό (κάτι άκρως υβριστικό).
Αυτό βέβαια δεν θα μπορούσε να γίνει αν δεν καταργούσαμε σε πρώτη φάση το νι στα αρσενικά Θεόν, υπηρέτην, στρατιώτην κλπ.
Οι Άγγλοι μπορούν να λένε το Θεό ή το παιδί. Έχουν ένα μόνο άρθρο. Εμείς όμως όταν λέμε «θα καλέσω το…» περιμένουμε έπειτα να ακούσουμε ένα ουδέτερο όνομα. Ενώ όταν λέμε «θα καλέσω τον…» περιμένουμε να ακούσουμε ένα αρσενικό όνομα.
Υπάρχει εδώ και η βλακώδης δικαιολογία ότι μόνο όταν ακολουθεί φωνήεν σε αρσενικό όνομα βάζουμε τελικό σίγμα. Παρατηρήστε όμως την διαφορά παρακάτω:
Θα βάλω ένα ουδέτερο χρώμα.
Θα βάλω έναν ουδέτερο παρατηρητή.
Και επ’ ευκαιρία έχω δύο απορίες που θα ήθελα να μου λύσει κάποιος από τους υπέρμαχους της γλωσσικής απλοποίησης:
Απορία πρώτη:
Έχουμε πολλές λέξεις με ίδιο ήχο αλλά διαφορετική γραφή και καταλαβαίνουμε την διαφορά πχ:
Χείρα (χέρι)-χήρα (αυτή που πέθανε ο άνδρας της)
Χοίρος(γουρούνι)-χήρος(αυτός που πέθανε η γυναίκα του)
Σκάβεται(παθητική φωνή)-σκάβετε(ενεργητική φωνή)
Κρητικός(από την Κρήτη)-κριτικός(τέχνης)
Όταν κάποτε καταφέρουν να καταργήσουν τα πολλά φωνήεντα, πως θα καταλαβαίνουμε την διαφορά αυτών των λέξεων;
Απορία δεύτερη και κυριότερη:
Οι Γάλλοι έχουν την λέξη «pegeot» και την προφέρουν «πεζό». Oι Άγγλοι έχουν την λέξη «daughter» και την προφέρουν περίπου «ντότα». Και οι δύο λαοί έχουν χιλιάδες λέξεις με γράμματα που δεν προφέρονται και είναι άχρηστα. Αφού είναι τόσο έξυπνοι και προοδευτικοί, και όχι εθνικιστές σαν εμάς που θέλουμε να κρατήσουμε σώα την γλώσσα μας, γιατί δεν την απλοποιούν;
Τϊ ρωτάω τώρα ο εθνικιστής έ;
ΝΕΑ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΒΙΑΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ !!!!!!
Αν δεν είναι "ράδιο αρβύλα" η είδηση...: Άμα έχεις τέτοιους Ευρωβουλευτές τι τους θέλεις τους Τούρκους; Να τον χαιρόμαστε και να τον "εκατοστήσουμε".
Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρότασή του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό την σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το γράμμα 'σ' και να αντικατασταθεί από το τελικό γράμμα 'ς'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας'.
Παρακαλώ να το προωθήσετε,ώστε να δείξουμε πως αυτή η προχωρημένη για αυτούς ιδέα είναι ανθελληνική και θα μας καταστρέψει!!!
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ.
Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρότασή του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό την σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.
Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως 'τροφή για σκέψη' τα εξής:
1. Να καταργηθούν τα γράμματα 'η' και 'υ' και να αντικατασταθούν από το γράμμα 'ι'.
2. Να καταργηθεί το γράμμα 'ω' και να αντικατασταθεί από το γράμμα 'ο'.
3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: 'αι'---> 'ε', 'ει'--->'ι', 'οι--->ι', 'υι'--->ι','αυ'--->'αβ', 'ευ'--->'εβ'
4. Να καταργηθεί η χρήση του 'γγ' και να αντικατασταθεί από το 'γκ'.
