Τα πράγματα δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι όπως φαίνονται.
Κάποτε ένας αστρονόμος είπε: «Ερεύνησα από την μια άκρη στην άλλη το σύμπαν με το τηλεσκόπιό μου. Πουθενά δεν βρήκα τον Θεό». Και κάποιος βιολιστής του απάντησε: «Και εγώ πήρα το βιολί μου και εξέτασα κάθε κομμάτι του και κάθε χορδή του. Πουθενά δεν βρήκα μουσική». Μη διαβάσετε τις επόμενες σελίδες με τον τρόπο που θα τις διάβαζε ο αστρονόμος.

16 Αυγούστου 2011

Κι όμως η Ελλάδα ακόμη συγκινεί...


Το άρθρο στους NEW YORK TIMES, ο καθηγητής του Κολούμπια Μάρκ Μαζάουερ το έγραψε την επομένη της ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου από την Ελληνική Βουλή. Διαβάστε το προσεκτικά είναι συγκλονιστικό και τέτοιες φωνές τις έχει ανάγκη η δοκιμαζόμενη αυτή την περίοδο χώρα
"Χθες, όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που... αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.
Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από... τη φυλακή της αυτοκρατορίας.
Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. "Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου", έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημά του "Ελλάς", "το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! "
 Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην "ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.
 Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, έλληνες και τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.
Η ελληνο - τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον ελληνο - ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.
 Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.
Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.
 Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη - μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.
Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του '90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.
 Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του '90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: "ποιό θα είναι το μέλλον της ηπείρου;".
Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη - κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.
Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον."
*Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.
 

http://www.onalert.gr/default.php?pname=Article&catid=13&art_id=7128

Τα δάνεια της Ελλάδας από το 1821 μέχρι σήμερα

Είναι η Ελλάδα το απείθαρχο και ατίθασο παιδί της Ευρώπης και ένα από τα πλέον ατίθασα παγκοσμίως;
Μας αξίζει που το Focus χρησιμοποιεί τα αγάλματα των προγόνων μας για να μας κάνει άσεμνες χειρονομίες με το δάχτυλο;
Είμαστε τεμπέληδες και κατά το κοινώς λεγόμενο μπαταξήδες που δεν πληρώνουμε τις υποχρεώσεις μας στους δανειστές μας;
Είμαστε ένας λαός καλοπερασάκηδων που αποφεύγουμε να ασχοληθούμε με τις συμβατικές υποχρεώσεις μας έναντι των … «συμμάχων» μας;
Ερωτήματα που μπορεί να απαντηθούν μόνο αν ανατρέξουμε στο παρελθόν και μάλιστα εκ της Εθνικής παλιγγενεσίας με την Επανάσταση του 1821.
Ψάξαμε λοιπόν βιβλιογραφία, στοιχεία στο διαδίκτυο και κατορθώσαμε και ανακαλύψαμε όλα τα δάνεια που πήρε η Ελλάδα από τότε μέχρι σήμερα! Στις παρακάτω γραμμές θα βρείτε απίστευτες πληροφορίες οι οποίες θα μας βοηθήσουν να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας στα ερωτήματα που θέτουν τα πειθήνια όργανα των διεθνών τοκογλύφων όπως το Focus!
Η Ελληνική Επανάσταση είχε λάβει δάνεια ακόμη και για καριοφίλια που δεν λάβαμε ποτέ πριν το 1821, γεγονός που έμελε να σηματοδοτήσει τι θα επακολουθήσει αργότερα. Έτσι η ιστορία του Δημοσίου χρέους της χώρας μας χωρίζεται σε πολλές περιόδους τις οποίες και τις κατηγοριοποιούμε

Πρώτη περίοδος 1824 με 1897
Την περίοδο αυτή η Ελλάδα πήρε ΔΕΚΑ (10) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 770 εκατομμύρια γαλλικά Φράγκα. Το πόσο «καλά παιδιά» ήμασταν καθώς και πόσο τοκογλύφοι υπήρξαν οι … πρόγονοι του Ντομινίκ Στρος-Καν (δεν ξέρω αν τότε είχαν καμαριέρες) φαίνεται από το γεγονός, ότι ενώ η αναγραφόμενη αξία των ΔΕΚΑ αυτών δανείων , ήταν 770 εκατομμύρια γαλλικά Φράγκα, εντούτοις στο χέρι πήραμε μόνο … 464 εκατομμύρια!!! Τα υπόλοιπα δεν μας δόθηκαν ποτέ μιας κα αποτέλεσαν … έξοδα φακέλων των Τραπεζών, καθώς και ότι άλλο μπορεί να χρεώσει ένας γνήσιος τοκογλύφος !!!
Από ποιους τα πήραμε όμως;
• Δύο δάνεια από την Αγγλία κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης το 1824 και το 1825, συνολικά 2,8 εκατομμύρια λίρες στερλίνες
• Ένα, 60 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα με την εκλογή του Όθωνα ως βασιλιά της Ελλάδας, το 1832.
• Δύο επί Κουμουνδούρου, το 1879 και το 1890, συνολικά 180 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα
•Πέντε επί Χ. Τρικούπη το 1882-1885 και το 1886-1881, συνολικά 450 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα και τέλος
•Ενα επί Σωτηρόπουλου-Ράλλη το 1893, 9.7 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα
Την εποχή αυτή μεγάλη δύναμη είχε ο Στρατός. Οι πελατειακές σχέσεις όμως καθώς και η διαχείριση τους ήταν ακριβώς η ίδια με την σημερινή. Έτσι , η χώρα μας που διέθετε 20.000 τακτικό στρατό, έπαιρνε όλα αυτά τα δάνεια για να συντηρεί τους αξιωματικούς και να τους μισθοδοτεί! Φτάσαμε έτσι να έχουμε … 12.000 Αξιωματικούς. Δηλαδή, 1,4 αξιωματικοί για κάθε 2 φανταράκια! Το θέμα ήταν λοιπόν ποιος διέταξε ποιον μιας και όλοι καταλάβατε τι σκοπό είχαν τα δάνεια μας. Δάνεια που μας έδιναν με φειδώ οι μεγάλες δυνάμεις γιατί προσέβλεπαν στον πλούτο της χώρα μας μετά την απελευθέρωσή της και μας υποχρέωναν να στρατωτικοποιήσουμε την Ελλάδα για να αντέξει ως νεοσύστατο κράτος (δεν ξέρω αν σας φέρνει στο μυαλό κάτι από το σύγχρονο 7 προς 10 καθώς και την κούρσα εξοπλισμών με την Τουρκία) !!!
Οι περισσότεροι καπετάνιοι τότε, εμφάνιζαν περισσότερους άνδρες για να επωφελούνται τους επιπλέον μισθούς. Έτσι ενώ ένας Στρατηγός έπαιρνε μισθούς για 12.000 άνδρες στην ουσία πλήρωνε μόνο 3.000 μιας και είχε μόνο τόσους !!!
Η πρώτη πτώχευση ήταν θέμα χρόνου και ήρθε μόλις το 1825 .
Το 1826 ανέλαβε την διακυβέρνηση ο Α. Ζαΐμης και στο ταμείο του κράτους βρήκε μόνο … 16 γρόσια! Δηλαδή ούτε καν μια λίρα !!!!
Τότε λοιπόν η Ελλάς ονομάστηκε για πρώτη φορά Ψωροκώσταινα

-      Περίοδος του Όθωνα
Όταν έγινε Βασιλιάς ο Όθωνας, πήρε κι αυτός ένα … δανειάκι και μάλιστα με την εγγύηση των τριών μεγάλων Δυνάμεων (όπως βλέπετε υπήρχε και τότε μια … Τρόικα)!
Η κάθε μια εγγυήτρια δύναμη … εγγυήθηκε για το 1/3 του δανείου με μια διαφορά! Την τρίτη δόση η οποία ήταν 20 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα δεν καταβλήθηκε ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ στη χώρα μας. (Σας θυμίζει τίποτε αυτό άραγε;)
Πάντως όσα πήρε ο Όθωνας, δηλαδή οι δύο προηγούμενες δόσεις , σύνολο 20 εκατομμύρια γαλλικά Φράγκα , οι Έλληνες δε τα είδαν στις τσέπες τους μιας και το 57% κατακρατήθηκε από την δανειοδότρια τράπεζα κατακρατήθηκε στο εξωτερικό, ενώ το υπόλοιπο σπαταλήθηκε από την αντιβασιλεία κυρίως σε έξοδα του … Βαυαρικού στρατού (πάλι οι Γερμανοί δηλαδή στη μέση)!!!
Τελικά η καθαρή εισροή , από το δάνειο, για την Ελλάδα ήταν μόλις 14,2%. Στο τέλος του 1859 η Ελλάδα έναντι του δανείου χρωστούσε υπερτριπλάσια των όσων λογιστικά είχε επωφεληθεί από το δάνειο.
Με αυτά και μ αυτά , φτάσαμε στο 1843 οπότε είχαμε και την δεύτερη χρεοκοπία της Ελλάδος.

-      Η Τρικουπική περίοδος
Κατά την περίοδο αυτή κυρίαρχος θα αναδυθεί ο έμπιστος των ανακτόρων Α. Συγγρός. Ήταν ο άνθρωπος που εξασφάλιζε στο Ελληνικό Δημόσιο δανειοδότες, στους οποίους συμμετείχε και ο ίδιος. Ήταν ο άνθρωπος που από την δανειακή πρόσοδο εκτελούσε δημόσια έργα (Ισθμός Κορίνθου, σιδηρόδρομοι Λαυρίου, Θεσσαλίας κλπ.). Ήταν ο υπερ-εργολάβος με ό,τι αυτό σημαίνει. Τώρα αν αυτό σας θυμίζει κάποιο νεότερο πολιτικό της Ελλάδος, σίγουρα δεν φταίμε εμείς. Αλλά κάπου έχει πάει το μυαλό σας ε;;;
Από την άλλη πλευρά ο Χ. Τρικούπης θα αναδυθεί σε πρωταθλητή του εξωτερικού δανεισμού.
Την περίοδο του ελληνικού βασιλείου 1832-1893 στον Τρικούπη χρεώνεται το 58,4% του εξωτερικού δανεισμού, με 450 εκατομμύρια γαλλικά φράγκα
Και όπως ήταν φυσικό, ο υπερδανεισμός με τοκογλυφικούς όρους , έφερε και πάλι το 1893 την τρίτη χρεοκοπία στην χώρα μας.
Έτσι μέχρι το 1897, ο συνολικός δανεισμός μας έφθασε όπως είπαμε στα 770 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα, από τα οποία “στο χέρι πήραμε” 389 εκατομμύρια γερμανικά φράγκα δηλαδή μόλις το 50,5%. Με την συνηθισμένη τακτική δηλαδή, υπογράψαμε στους τοκογλύφους «γραμμάτια» και στο χέρι πήραμε μόλις τα μισά. Και φυσικά τα τοκοχρεολύσια … έτρεχαν!!!
Το γελοίο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα πληρώσανε τελικά τα τρισέγγονα του Τρικούπη εις το ακέραιο και δέκα φορές πάνω!!
Έτσι το 1898 η Ελλάδα θα τεθεί υπό τον  Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (κάτι θα σας θυμίζει ο όρος αυτός ε;) και ταυτόχρονα θα της παραχωρηθεί δάνειο 150 εκατομμύρια φ. (κάτι σαν τα 110 δις που πήρε ο Γιώργος δηλαδή)
Απ’ αυτό το 62% καταβλήθηκε ως … αποζημίωση της Οθ. Αυτοκρατορίας κυρίως για την παραχώρηση της Θεσσαλίας και τον πόλεμο του 1897. Το 15% χρησιμοποιήθηκε για κάλυψη των ελλειμμάτων, το 20% στο κυμαινόμενο χρέος και το 3% στα έξοδα έκδοσης. Πάντως φανήκαμε αρκετά … «κύριοι» αφού πληρώσαμε αποζημίωση σε αυτούς που παράνομα μας κατείχαν (αν και στην Ελλάδα χρησιμοποιούμε για την περίπτωση αυτή μια πολύ γνωστή λέξη που αρχίζει με το γράμμα «Μ»)
Ακολουθεί μια δεύτερη περίοδος από το 1900 ως το 1945
Ως το 1914 υπάρχει μια περίοδος στην οποία αναπτύσσεται ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα και υποχωρεί ο κρατικός. Την ίδια αυτή εποχή η Αθήνα αντιμετωπίζει τον Μακεδονικό αγώνα και από το 1912 τους Βαλκανικούς.
Την περίοδο αυτή συνομολογήθηκαν τέσσερα εξωτερικά δάνεια, συνολικά 521 εκατομμύρια φ.
Τα δύο πρώτα (76 εκατομμύρια φ.) μέχρι το 1910 και το τέταρτο 335 εκατομμύρια φ. το 1914.
Τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν :
- Υπέρ της εξυπηρέτησης των ήδη υπαρχόντων εξωτερικών δανείων (από τότε ήταν της μόδας να πληρώνει η Ελλάδα χρεολύσια προηγούμενων δανείων με … νέα δάνεια).
- Υπέρ της διεξαγωγής των Βαλκανικών πολέμων και
- Στην ενσωμάτωση των νέων περιοχών που προέκυψαν μετά τους Βαλκανικούς.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι την περίοδο αυτή υπογράψαμε νέα δάνεια για να πληρώνουμε τα παλιά.
Από το 1915 ως το 1923 η Ελλάδα του διχασμού βρίσκεται εν μέσω του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και στη συνέχεια θα βιώσει την Μικρασιατική καταστροφή και να βρεθεί με τους πρόσφυγες απ’ αυτήν. Εδώ αρχίζουν και τα πραγματικά … δανειακά (πλην όμως τοκογλυφικά) ευτράπελα !!!
Η οικονομική πορεία διαρθρώνεται από τις μεγάλες, έκτακτες πολεμικές δαπάνες (περίπου 6,2 δισ. δρχ.) ενώ σε έξαρση βρίσκεται και ο εσωτερικός δανεισμός.
Ενώ η χώρα στην ουσία δεν μπορούσε να δανειστεί, και ουδείς γνώριζε το παραμικρό στο Κοινοβούλιο, ξαφνικά όλοι άρχισαν να μιλούν για δύο μυστικά δάνεια και μάλιστα μεγάλα!
Ένα το 1915 και ένα το 1916 , ισόποσα από 40 εκ μάρκα έκαστο.
Τα 80 εκ μάρκα αυτά δεν είχαν εγγραφεί πουθενά !!! Η Κυβέρνηση Σκουλούδη τα κράτησε εντελώς μυστικά, ακόμα και από την Βουλή και δεν τα ανέγραψε πουθενά λες και πρόκειται για δάνειο κάποιου … «μπακάλη της γειτονιάς» !!!
Η υπόθεση έφτασε το 1918 στο ανώτατο ειδικό δικαστήριο στο οποίο ο Σκουλούδης θα υποστηρίξει ότι κρατήθηκε μυστικό για να μην εκληφθεί ως ένδειξη γερμανοφιλίας!!
Κάτι τέτοιο δεν είχε συμβεί σε κανένα συντεταγμένο κράτος παρά μόνο σε Αφρικανικές Δημοκρατίες όπου οι Φύλαρχοι είχαν το … γενικό κουμάντο !!

ΤΟ ΠΟΙΟ ΑΙΣΧΡΟ ΔΑΝΕΙΟ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ... ever !!!
Την περίοδο αυτή υπογράψαμε και λάβαμε το πιο αισχρό δάνειο που έχει πάρει ποτέ χώρα! Αισχρό όχι για το μέγεθός του, μιας και ήταν σχετικά μικρό αλλά επαίσχυντο για τον λόγο που το λάβαμε! Προσέξτε λοιπόν:
Το 1913 ο Ελληνικός Στρατός, αποτελούμενος από δυνάμεις της Β.Ελλάδος, έχυσε το αίμα του για να καταλάβει μια στρατηγικής σημασίας σιδηροδρομική γραμμή! Την γραμμή Θεσσαλονίκης – Κωνσταντινούπολης! Και το πέτυχε αυτό! Η γραμμή κατελήφθη από τον Ελληνικό Στρατό. Φαίνεται όμως ότι οι “Σύμμαχοι” είχαν άλλα σχέδια για μας!
Ενώ την καταλάβαμε εμείς, ξαφνικά οι Γάλλοι αποφάσισαν ότι … η γραμμή τους ανήκει, στα πλαίσια της “συμμαχικής μοιρασιάς” ! Όμως ήταν κάτι που υπήρχε σε Ελληνικά εδάφη και δεν θα μπορούσαμε να δεχτούμε κάτι τέτοιο! Έτσι μας εξανάγκασαν να την αγοράσουμε!!!!
Κι επειδή ως συνήθως δεν είχαμε λεφτά, μας έδωσαν το δάνειο και μάλιστα σε δολάρια. Μας έδωσαν ένα Καναδικό (δηλαδή Γαλλικό) δάνειο 8.000.000 δολαρίων για να πληρώσουμε στους Γάλλους μια σιδηροδρομική γραμμή την οποία εμείς την είχαμε καταλάβει με τον στρατό μας !!!!
Είπε κανείς τίποτα;