5. Να καταργηθεί το γράμμα 'σ' και να αντικατασταθεί από το τελικό γράμμα 'ς'.
Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ,λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το 'ου').
Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας'.
Παρακαλώ να το προωθήσετε,ώστε να δείξουμε πως αυτή η προχωρημένη για αυτούς ιδέα είναι ανθελληνική και θα μας καταστρέψει!!!
Υ.Γ. ΟΠΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΧΕΝΡΙ ΚΙΣΣΙΓΚΕΡ: Ο Ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ δηλαδή, να πλήξουμε την γλώσσα, την θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητα του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή την νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ.
17 Ιουνίου 2008
Ληστεία στο ΑΤΜ
Αν ποτέ κάποιος κλέφτης σας αναγκάσει να κάνετε ανάληψη από ένα ATM μηχάνημα, μπορείτε να ειδοποιήσετε την αστυνομία εισάγοντας τον αριθμό PIN αντίστροφα. Για παράδειγμα αν ο αριθμός pin είναι 1234 θα πρέπει να εισάγετε 4321. Το ΑΤΜ αναγνωρίζει ότι ο αριθμός PIN είναι αντίστροφος από την κάρτα που τοποθετήσατε στο μηχάνημα. Το μηχάνημα θα σας δώσει τα χρήματα που ζητήσατε, αλλά εν αγνοία του ληστή, ειδοποιείτε την αστυνομία.
Αυτή η πληροφορία πρόσφατα αναμεταδόθηκε στην τηλεόραση και αποδείχθηκε πως χρησιμοποιείται σπάνια γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της λειτουργίας.
Αυτή η πληροφορία πρόσφατα αναμεταδόθηκε στην τηλεόραση και αποδείχθηκε πως χρησιμοποιείται σπάνια γιατί ο κόσμος δεν γνωρίζει την ύπαρξη αυτής της λειτουργίας.
Οι τέσσερις σύζυγοι
Στους αρχαίους χρόνους, υπήρξε ένας πλούσιος έμπορος που είχε τέσσερις συζύγους. Αγάπησε την τέταρτη σύζυγο πιο πολύ από όλες, της αγόραζε ωραία ρούχα, της έφερνε τα νοστιμότερα φαγητά στο τραπέζι, την πρόσεχε πάρα πολύ και της έδινε ότι καλύτερο υπήρχε
Αγάπησε επίσης την τρίτη σύζυγό του πάρα πολύ. Ήταν πολύ υπερήφανος για αυτήν και την παρουσίαζε στους φίλους του. Εντούτοις ήταν πάντα σε μεγάλο φόβο ότι θα φύγει μακριά του με κάποιον άλλον.
Επίσης, αγάπησε την δεύτερη σύζυγό του. Ήταν πολύ διακριτική, υπομονετική και την συμβουλευόταν. Όποτε ο έμπορος αντιμετώπιζε προβλήματα, γύριζε πάντα στην δεύτερη σύζυγό του που πάντα τον βοηθούσε.
Η πρώτη σύζυγος του εμπόρου ήταν πολύ πιστή συνεργάτις και είχε την μεγαλύτερη συνεισφορά στη διατήρηση του πλούτου και της επιχείρησής του καθώς επίσης και την φροντίδα της οικογένειας. Εντούτοις, ο έμπορος δεν την αγάπησε και αν και αυτή τον αγαπούσε βαθιά αυτός μόλις που την πρόσεχε.
Μια ημέρα, ο έμπορος έπεσε άρρωστος. Ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει σύντομα. Σκέφτηκε την πολυτελή ζωή του και είπε: «Τώρα έχω τέσσερις συζύγους. Αλλά όταν πεθάνω, θα είμαι μόνος. Πόση μοναξιά θα νιώθω!»
Έτσι είπε στην τέταρτη σύζυγο:
-Σε αγάπησα πιο πολύ, σου έδωσα ότι καλύτερο είχα και σε πρόσεχα συνέχεια. Τώρα που πεθαίνω, θα έρθεις να μου κρατήσεις συντροφιά;
-Με τίποτα! Είπε εκείνη και έφυγε αμέσως.