- Περίοδος Μεσοπολέμου 1924 με 1932
Με την Μικρασιατική καταστροφή ο ελληνισμός θα βρεθεί σε αμηχανία και σύγχυση. Από το 1924 μέχρι το 1928 ο κοινοβουλευτισμός θα βρεθεί σε οξύτατη κρίση, με 12 κυβερνήσεις, δηλαδή κάθε 4,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση.
Ο Βενιζέλος θα επιστρέψει και θα κερδίσει τις εκλογές του 1928, με 223 έδρες από τις 250. Η τετραετία του θα είναι περίοδος κοινοβουλευτικής ομαλότητας.
Τα επιτακτικότερα προβλήματα είναι το προσφυγικό και η σταθεροποίηση της δραχμής που η αξίας της είχε πέσει στο δέκατο πέμπτο της προπολεμικής. Η φορολογική επιβάρυνση παραμένει δυσβάστακτη. Σε σχέση με την προπολεμική έχει αυξηθεί κατά 37 φορές!!!
Από το 1924 μέχρι το 1930 εισέρρευσαν στην Ελλάδα 1,16 δισ. χρυσά φράγκα, εκ των οποίων το 78% ήταν δάνεια.
Την περίοδο 1924-1931 συνομολογήθηκαν εννιά (9) εξωτερικά δάνεια, συνολικά 992 εκατομμύρια φρ.
Τα δάνεια αυτά προήλθαν από την Αγγλία κατά 48%, τις ΗΠΑ κατά 31% και τα υπόλοιπα σε μονοψήφια ποσοστά από Βέλγιο, Σουηδία, Γαλλία, Ολλανδία, Ελβετία, Αίγυπτο και Ιταλία.
Τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων, την εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού, την σταθεροποίηση της δραχμής και παραγωγικά.
Την ίδια περίοδο η εξυπηρέτηση του εξωτερικού δανεισμού απορροφούσε το 29% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά την περίοδο 1824-1932 είχαμε δανεισθεί από το εξωτερικό 2,2 δισ. χρ. φρ. Μέχρι το 1932 είχαμε αποσβέσει 2,38 δισ. χρ. φρ. δηλαδή 183 περισσότερα απ’ όσα είχαμε δανεισθεί και πάλι χρωστούμε 2 δισ. χρ. ερ. (σας θυμίζει κάτι άραγε αυτό; σας θυμίζω προηγούμενο άρθρο μας με τίτλο : «το 1994 χρωστούσαμε 90 δις ευρώ πληρώσαμε 517 δις ως το 2010 και παρ όλα αυτά χρωστάμε άλλα 340 δις»)
Το 1932 είχαμε την τέταρτη πτώχευση.
Μέχρι το 1945 δεν θα υπάρξει νέος εξωτερικός δανεισμός ενώ θα παγώσει, λόγω της παγκόσμιας κρίσης, η εξυπηρέτηση των παλαιών.

- 1946-1966 Ανασυγκρότηση και ανάπτυξη
Πρώτο μέλημα της χώρας η ανασυγκρότηση της από την κατοχική καταστροφή που είχε φθάσει 33 φορές το εθνικό εισόδημα του 1946.
Το δεύτερο πρόβλημα ήταν ο εμφύλιος και το τρίτο οι υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, οι μεγαλύτερες στη Δυτ. Ευρώπη 19 και που έφθαναν στο 27,5% των συνολικών εξόδων.
Τα προβλήματα μέχρι το 1952-53 θα τα αντιμετωπίσουν συνολικά 18 κυβερνήσεις που θα προχωρήσουν σε οκτώ υποτιμήσεις. Κατά μέσο όρο κάθε 5,5 μήνες και άλλη κυβέρνηση και κάθε χρονιά και υποτίμηση.
Το δημόσιο χρέος συντίθεται από το προπολεμικό και το μεταπολεμικό. Το προπολεμικό, μέχρι το 1962 ήταν υπερτριπλάσιο του μεταπολεμικού. Στο προπολεμικό ΔΧ το 90% καταλάμβανε ο προπολεμικός εξωτερικός δανεισμός.
Την περίοδο 1962-67 οι ελληνικές κυβερνήσεις θα διακανονίσουν το 97% του προπολεμικού εξωτερικού Δ.Χ., το οποίο μαζί με τους τόκους ανερχόταν στα 6,41 δισ. δρχ.
Μέχρι το 1955 η Ελλάδα είχε συνάψει μόνο τρία εξωτερικά δάνεια, συνολικά 145 εκατομμύρια δολ. Στη συνέχεια θα συνάψει άλλα ΕΙΚΟΣΙΟΚΤΩ (28) εξωτερικά, συνολικά 406,4 εκατομμύρια δολ.
Ο μετακατοχικός δανεισμός προήλθε κατά 58,4% από τις ΗΠΑ, κατά 19% από την Δυτ. Γερμανία και κατά 14,36% από την Αγγλία. Τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς.
Για την εξυπηρέτηση του μετακατοχικού εξωτερικού δανεισμού η Ελλάδα κατέβαλε το 128% της δανειακής προσόδου που λογιστικά είχε πάρει! Καταλάβατε το μέγεθος της τοκογλυφίας;
- Περίοδος Δικτατορίας 1967 με 1974
Περίοδος υπέρογκου εσωτερικού δανεισμού, ο οποίος και τετραπλασιάσθηκε. Αντίθετα ο εξωτερικός δανεισμός σημειώνει πολύ μικρή αύξηση.
Συνολικά 19 εξωτερικά δάνεια, μόλις στο 6,4% του νέου Δανειακού Χρέους εξ αυτών το 92,2% ήταν σε δολ.
Την περίοδο αυτή εμφανίζονται τα δάνεια σε συνάλλαγμα.
Πρόκειται για δάνεια εργοληπτικών εταιρειών, τα οποία έπαιρναν από το εξωτερικό, υπό την εγγύηση του Ελληνικού Δημοσίου. Στη συνέχεια τα παραχωρούσαν στο Ελληνικό Δημόσιο προς εκτέλεση δημοσίων έργων, με ανάδοχους τις εν λόγω εταιρείες. Συνολικά συνομολογήθηκαν 59 τέτοια δάνεια. Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο δεν είναι ο δανειολήπτης, έτσι δεν θεωρείται εξωτερικός δανεισμός. Στο νέο Δημόσιο Χρέος ο δανεισμός σε συνάλλαγμα αντιπροσώπευε το 23,6%.

- Περίοδος Μεταπολίτευσης 1975 με 1981 (Κυβέρνηση Καραμανλή)
Το προπολεμικό εξωτερικό Δημόσιο Χρέος, λόγω του διακανονισμού 1962-67 βαίνει συνεχώς μειούμενο. Από το 4% του συνολικού Δ.Χ. το 1974 θα πέσει το 1981 στο 0,6%.
Ο μεταπολεμικός εξωτερικός, κατά μέσο όρο, στο 3,9% των τακτικών εσόδων.
Συνολικά έχουμε 24 εξωτερικά δάνεια. Τρία από την γαλλική κυβέρνηση και τα υπόλοιπα από διεθνείς οργανισμούς και τράπεζες. Κυριαρχία του δολαρίου και απουσία της αγγλικής λίρας.

- Περίοδος 1981 με 1989 (Κυβέρνηση Α. Παπανδρέου)
Ο δημόσιος τομέας διευρύνεται εντυπωσιακά. Οι απασχολούμενοι στην κεντρική διοίκηση -ΔΕΚΟ από 300.000 θα αυξηθούν σε 460.000. Μαζί δε με τις δημόσιες τράπεζες, προβληματικές και τις ελεγχόμενες από το Δημόσιο επιχειρήσεις θα φθάσουν τις 640.000!!!
Σύμφωνα με τα στοιχεία του υπ. Οικονομικών και εισηγητικές εκθέσεις επί του προϋπολογισμού, τα ελλείμματα του ευρύτερα δημόσιου τομέα, από το 13,4% επί του ΑΕΠ το 1981 θα φθάσουν το 1989 στο 26,1%. Τα ελλείμματα θα καλυφθούν κατά 106% από τον δανεισμό.
Το 1985 η Ελλάδα ήταν παγκόσμια πρώτη στο κατά κεφαλήν Δημόσιο Χρέος το οποίο είχε αρχίσει να προσδιορίζει την ύπαρξη της οικονομίας και όχι την ανάπτυξή της.
Το διάστημα 1982-89, κατά μέσο όρο, η συνολική εξυπηρέτηση του Δ.Χ. κάλυψε το 33,61% των τακτικών εσόδων της ίδιας περιόδου. Μεταξύ το 1975-87 συνομολογήθηκαν 18,4 δισ. δολ. εξωτερικών δανείων, εκ των οποίων το 81% διατεθεί για την εξυπηρέτηση των δανείων!!! Φοβερά μεγάλο ποσοστό! Εκεί κάπου στο 1987 αρχίζει ο Γολγοθάς της Ελλάδος!
Η προσφυγή στον εξωτερικό δανεισμό έγινε για έργα συγκοινωνιακής, αγροτικής και αστικής υποδομής. Ένα, το 1982, για την αποκατάσταση των ζημιών από τους σεισμούς στην Καλαμάτα το 1981 και ένα για την υποστήριξη του ισοζυγίου πληρωμών.
Προφανώς μετά το 1824 ο εξωτερικός δανεισμός είχε γίνει για την χώρα μας, έσοδο τακτικό αλλά και έξοδο υπέρβαρο.
Είμαστε σίγουροι ότι αν ψάξουμε σε μεγαλύτερο βάθος ιστορικά τα αρχεία της χώρας μας θα βρούμε και άλλα τέτοια πολλά! Το θέμα όμως είναι, και φαίνεται σε όλη του ην μεγαλοπρέπεια, ότι η Ελλάδα όχι απλά ΔΕΝ αποτέλεσε το «κακομαθημένο παιδί» των συμμάχων και τον «μπαταχτσή» της κοινότητας, αλλά αποτέλεσε τον μεγάλο πελάτη των Δυτικών Τραπεζών και έναν από τους καλύτερους σε όλη την Δυτική Οικονομία ! Τόσο καλό που οι Δυτικές τράπεζες δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν να δανείζουν γιατί επί 200 χρόνια πλήρωνε αδιαμαρτύρητα!!!
Η Ελλάδα αποτέλεσε ένα κλασικό παράδειγμα στο οποίο στηρίχτηκε και αναπτύχθηκε η σημερινή Δυτική Οικονομία, όταν αποφάσισε να μεταβληθεί σε «χρεοκρατία» debttocracy και ειδικά από την εποχή που ο χρυσός αποτελούσε το αντίκρισμα του πλούτου μιας χώρας! Όταν σταμάτησε αυτό και το χρήμα γεννιούνταν από το χρέος (Θεωρία το χρέος γεννά χρήμα) η Ελλάδα αποτέλεσε έναν βασικό πυλώνα ανάπτυξης των προηγμένων Δυτικών κρατών όχι μόνο γιατί πλήρωνε τοκογλυφικά δάνεια αλλά κυρίως γιατί με τα δάνεια αυτά αγόραζε στρατιωτικό υλικό και προϊόντα των χωρών που της δάνειζαν!!!
Έτσι, απ ότι είδατε τα τελευταία 200 χρόνια, πληρώναμε δάνεια τα οποία δεν τα παίρναμε ποτέ, είτε πληρώναμε μέχρι και 200 φορές πάνω την αξία τους , είτε πληρώναμε δάνεια για πράγματα που χύσαμε το αίμα μας για να τα αποκτήσουμε!
Φτάσαμε στο σημείο να αποπληρώνουμε δάνεια της πρώτης περιόδου της Επαναστάσεως του 1821 μέχρι και την προηγούμενη δεκαετία, και οι κατ όνομα σύμμαχοί μας να κερδίζουν τεράστια ποσά από χρεολύσια κάθε χρόνο, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!
Και ουδέποτε διαμαρτυρηθήκαμε ως λαός! Τα πληρώναμε εργαζόμενοι άοκνα και αγόγγυστα! Πληρώνουμε ακόμη και τους κλέφτες του γερμανικού Ράιχ που στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο κατέκλεψαν την περιουσία της χώρας μας, ρούφηξαν τις πλουτοπαραγωγικές μας πηγές και ρήμαξαν τον τόπο! Κατοχικές δυνάμεις που κατάσφαξαν τον Ελληνικό λαό και ουδέποτε μας αποζημίωσαν. Ενώ εμείς είχαμε αποζημιώσει ακόμη και τους Οθωμανούς που μας κατείχαν παράνομα επί 4 αιώνες!
Από τις λίγες αυτές γραμμές που σας παραθέτουμε, είναι πλέον πρόδηλο ότι η χώρα μας ήταν από παλιά άντρο των διεθνών πλιατσικολόγων ! Μπορεί να μας έδωσαν ψίχουλα για να πολεμήσουμε για την ανεξαρτησία μας, αλλά το εξαργύρωσαν επί δύο σχεδόν αιώνες! Για 200 χρόνια ο Έλληνας πληρώνει «αέρα» στους Γερμανούς και στους λοιπούς Φραγκολεβαντίνους, χωρίς την παραμικρή διαμαρτυρία. Από το αστρονομικό ποσό που έχουμε πληρώσει τα 200 αυτά χρόνια, ζήτημα να έχουμε λάβει στην πραγματικότητα ένα 25% και ίσως να είναι και μικρότερο.
Αν σκεφτείτε ότι από το 1994 ως το 2010 πληρώσαμε ως χώρα 571.000.000.000 (πεντακόσια εβδομήντα ένα δισεκατομμύρια ευρώ) φανταστείτε τι έχουμε πληρώσει τα τελευταία 200 χρόνια!
Αυτό λοιπόν το άρθρο, κάθε Έλληνας του Εξωτερικού, είτε μένει σε χώρες της ΕΕ. είτε εκτός, πρέπει να το μεταφράσει σε κάθε γλώσσα και να το διανείμει όπου και όπως μπορεί! Να το διαδώσει για να καταλάβουν οι λαοί πόσο μας κόστισε η ανεξαρτησία μας και τι πληρώνουμε επί σχεδόν 200 χρόνια στα κοράκια που διέλυσαν την χώρα μας! Να το εμπεδώσουν καλά γιατί έρχεται η σειρά τους!
Μεταφράστε το, διαδώστε το και βοηθήστε στην προσπάθεια να καταλάβουν οι λαοί του κόσμου ότι ο Έλληνας ήταν ο πλέον καλοπληρωτής δανείων τα τελευταία 200 χρόνια! Και αυτά που μας ζητάνε σήμερα, δεν είτε τίποτε άλλο παρά υπερ-τοκοχρεολύσια, ανακεφαλαιοποιήσεις τόκων και σε καμία περίπτωση δεν είναι χρήμα το οποίο το λάβαμε στα χέρια μας ποτέ, και το σπαταλήσαμε. Έτσι το παρουσιάζουν οι Γερμανοί, οι Αυστριακοί και οι Ολλανδοί γιατί έτσι τους βολεύει, μιας και είναι οι κύριοι δράστες του εγκλήματος και αυτοί οι οποίοι καρπώθηκαν τον Ελληνικό πλούτο !!!
Κάντε λοιπόν την μετάφραση και στείλτε το σήμερα κιόλας για να αφυπνίσουμε την παγκόσμια κοινή γνώμη !!!
---------------------
* O Γιώργος Γ. Αδαλής είναι Οικονομολόγος, Μηχανικός Η/Υ και ιδρυτής των Aegean Times Internet Media

http://www.adalis.gr/article.asp?id=5872&type=8

Το έγκλημα των ιδιωτικοποιήσεων


Επειδή υπάρχει μεγάλη παραπληροφόρηση για τις ιδιωτικοποιήσεις και τα οφέλη τους, και ο καθένας βγαίνει και λέει ό,τι θέλει, θα αναφέρω κάποια βασικά στοιχειώδη πράγματα για να καταλάβουμε όλοι πότε μια ιδιωτικοποίηση συμφέρει και πότε όχι.