Παρόμοιες απαντήσεις έδωσαν η τρίτη και η δεύτερη σύζυγος. Τότε μια φωνή του είπε:
-Θα έρθω εγώ μαζί ρου. Θα σε ακολουθήσω όπου και να πας.
Ο έμπορος κοίταξε και είδε την πρώτη σύζυγό του και πολύ θλιμμένος είπε:
-Έπρεπε να σε έχω προσέξει πολύ περισσότερο!
Πραγματικά, κάθε ένας μας έχει τέσσερις συζύγους στην ζωή του:
-Η τέταρτη σύζυγος είναι το σώμα μας. Όσο και να το περιποιηθούμε θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.
-Η τρίτη σύζυγός μας αντιπροσωπεύει την θέση και τον πλούτο μας. Όταν πεθαίνουμε, όλα πηγαίνουν σε άλλους.
-Η δεύτερη σύζυγος είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα από το πόσο στενά δεμένοι ήταν μαζί μας όταν είμαστε ζωντανοί, το περισσότερο που μπορούν να μείνουν με μας είναι μέχρι τον τάφο.
-Η πρώτη σύζυγος είναι, στην πραγματικότητα, η ψυχή μας, που την παραμελούμε συχνά όταν αναζητάμε υλικά αγαθά και απολαύσεις.
Αγάπησε επίσης την τρίτη σύζυγό του πάρα πολύ. Ήταν πολύ υπερήφανος για αυτήν και την παρουσίαζε στους φίλους του. Εντούτοις ήταν πάντα σε μεγάλο φόβο ότι θα φύγει μακριά του με κάποιον άλλον.
Επίσης, αγάπησε την δεύτερη σύζυγό του. Ήταν πολύ διακριτική, υπομονετική και την συμβουλευόταν. Όποτε ο έμπορος αντιμετώπιζε προβλήματα, γύριζε πάντα στην δεύτερη σύζυγό του που πάντα τον βοηθούσε.
Η πρώτη σύζυγος του εμπόρου ήταν πολύ πιστή συνεργάτις και είχε την μεγαλύτερη συνεισφορά στη διατήρηση του πλούτου και της επιχείρησής του καθώς επίσης και την φροντίδα της οικογένειας. Εντούτοις, ο έμπορος δεν την αγάπησε και αν και αυτή τον αγαπούσε βαθιά αυτός μόλις που την πρόσεχε.
Μια ημέρα, ο έμπορος έπεσε άρρωστος. Ήξερε ότι επρόκειτο να πεθάνει σύντομα. Σκέφτηκε την πολυτελή ζωή του και είπε: «Τώρα έχω τέσσερις συζύγους. Αλλά όταν πεθάνω, θα είμαι μόνος. Πόση μοναξιά θα νιώθω!»
Έτσι είπε στην τέταρτη σύζυγο:
-Σε αγάπησα πιο πολύ, σου έδωσα ότι καλύτερο είχα και σε πρόσεχα συνέχεια. Τώρα που πεθαίνω, θα έρθεις να μου κρατήσεις συντροφιά;
-Με τίποτα! Είπε εκείνη και έφυγε αμέσως.
Παρόμοιες απαντήσεις έδωσαν η τρίτη και η δεύτερη σύζυγος. Τότε μια φωνή του είπε:
-Θα έρθω εγώ μαζί ρου. Θα σε ακολουθήσω όπου και να πας.
Ο έμπορος κοίταξε και είδε την πρώτη σύζυγό του και πολύ θλιμμένος είπε:
-Έπρεπε να σε έχω προσέξει πολύ περισσότερο!
Πραγματικά, κάθε ένας μας έχει τέσσερις συζύγους στην ζωή του:
-Η τέταρτη σύζυγος είναι το σώμα μας. Όσο και να το περιποιηθούμε θα μας αφήσει όταν πεθάνουμε.
-Η τρίτη σύζυγός μας αντιπροσωπεύει την θέση και τον πλούτο μας. Όταν πεθαίνουμε, όλα πηγαίνουν σε άλλους.