Ισχυρισμός 1: Οι ιδιωτικοποιήσεις βοηθούν τα δημόσια οικονομικά;
Η ιδέα πως η ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων συμβάλλει στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων είναι κυρίαρχη στη εποχή μας. Σύμφωνα με τους υπερασπιστές αυτής της ιδέας, η πώληση δημόσιας περιουσίας φέρνει έσοδα στο κράτος, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν για αποπληρωμή (μείωση) του δημοσίου χρέους. Έτσι το κράτος θα πληρώνει λιγότερα έξοδα για τόκους, και άρα θα έχει περισσότερα χρήματα να διαθέσει για την παιδεία, τη υγεία, τις μεταφορές κλπ.
Είναι άραγε αλήθεια αυτό; Και υπό ποιες προϋποθέσεις;
Ας πάρουμε μια κερδοφόρα δημόσια επιχείρηση όπως πχ. η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ. με κέρδη της τάξεως του 1 Δις ευρώ το χρόνο. Κι ας υποθέσουμε πως το κράτος πληρώνει για το δημόσιο χρέος επιτόκιο 5% (όσο περίπου η Ελλάδα αυτή τη στιγμή κατά μέσο όρο). Με τα κέρδη αυτής της επιχείρησης το κράτος καλύπτει τους τόκους 20 Δις ευρώ χρέους (20 Δις χρέους x 5% επιτόκιο = 1 Δις τόκοι). Τι γίνεται αν το κράτος αποφασίσει να ιδιωτικοποιήσει την επιχείρηση;
Έστω ότι το κράτος πουλάει την επιχείρηση έναντι 5 Δις ευρώ και με τα χρήματα αυτά αποπληρώνει ισόποσο χρέος. Η ετήσια εξοικονόμηση στους τόκους θα είναι ίση με: 5 Δις x 5% = 250 εκατ. ευρώ. Θα συνεχίσει όμως το κράτος να επιβαρύνεται με τους υπόλοιπους τόκους ύψους 750 εκατ. ευρώ που πριν τους κάλυπτε με τα κέρδη της επιχείρησης. Εφόσον πούλησε την επιχείρηση, τα χρήματα αυτά θα πρέπει πλέον να τα βρει από άλλη πηγή. Βλέπουμε δηλαδή πως σε αυτή την περίπτωση τα δημοσιονομικά του κράτους χειροτέρεψαν, διότι η ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης παράγει δημοσιονομικό έλλειμμα στο κράτος 750 εκατ. ευρώ ετησίως.
Βέβαια, αυτό δεν είναι το μόνο ενδεχόμενο. Ας υποθέσουμε ότι το κράτος πουλάει την επιχείρηση για 30 Δις ευρώ. Με τα έσοδα αυτά αποπληρώνει πάλι ισόποσο χρέος. Η ετήσια εξοικονόμηση σε τόκους θα είναι: 30 Δις x 5% = 1,5 Δις. Δηλαδή το κράτος κερδίζει, σε σχέση με ό,τι ίσχυε πριν την ιδιωτικοποίηση, 500 εκατ. ευρώ ετησίως (1,5 Δις εξοικονόμηση τόκων - 1 Δις κέρδη επιχείρησης). Στην περίπτωση αυτή δηλαδή, η πώληση της δημόσιας επιχείρησης φέρνει δημοσιονομικό πλεόνασμα ύψους 500 εκατ. (0,5 Δις).
Συνεπώς, η ιδιωτικοποίηση μιας επιχείρησης (ή ενός ακινήτου του δημοσίου), μπορεί να βοηθήσει τα δημόσια οικονομικά, όταν το όφελος από την πώληση υπερκαλύπτει την απώλεια κερδών (ή ενοικίων) που θα είχε το κράτος από την εκμετάλλευση της επιχείρησης (ή του ακινήτου). Βλέπουμε πάντως πως, ακόμα και τότε, το δημοσιονομικό όφελος είναι πολύ μικρότερο από τα έσοδα της πώλησης (μόλις 0,5 Δις, στο παράδειγμά μας, και σε καμία περίπτωση τα 30 Δις που πουλήθηκε η επιχείρηση). Το αναφέρω αυτό διότι σκόπιμα και παραπλανητικά, η κυβέρνηση της τρόϊκας και τα δημοσιογραφικά ρουλεμάν αφήνουν να εννοηθεί πως η άντληση 50 Δις ευρώ από αποκρατικοποιήσεις θα φέρει στην Ελλάδα όφελος 50 Δις... Σε καμία περίπτωση.
Τι σημαίνουν αυτά για το ελληνικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων; Για να είναι συμφέρουσα για το ελληνικό κράτος η πώληση (μέρους ή του συνόλου) μιας επιχείρησης όπως η ΔΕΗ, ο ΟΠΑΠ κλπ με κέρδη περί τα 1 Δις ευρώ ετησίως η κάθε μία, θα πρέπει το τίμημα της πώλησης (η αποτίμηση της επιχείρησης) να υπερβαίνει τα 20 Δις. Κι όμως, οι χρηματιστηριακές αποτιμήσεις στις οποίες προτίθεται να πωλήσει το ελληνικό δημόσιο δεν ξεπερνούν ούτε καν τα 2 Δις!! (τη στιγμή που για παράδειγμα, η αξία μόνο της εγκατεστημένης ισχύος της ΔΕΗ υπολογίζεται σε 50-60 Δις και η παρούσα αξία των μελλοντικών κερδών υπολογίζεται σε τουλάχιστον άλλα 35 Δις… η δε αξία των αποθεμάτων λιγνίτη σε 750 Δις, και αναμένεται να αναβαθμιστεί μετά το ατύχημα του Φουκουσίμα στην Ιαπωνία που οδηγεί σε αναστολή και περιορισμό των πυρηνικών προγραμμάτων παραγωγής ενέργειας πολλών χωρών… Αξία χειροπιαστή, σε κοιτάσματα, δίκτυα και υποδομές, όχι αέρας κοπανιστός στα pixels μιας χρηματιστηριακής οθόνης).
Το ίδιο ισχύει κατ' αναλογία για όλες τις κερδοφόρες προσοδοφόρες επιχειρήσεις και φορείς του δημοσίου, αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομοι, νερά, ορυκτά, ταχυδρομεία, καζίνο, ιππόδρομοι, κλπ κλπ… όλες είναι κερδοφόρες. Και οι τιμές στις οποίες θα πωληθούν είναι τουλάχιστον 80-90%!! χαμηλότερες κι από το ελάχιστο απαιτούμενο τίμημα που θα χρειαζόταν να εισπράξει το κράτος προκειμένου να μην επιβαρυνθεί με πρόσθετα ελλείμματα (δηλ. χρέη) στους μελλοντικούς προϋπολογισμούς. Πρόκειται δυστυχώς, και είναι πολύ λυπηρό, όχι για αξιοποίηση, αλλά για απόλυτη εκποίηση, ξεπούλημα αίσχους... Μια δημοσιονομική αυτοκτονία, που θα επιδεινώσει αντί να βοηθήσει τα δημόσια οικονομικά της Ελλάδας κατά αρκετά Δις ετησίως.

Ισχυρισμός 2: Οι ιδιωτικοποιήσεις ωφελούν τους καταναλωτές και την οικονομία
Αλλά η ανάλυση δεν σταματά εδώ. Συχνά, λένε οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων, το κράτος αναγκάζεται μεν να πουλήσει σε τιμές χαμηλότερες από την αξία του περιουσιακού στοιχείου, αλλά ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να αυξήσει το κέρδος σημαντικά, προς όφελος της οικονομίας και της κοινωνίας. Η ιδιωτικοποίηση, υποστηρίζουν, οδηγεί σε αύξηση παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας με συνέπεια την αύξηση των κερδών της επιχείρησης (άρα και των φορολογικών εσόδων για το κράτος), τη μείωση των τιμών και τη βελτίωση της ποιότητας των παρεχόμενων υπηρεσιών. Όλα αυτά τα οφέλη, υποστηρίζουν, αντισταθμίζουν και με το παραπάνω την απώλεια κρατικών εσόδων από την πώληση της επιχείρησης. Προκειμένου δε για μη κερδοφόρες επιχειρήσεις (ζημιογόνες, μη κερδοσκοπικές κλπ), ούτε λόγος, η ιδιωτικοποίηση παρουσιάζεται ως μόνη λύση.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Εξαρτάται καταρχήν από τον τρόπο με τον οποίο ο ιδιωτικός τομέας αυξάνει ή δημιουργεί τα κέρδη της επιχείρησης. Αν για παράδειγμα τα δημιουργεί μειώνοντας μισθούς και προσωπικό, όπως συμβαίνει συνήθως, τότε δεν έχουμε αύξηση του πλούτου στην οικονομία, αλλά απλώς μεταβίβαση πόρων από τους εργαζόμενους στην επιχείρηση. Οι οποίοι εργαζόμενοι για τους πόρους αυτούς κατά κανόνα επιβαρύνονται με υψηλότερους φορολογικούς συντελεστές απ' τις επιχειρήσεις. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν, η οικονομία (και η κοινωνία συνολικά) δεν ωφελούνται, πιθανότατα μάλιστα ζημιώνονται. Το ίδιο ισχύει αν τα κέρδη δημιουργούνται μέσω αύξησης των τιμολογίων (μεταβίβαση πόρων από το καταναλωτικό κοινό στους ιδιοκτήτες της επιχείρησης). Κ.ο.κ.
Φυσικά αυτά δεν είναι τα μόνα σενάρια σε μια ιδιωτικοποίηση, αλλά είναι ο κανόνας δυστυχώς, σε παγκόσμιο επίπεδο. Αν, για παράδειγμα, ο ιδιωτικός τομέας δημιουργεί τα κέρδη μέσω επενδύσεων σε τεχνολογίες και υποδομές, που μειώνουν το κόστος παραγωγής και λειτουργίας ή αυξάνουν την παραγωγικότητα, και τα κέρδη επανεπενδύονται στην οικονομία προσθέτοντας εισοδήματα και θέσεις εργασίας, ή επιστρέφουν στους καταναλωτές με τη μορφή μειωμένων τιμών και καλύτερων υπηρεσιών, τότε η οικονομία και η κοινωνία φαίνεται πως ωφελούνται, έστω κι αν το δημόσιο ζημιώθηκε αρχικά από την πώληση του περιουσιακού στοιχείου. Ακόμα και τότε όμως, το πραγματικό όφελος είναι δύσκολο να υπολογιστεί, και, κατά περίπτωση, μπορεί να είναι και αμφισβητούμενο, αν πχ. οι επενδύσεις έγιναν σε βάρος του περιβάλλοντος. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Βασικό ερώτημα επίσης, για μια ιδιωτικοποίηση, είναι τι μέρος των κερδών παραμένει στην οικονομία και επανεπενδύεται επαναχρησιμοποιείται σε αυτήν. Αν για παράδειγμα ο νέος ιδιοκτήτης είναι μια πολυεθνική ή ξένη επιχείρηση, όπως πχ. η Deutsche Telecom στην περίπτωση του ΟΤΕ, η οποία ανέστειλε όλες σχεδόν τις σχεδιαζόμενες επενδύσεις του ΟΤΕ σε νέες τεχνολογίες και υποδομές (βλ. οπτικές ίνες), και μεταφέρει απλώς τα κέρδη της επιχείρησης (0,5 - 1 Δις ετησίως) στη Γερμανία, χωρίς να επενδύει στην Ελλάδα, τότε έχουμε απώλεια πόρων από την εγχώρια οικονομία η οποία ζημιώνεται σημαντικά. (Δε θα επεκταθώ στη στρατηγική πτυχή μιας τέτοιας ιδιωτικοποίησης, δηλ. το πόσο επιθυμητό ή επωφελές μπορεί να είναι πχ. για την ασφάλεια την εθνική ανεξαρτησία μιας χώρας που όλες οι τηλεπικοινωνίες των Ενόπλων Δυνάμεων ελέγχονται πλέον από τη Deutsche Telecom... Θα περιοριστώ μόνο στις οικονομικές πτυχές).
Η διεθνής εμπειρία πάντως, 20 και πλέον χρόνων ιδιωτικοποιήσεων, μέχρι στιγμής έχει αποδείξει πως οι οικονομίες των κρατών ελάχιστα βελτιώθηκαν από την ιδιωτικοποίηση δημοσίων επιχειρήσεων. Οι στόχοι των ιδιωτικοποιήσεων (μείωση δημόσιου χρέους, αύξηση ΑΕΠ, ανταγωνιστικότητας και αποτελεσματικότητας των υπηρεσιών) δεν φαίνεται να επιτυγχάνονται πάντα, ενώ οι παράπλευρες απώλειες (μείωση εισοδημάτων και θέσεων εργασίας, μείωση επενδύσεων, μεταφορά κερδών στο εξωτερικό κλπ) συχνά ξεπερνούν τα οφέλη από την ιδιωτικοποίηση.


Το παράδειγμα της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού
Ας πάρουμε το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης της CEGB, της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Θεωρήθηκε ένα από τα πλέον επιτυχημένα εγχειρήματα ιδιωτικοποίησης διεθνώς. Συνοδεύτηκε από σημαντικές επενδύσεις εκσυγχρονισμού της βρετανικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, αύξηση της παραγωγικής δυναμικότητας με παράλληλη μείωση των ρύπων, και εντυπωσιακή μείωση του κόστους παραγωγής και λειτουργίας. Η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν χειροτέρεψε (όπως στη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών που ιδιωτικοποίησαν επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας). Τα κέρδη του κλάδου αυξήθηκαν σημαντικά, δίνοντας πρόσθετα φορολογικά έσοδα στο βρετανικό δημόσιο, και τα κέρδη αυτά επαναχρησιμοποιήθηκαν στη βρετανική οικονομία, δεν διέφυγαν στο εξωτερικό. Σκόπιμα επιλέγεται ένα από τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα ιδιωτικοποίησης έτσι ώστε να αποκλειστεί η πιθανή υποψία του μη ευνοϊκού παραδείγματος.
Η μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας για τα πρώτα έξι χρόνια της ιδιωτικοποίησης της Βρετανικής αγοράς ηλεκτρισμού («The Restructuring and Privatization of the U.K. Electricity SupplyWas It Worth It?») είναι αποκαλυπτική:

Ας δούμε λοιπόν τι λέει η Παγκόσμια Τράπεζα. Το 1990 η Μεγάλη Βρετανία προχώρησε στην αναδιάρθρωση και ιδιωτικοποίηση της CEGB, της Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Η αναδιάρθρωση περιελάμβανε το σπάσιμο της CEGB σε τέσσερις εταιρίες (εκ των οποίων οι τρεις πρώτες ιδιωτικοποιήθηκαν άμεσα): την National Power και την PowerGen που ανέλαβαν τα γεοθερμικά εργοστάσια, την National Grid που ανέλαβε το δίκτυο υψηλής τάσης, και την Nuclear Electric που ανέλαβε τους πυρηνικούς σταθμούς παραγωγής. Στη συνέχεια τα πιο σύγχρονα πυρηνικά εργοστάσια της Nuclear Electric πωλήθηκαν στη British Energy, και το Βρετανικό δημόσιο κράτησε μόνο τα απηρχαιωμένα πυρηνικά εργοστάσια 1ης γενιάς.
Μέσα σε 6 χρόνια τα εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας εκσυγχρονίστηκαν και η παραγωγικότητα της εργασίας υπερδιπλασιάστηκε. Η εγκατεστημένη ισχύς αυξήθηκε κατά 9,5 MW που αντιστοιχούσε στο 20% της ζήτησης σε περιόδους αιχμής. Το 50% των σχετικών επενδύσεων χρηματοδοτήθηκε από τους νέους ιδιοκτήτες. Το υπόλοιπο 50% απ’ το κράτος. Δεν θα ισχυριστώ πως το κράτος κακώς συμμετείχε στις επενδύσεις – το αντίθετο μάλιστα. Θα παρατηρήσω όμως κι εδώ το γνωστό παράδοξο, το κράτος να επιχορηγεί άνευ αντιτίμου το 50% των επενδύσεων των ιδιωτικών εταιριών, αλλά αυτές να καρπώνονται στο ακέραιο το 100% της απόδοσης των επενδύσεων αυτών… Εν πάσει περιπτώσει...
Παράλληλα με τις ανωτέρω επενδύσεις, η χρήση του άνθρακα, που αποτελούσε τη βασική πρώτη ύλη για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, αντικαταστάθηκε σε σημαντικό βαθμό από το πολύ οικονομικότερο φυσικό αέριο. Κατά το έτος της ιδιωτικοποίησης το 92% της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας βασιζόταν στον άνθρακα, το 7% στο πετρέλαιο, και μόνο 1% στο φυσικό αέριο. Μετά από 6 χρόνια, η χρήση του φυσικού αερίου είχε ανέλθει στο 23%. Συνεπεία όλων των ανωτέρω, το κόστος παραγωγής ηλεκτρισμού στη Βρετανία μειώθηκε κατά 50%.
Όλα αυτά τα οφέλη όμως των εταιριών ηλεκτρισμού δε μεταφράστηκαν σε όφελος για τους καταναλωτές. Οι τιμές παρέμειναν αδικαιολόγητα υψηλές και τα «ενεργειακώς πτωχά» νοικοκυριά (αυτά που αναγκάζονται να δαπανούν πάνω από το 10% των εισοδημάτων τους σε λογαριασμούς ενέργειας) αυξήθηκαν από 2 σε 3,5 εκατ. νοικοκυριά. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Παγκόσμιας Τράπεζας οι εταιρίες ηλεκτρισμού κέρδισαν από όλη αυτή την ιστορία μεταξύ 9 - 11 Δις ευρώ, σε σημερινές ισοτιμίες (8,1 - 9,7 Δις στερλίνες). Το κράτος ωφελήθηκε ελάχιστα καθώς, μαζί με τα έσοδα από την πώληση, εκτιμάται πως κέρδισε όλα κι όλα κάπου 0,4 - 1,3 Δις ευρώ (0,4 - 1,2 Δις στερλίνες). Και οι καταναλωτές; Ααα, αυτοί ήταν οι μεγάλοι χαμένοι, έχασαν κάπου 1,4 - 5 Δις ευρώ (1,3 - 4,4 Δις στερλίνες). Μόνο μέσα σε μία 6ετία!!
Και αυτή ήταν η λεγόμενη καλή εξαετία. Έκτοτε, από το 1997 έως το 2002 οι τιμές αυξήθηκαν κατά 28% (4% πάνω κι απ’ τον πληθωρισμό), ενώ από το 2003 μέχρι το 2008 έχουν αυξηθεί κατά ακόμα 40% επιπλέον (8% ετησίως!!! κατά μέσο όρο). Παράλληλα, διαπιστώθηκε πως οι εταιρίες ηλεκτρισμού έκαναν μόνο επενδύσεις βραχείας απόδοσης, βασιζόμενες στις ήδη διαδεδομένες τεχνολογίες, προκειμένου να βγάλουν γρήγορα κέρδη και να περιορίσουν το ρίσκο, υπονομεύοντας τη μελλοντική ενεργειακή επάρκεια της Μ.Βρετανίας (που κινδυνεύει πλέον με σοβαρές ελλείψεις ενέργειας από το 2015) αλλά και την ίδια την πορεία και βιωσιμότητά τους απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό.
Τελικά, μετά από 20 χρόνια ιδιωτικοποίησης, η Ofgem (η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας της Μ.Βρετανίας), που ήταν ανέκαθεν ο πλέον ένθερμος υποστηρικτής της ιδιωτικοποίησης, αναγνώρισε πέρυσι κι επισήμως πως το μοντέλο της ιδιωτικοποιημένης αγοράς ενέργειας δεν δουλεύει, και πρότεινε την πώληση των εταιριών ηλεκτρισμού (και αερίου) στους καταναλωτές με τη βοήθεια ενός κρατικά ελεγχόμενου φορέα στα πρότυπα της παλαιάς κρατικής Βρετανικής Επιχείρησης Ηλεκτρισμού CEGB.
(βλ. πχ. σχετικό άρθρο του
Guardian (http://www.guardian.co.uk/business/2010/feb/03/ofgem-uk-energy-supplies).