-Η δεύτερη σύζυγος είναι η οικογένεια και οι φίλοι μας. Ανεξάρτητα από το πόσο στενά δεμένοι ήταν μαζί μας όταν είμαστε ζωντανοί, το περισσότερο που μπορούν να μείνουν με μας είναι μέχρι τον τάφο.
-Η πρώτη σύζυγος είναι, στην πραγματικότητα, η ψυχή μας, που την παραμελούμε συχνά όταν αναζητάμε υλικά αγαθά και απολαύσεις.
Από ένα παλιό ινδικό συναξάρι...
Κάποτε βαθιά μέσα στον χρόνο όλοι οι άνθρωποι ήταν θεοί. Καταχράστηκαν όμως σε τέτοιο βαθμό την θεία δύναμή τους ώστε ο Μπράχμα αποφάσισε να τους αφαιρέσει την θεία φύση τους και να την κρύψει κάπου όπου δεν θα μπορούσαν να την ξαναβρούν. Οι Θεοί που συγκεντρώθηκαν για να βρουν λύση πρότειναν να την θάψουν βαθιά στην γη όμως ο άνθρωπος θα έσκαβε και θα την εύρισκε. Σκέφτηκαν να την ρίξουν στα βάθη της θάλασσας. Αλλά ο Μπράχμα ήταν σίγουρος ότι οι άνθρωποι κάποτε θα εξερευνούσαν τους βυθούς και θα την έφερναν στην επιφάνεια. Έτσι οι Θεοί δεν είχαν τι να προτείνουν γιατί δεν ήξεραν μέρος απροσπέλαστο στον άνθρωπο.
Τελικά ο Μπράχμα είπε:
-Θα κρύψουμε την θεότητα του ανθρώπου βαθιά μέσα του. Είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί ποτέ για να ψάξει.
Από τότε ο άνθρωπος κάνει τον γύρο της γης, εξερευνά, αναρριχάται, καταδύεται και σκάβει μάταια ψάχνοντας για κάτι που βρίσκεται μέσα του.
Το τελευταίο πράγμα που θα υποψιαστείτε ποτέ είναι ότι η Κόλαση και ο Παράδεισος, η Ευτυχία και η Δυστυχία, η Σκλαβιά και το κλειδί της Ελευθερίας βρίσκονται μέσα σας.
Ακόμα και οι πιστοί των θρησκειών, εναποθέτουν τις ελπίδες τους "κάπου έξω από αυτούς" σε έναν θεό "ψηλά στον ουρανό", έστω και αν η ίδια η θρησκεία τους ισχυρίζεται το αντίθετο.
Και σας διαβεβαιώ ότι το να λέτε "ναι έτσι είναι" έχει τεράστια απόσταση με το να το κατανοήσετε.
Τελικά ο Μπράχμα είπε:
-Θα κρύψουμε την θεότητα του ανθρώπου βαθιά μέσα του. Είναι το μόνο μέρος που δεν θα σκεφτεί ποτέ για να ψάξει.
Από τότε ο άνθρωπος κάνει τον γύρο της γης, εξερευνά, αναρριχάται, καταδύεται και σκάβει μάταια ψάχνοντας για κάτι που βρίσκεται μέσα του.
Το τελευταίο πράγμα που θα υποψιαστείτε ποτέ είναι ότι η Κόλαση και ο Παράδεισος, η Ευτυχία και η Δυστυχία, η Σκλαβιά και το κλειδί της Ελευθερίας βρίσκονται μέσα σας.
Ακόμα και οι πιστοί των θρησκειών, εναποθέτουν τις ελπίδες τους "κάπου έξω από αυτούς" σε έναν θεό "ψηλά στον ουρανό", έστω και αν η ίδια η θρησκεία τους ισχυρίζεται το αντίθετο.
Και σας διαβεβαιώ ότι το να λέτε "ναι έτσι είναι" έχει τεράστια απόσταση με το να το κατανοήσετε.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)