Το παράδειγμα της Βρετανίας δεν είναι το μόνο. Παρόμοιες και συχνά χειρότερες διαπιστώσεις θα βρει κανείς για όλες σχεδόν τις χώρες που ιδιωτικοποίησαν δημόσιες επιχειρήσεις. Το μοντέλο αυτό δε λειτουργεί, η πραγματικότητα αποδεικνύει πως ακόμα και ένα φαύλο και αναποτελεσματικό δημόσιο μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο είναι πολύ καλύτερο από ένα ιδιωτικό μονοπώλιο ή ολιγοπώλιο ή καρτέλ ιδιωτικών συμφερόντων που τα κράτη αδυνατούν να ελέγξουν. Αντίθετα, αυτό που φαίνεται να λειτουργεί μέχρι στιγμής με καλά αποτελέσματα, είναι το άνοιγμα αγορών στον ανταγωνισμό και η συνύπαρξη ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων που ανταγωνίζονται υγιώς μεταξύ τους. Η διεθνής εμπειρία δείχνει πως υπό συνθήκες ανταγωνισμού, η παραγωγικότητα του δημοσίου αυξήθηκε και οι υπηρεσίες βελτιώθηκαν, παράλληλα με των ιδιωτικών εταιριών, προς όφελος των καταναλωτών. Οι αγορές λειτουργούν αποτελεσματικότερα χωρίς οι καταναλωτές να είναι έρμαια των διαθέσεων ιδιωτικών συμφερόντων και, χάρη στην παρουσία του δημοσίου, λαμβάνουν χώρα απαραίτητες νέες επενδύσεις μακροπρόθεσμου χαρακτήρα που ο ιδιωτικός τομέας αδυνατεί να αναλάβει.
Κατά διαβολική σύμπτωση όμως, το παράδειγμα της Μ.Βρετανίας παρουσιάζει ανατριχιαστικές ομοιότητες με αυτά που συμβαίνουν στην Ελλάδα τον τελευταίο χρόνο. Στην Μ.Βρετανία η τότε πρωθυπουργός M.Thatcher κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του συνδικάτου των ανθρακωρύχων. Κατά σύμπτωση και εκεί ο πόλεμος ξεκίνησε από το ισχυρότερο συνδικάτο της χώρας, όπως έγινε και στην Ελλάδα με τη ΔΕΗ. Κατά σύμπτωση και εκεί το συνδικάτο αυτό σχετίζονταν με τη παραγωγή ενέργειας. Κατά περίεργη σύμπτωση και εκεί διοχετεύονταν διάφορες ατασθαλίες και σκάνδαλα των συνδικαλιστών στα ΜΜΕ, ώστε να επηρεάσουν την κοινή γνώμη να μην αντιδράσει στο ξεπούλημα της επιχείρησης, που τελικά υλοποιήθηκε, ανοίγοντας το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση στη συνέχεια του συνόλου της δημόσιας περιουσίας της Μ. Βρετανίας…
Το μοντέλο αυτό πάντως δεν φαίνεται να ωφέλησε τα δημόσια οικονομικά της Μ.Βρετανίας η οποία έχει σήμερα μηδενική δημόσια περιουσία και βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας με συνολικό εξωτερικό χρέος που υπερβαίνει το 500% του ΑΕΠ της (πάνω από 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, σε τρέχουσες ισοτιμίες).
 
Η Γερμανική Εταιρία Αποκρατικοποιήσεων μοντέλο για την Ελλάδα
Μετά από διεθνείς πιέσεις, το ελληνικό κοινοβούλιο ψήφισε προ μερικών εβδομάδων στο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα λιτότητας τη σύσταση μιας εταιρείας για τις αποκρατικοποιήσεις. Ο κ. Γιούνγκερ, πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου και Πρόεδρος του Eurogroup, ο Σουηδός υπουργός Οικονομικών, και Ολλανδοί πολιτικοί ηγέτες, έχουν επανειλημμένως υποστηρίξει πως  για την περίπτωση της Ελλάδας απαιτείται μία λύση κατά το πρότυπο της γερμανικής «Treuhand». Σκέψεις μεγάλων ανδρών που συναντώνται; ή μήπως υπόγειες διαδρομές και ταυτίσεις μεγάλων συμφερόντων;
Η Treuhand, ήταν η Γερμανική Εταιρία Αποκρατικοποιήσεων που συνεστήθη το 1990 με στόχο την ιδιωτικοποίηση της κρατικής περιουσίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (http://en.wikipedia.org/wiki/Treuhand). Ένα μοντέλο που προτείνεται σήμερα ως πρότυπο για την Ελλάδα. Η Γερμανική εταιρεία-πρότυπο ανέλαβε τη διαχείριση συνολικά 8.500 κρατικών φορέων και επιχειρήσεων, με περίπου 4 εκατ. εργαζόμενους, προκειμένου να τις ιδιωτικοποιήσει, με τη ελπίδα πως θα αναδομούνταν και θα εξυγιαίνονταν. Επίσης ανέλαβε κάθε πιθανό και απίθανο περιουσιακό στοιχείο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας (από δημόσια γη 2,4 εκατ. εκταρίων, ως τα κτήρια του στρατού και της Στάζι, μέχρι και την περιουσία των πολιτικών κομμάτων). Η αξία των επιχειρήσεων και των ακινήτων είχε υπολογιστεί τότε μεταξύ 200-600 Δις γερμανικών μάρκων (100-300 Δις ευρώ, βάσει της ισοτιμίας ένταξης της Γερμανίας στο ευρώ).
Στόχος του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων ήταν η αποκομιδή κερδών ύψους 600 εκατ.  ευρώ σε ορίζοντα 4ετίας. Αλλά κατέληξε μέσα σε τέσσερα χρόνια με...χρέη 135 Δις ευρώ!! (270 Δις μάρκα) τα οποία φυσικά επιβαρύνθηκαν οι γερμανοί φορολογούμενοι. Οι νέοι ιδιοκτήτες είχαν αναλάβει την υποχρέωση να επενδύσουν 142 Δις μάρκα (70 Δις ευρώ), που ποτέ δεν τήρησαν. Πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις δουλειές τους και η πάλαι ποτέ ισχυρή βιομηχανία της πρώην Ανατολικής Γερμανίας αποβιομηχανοποιήθηκε πλήρως. Σαράντα δύο χιλιάδες ακίνητα (σε σύνολο 104.000) επεστράφησαν σε παλιούς ιδιοκτήτες, ενώ 62.000 οικόπεδα πουλήθηκαν σε τιμές συμβολικές σχεδόν μηδενικές, μαζί με 1.500.000 εκτάρια χωραφιών και λιβαδιών και 770.000 εκτάρια δασών. Ο διευθύνων σύμβουλος της Treuhand δολοφονήθηκε, τον Απρίλιο του 1991 από «τρομοκρατική» επίθεση καθώς φέρεται πως είχε αναπτύξει δοσοληψίες με το οργανωμένο έγκλημα. Η Treuhand έκλεισε τελικά με χρέος 270 Δις μάρκων (135 Δις ευρώ) που ανέλαβε το ομοσπονδιακό κράτος να πληρώσει.
Οι Γερμανοί δεν έχουν ξεχάσει ακόμα το τέλος που είχε η «ιδιωτικοποίηση» της πρώην Ανατολικής Γερμανίας: Ξεπούλημα της ανατολικογερμανικής οικονομίας, δίκες κατά οικονομικών εγκλημάτων και αναζήτηση εξαφανισμένων επιδοτήσεων. Σύμφωνα με τον ίδιο τον γερμανικό Τύπο, η Treuhand ήταν το πιο διεφθαρμένο, διαπλεκόμενο ακόμη και με το οργανωμένο έγκλημα, ίδρυμα που υπήρξε ποτέ στο έδαφος της Γερμανίας από την εποχή του χιτλερισμού. Ακόμα και σήμερα οι φάκελοι Treuhand δεν έχουν κλείσει. Πάνω από 500 ποινικές έρευνες εκκρεμούν αυτή τη στιγμή στη γερμανική δικαιοσύνη για την Treuhand (για δωροδοκίες στελεχών της, υποθέσεις απάτης κλπ κλπ.).
Κι όμως, στην Ελλάδα η ίδρυση μιας τέτοιας εταιρίας μόλις ψηφίστηκε, και κυβέρνηση, τρόϊκα και τα δημοσιογραφικά ρουλεμάν κάνουν αββαααβαβα την εκχώρηση κάθε πιθανού κι απίθανου περιουσιακού στοιχείου της χώρας σε Εταιρία Ελεγχόμενη από την τρόϊκα… 
 
Επιμύθιο
Η κρίση χρέους στην Ελλάδα και σε ολόκληρο τον κόσμο προσφέρει μια μεγάλη ευκαιρία για αναδιανεμητικές πολιτικές υπέρ των ισχυρών διεθνών ιδιωτικών συμφερόντων του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Έτσι καταρτίστηκε εσπευσμένα και στην Ελλάδα η λίστα εκποίησης της δημόσιας περιουσίας με ρυθμούς fast track, με τη διαδικασία του «κατεπείγοντος» χωρίς στρατηγικό πλάνο, παραβλέποντας το πρόβλημα του χρέους σε σχέση με τα αναμενόμενα μελλοντικά εισοδήματα και τη διασφάλιση πόρων στο μέλλον για το ελληνικό κράτος. Λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι, ενέργεια, ορυκτά, πολεμική βιομηχανία, μεταλλευτικά δικαιώματα, ταχυδρομεία, μέχρι παραλίες, αρχαιολογικοί χώροι, ακόμα και το πόσιμο νερό… σε τιμές συμβολικές, καταστροφικές, που θα διευρύνουν τα ελλείμματα και θα γιγαντώσουν αντί να μειώσουν το χρέος.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει μια αποτυχημένη και ξεπερασμένη συνταγή που σε καμία χώρα και σε καμία περίπτωση δεν είχε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σήμερα, όλες οι κυβερνήσεις, ακόμη και των ΗΠΑ και της Μ.Βρετανίας, αντιλαμβάνονται την ανάγκη ελέγχου και ρύθμισης των αγορών για την προστασία της οικονομίας και των πολιτών, ενώ λαμβάνουν μέτρα θωράκισης των στρατηγικών τους επιχειρήσεων –ακόμη και ιδιωτικών– έναντι επιθετικών εξαγορών από κερδοσκοπικά κεφάλαια. Αν υλοποιηθούν τα σχέδια της κυβέρνησης, η Ελλάδα θα είναι η μόνη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία τα πάντα θα είναι ιδιωτικά ή θα ελέγχονται από αντίστοιχους οργανισμούς και φορείς άλλων χωρών.

28 Ιουλίου 2011

Τα θανατηφόρα είδωλα

1) Ξέρετε τα παρακάτω ονόματα;
Elvis Presley, Brian Jones, Jimi Hendrix, Janis Joplin, Jim Morrison, Kurt Cobain, Louis Chauvin, Robert Johnson, Nat Jaffe, Jesse Belvin, Dickie Pride, Alan Wilson, Arlester "Dyke" Christian, Richey James Edwards, Ron 22, Pigpen McKernan, Dave Alexander, Kristen Pfaff, Pete Ham, Gary Thain, Helmut  Kollen, Alexander Bashlachev, Mia Zapata, Sean Patrick McCabe, Jeremy Michael Ward, Bryan Ottoson, Valentin Elizalde, Orish Grinstead, Amy Winehouse.
Πρόκειται για «μουσικούς καλλιτέχνες» οι οποίοι πέθαναν άμεσα ή έμμεσα από τα ναρκωτικά. Άτομα «λαμπρά», «ευαίσθητα», «επαναστάτες» (και άλλες συναφείς μπούρδες) τα οποία μέσω της μουσικής τους διαμορφώνουν τις νεανικές συνειδήσεις σε αυτήν την άθλια εποχή.

2) Ξέρετε τα παρακάτω ονόματα;
J. Dilla, Apache, MC Breed, MC Trouble, Professor X, Cowboy, Buffy, Eazy E,  Grym Reaper aka Too Poetic (Gravediggaz), Big Pun , Big Mello, DJ Train, Huddy Combs, Left Eye, Subroc, Trouble T-Roy, Big Moe, Big Pun, Buffy, Guru, Cowboy, DJ Screw, Ol' Dirty Bastard, Pimp C.
Πρόκειται για «καλλιτέχνες» της ραπ, η οποία έχει πλέον μεγάλη πέραση στην νεολαία. Το κοινό τους γνώρισμα είναι ότι όλοι πέθαναν νέοι από αυτοκτονίες, ατυχήματα ή ασθένειες. Όλοι οι θάνατοι σχετίζονται άμεσα ή έμμεσα με ναρκωτικά. Και θα πρέπει να τονίσω ότι αισθάνομαι εθνικά υπερήφανος που έχουμε τόσους ηλίθιους Έλληνες «καλλιτέχνες» οι οποίοι πιθηκίζουν την νέα αυτή «μουσική».

3) Αλλά ΑΥΤΑ τα ονόματα τα ξέρετε;
Big Hawk, Big L, Billboard, Brandon Mitchell, Bugz, Charizma, Chip Banks, Doc Doom, Dolla, E-Moneybags, Fat Pat, Father Lord, Freaky Tah, Half-A-Mil, Jam Master Jay, La Banga, Lil Ruckie, Mac Dre, Mausberg, MC Rock, Michael Menson, Mista C, Proof, Scott La΄Rock, Seagram, Soulja Slim, Stack Bundles, Stretch,  Notorious B.I.G,  Tupac Shakur, X1, Yaki Kadafi.
Πρόκειται για «καλλιτέχνες» της ραπ, οι οποίοι πέθαναν ΟΛΟΙ σε ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ συμμοριών.

Γιατί τα λέω όλα αυτά και σας πρήζω χωρίς λόγο; 
Γιατί δεν ασχολούμαι μόνον με τα οικονομικά έτσι όπως σας τα σερβίρουν για να τα καταπιείτε; Γιατί κατά τον Πλάτωνα η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση των νέων.
Μπορεί βέβαια να πιστεύετε ότι το να πεθάνει κανείς από ναρκωτικά ή πυροβολισμούς συμμοριών, δεν έχει καμία σημασία στην «ποιότητα» της μουσικής την οποία γράφει, ούτε και στην επίδραση που ασκεί στους νέους. Πιστεύετε ότι θέλετε, αλλά αυτό που πιστεύετε δεν είναι κατ΄ ανάγκην και σωστό.
Το Σύστημα σήμερα προωθεί και διαφημίζει έναν ψυχοφθόρο τρόπο ζωής. Ηθοποιοί και τραγουδιστές πρέπει να είναι το «όνειρο» κάθε ανθρώπου. Οι καταναλωτές-πρόβατα ταυτίζονται με το προωθούμενο «είδωλο». Δεκαετίες μετά τον θάνατο του Έλβις Πρίσλεϊ, συνεχίζουν να υπάρχουν φανατικοί λάτρεις του «καλλιτέχνη» που ντύνονται σαν και αυτόν και αγοράζουν μανιωδώς οτιδήποτε σχετίζεται με αυτόν.
Τελευταίο παράδειγμα προώθησης η Amy Winehouse. Τα ΜΜΕ μας βομβαρδίζουν συνέχεια με ειδήσεις για «παγκόσμια θλίψη» και για «εκατομμύρια θαυμαστές». Δεν είδα ποτέ κάποια είδηση για «παγκόσμια θλίψη» σχετικά με τις γενοκτονίες που συμβαίνουν πχ στην Σομαλία αυτήν την στιγμή.
 Αν κάποιος προσέξει θα παρατηρήσει ότι η δυτική μουσική (ρόκ, ράπ χίπ-χοπ, χέβι μέταλ, κλπ) πηγαίνει χέρι-χέρι με τα ναρκωτικά, το αλκοόλ και το τσιγάρο.
Ακόμα και στην Ελλάδα που τα πράγματα ήταν -μέχρι τώρα- πιο αθώα υπάρχουν παραδείγματα τραγουδιστών, ηθοποιών και ατόμων της «show-biz» που εθίστηκαν στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ.
Έτσι τα σημερινά πιτσιρίκια –τα οποία το ίδιο το Σύστημα τα λανσάρει σαν «ώριμα»- πριν καλά-καλά μάθουν να δένουν τα κορδόνια τους:
- Βλέπουν στην τηλεόραση «γοητευτικές»  τηλεπαρουσιάστριες με πέντε παιδιά να χωρίζουν για τρίτη φορά για να παντρευτούν τον «έρωτά» τους.
-Παρακολουθούν κινηματογραφικά έργα όπου τα πιτσιρίκια που θα πάνε στην πρώτη γυμνασίου ψάχνουν να βρουν παρατσούκλια (Big-T κλπ) για να είναι «cool» στο σχολείο.
-Μαθαίνουν  σε άλλα πιτσιρίκια πως φιλάνε τα κορίτσια, πως χρησιμοποιούν την γλώσσα μέσα στο στόμα για να τα «ανάψουν» και άλλα τέτοια εκπαιδευτικά.
-Παρακολουθούν «νεανικές» σειρές όπου η πιτσιρίκα μένει έγκυος και κάνει δολοπλοκίες με τις φίλες τις για το ποιόν θα αφήσει και ποιον θα παντρευτεί.
-Θεοποιούν παραμορφωμένα είδωλα σαν την Lady Gaga.
-Χοροπηδάνε όλα μαζί ακούγοντας τον «ροκ επαναστάτη» Παπακωνσταντίνου να τραγουδάει: «Είμαστε νέοι και τα ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΤΩΡΑ». Αν ο Παπακωνσταντίνου ήξερε πόσο εξυπηρετεί το Σύστημα -το οποίο νομίζει ότι καταγγέλλει- δεν θα έγραφε καν αυτό το τραγούδι ή μάλλον δεν θα γινόταν καν τραγουδιστής.
Έχετε σκεφτεί εσείς όλοι οι «ώριμοι» και « έμπειροι» τι σημαίνει ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ ΤΩΡΑ και πως θα τα εκλάβει ένας ανώριμος πιτσιρικάς; Είναι απλό:
Επειδή είναι αυτός πρέπει να έχει τα πάντα: ελευθερία, σεξ, λεφτά, διασκέδαση, αραλίκι, τσιγάρα, ναρκωτικά, αυτοκίνητα και όλα τα καλούδια του καπιταλιστικού συστήματος.
Εξάλλου αυτό μαθαίνει από μωρό: ότι πρέπει να έχει ότι γυαλιστερό εμφανίζεται και να κάνει ότι και οι διάσημοι ηθοποιοί και «καλλιτέχνες» (πχ Amy Winehouse).
Μετά φυσικά στις παραλίες βλέπετε τα πιτσιρίκια των 12 και 13 χρόνων να στρίβουν τσιγάρο παριστάνοντας τους «μεγάλους και ώριμους».
Να μας ζήσει το Σύστημα, να μας ζήσουμε και εμείς που το θεριέψαμε και φτάσαμε στο σημείο να διαστρέφουμε ακόμα και βασικά ανθρώπινα ένστικτα, τα οποία θα έπρεπε να μένουν ανέγγιχτα και να λειτουργούν «στην ώρα τους».